Pas als ik langzaam omhoog wordt getakeld, begrijp ik waarom sommige mensen dit niet durven. Hangend aan een ogenschijnlijk veel te dun lijntje bovenin de mast voelt het eigenlijk best spannend. “Gaat het goed?”, roept Bram. “Ja!” antwoord ik vol overtuiging. Ik moet hem op de hoogte houden als ik bang word. “Is het niet eng?”, checkt Bram. “Nee!”, houd ik vol, terwijl mijn benen zich vastklampen aan de mast alsof mijn leven ervan afhangt. Deze beenspieren ga ik morgen wel voelen. 

Het helpt niet dat onze bootburen komen aanleggen, precies wanneer ik in het tuigje klim. Deze haven is overduidelijk hun thuisbasis. De lijnen liggen al keurig klaar op de steiger. Twee mannen, in vol Helly Hansen ornaat, stappen van boord om de lijnen zo snel mogelijk vast te leggen. De derde staat stoer aan het roer. De andere mannen hebben geen duidelijke taak, behalve bier drinken, grappen maken, en mij in de gaten houden.

Eigenlijk had ik niet gerekend op publiek, en al helemaal niet op goedbedoelde hulp. “Buurman, wil jij niet in het tuigje? Dan takel ik je omhoog”, werd nog voorgesteld. Lief bedoeld, maar ik ben niet bang. “Dank je, dat hoeft echt niet”, antwoorden Bram en ik in koor. 

Ik heb een duidelijke missie: gewoon naar de tweede rij zalingen klimmen en door een gaatje aan een geleidelijntje trekken. Dan knoopt Bram er beneden een lijn aan, en hebben we straks een mooie takel om het rubberbootje gemakkelijker aan boord te kunnen tillen. Piece of cake!

“Trekt onze buurman haar nou zelf omhoog?” hoor ik de bootbuurvrouw zich afvragen, terwijl ik naar de tweede verstaging klim.

Van angst is geen sprake als ik aan dit avontuur begin. Ik heb geen hoogtevrees, en de lijnen kunnen moeiteloos duizenden kilo’s aan. Bovendien zijn de lieren erop berekend. Daarbij lijkt Bram zelf een beetje last te hebben van hoogtevrees. Dus dat ik met mijn kippenkracht Bram z’n gewicht toch niet baas kan, is voor hem een goed excuus niet de mast in te hoeven.

Eenmaal bovenaan de mast voel ik elke beweging van de boot, elke stap op de steiger. Het voelt alsof ik hoog in een boom zit die heen en weer waait. Mijn ogen zijn gericht op de dunne lijn die mij vasthoudt. Ik kijk niet eens naar het uitzicht op de haven. De gemixte gevoelens, die mede dankzij de bootburen worden opgewekt, razen door m’n hoofd. Ze gaan van ‘ik zit hier prima’, tot ‘ik wil naar beneden’.  En van ‘ik ben rustig’ tot ‘wat als de lijn knapt?’ En wat als er ineens een grote spin uit dat gaatje tevoorschijn komt? 

“Ze weegt toch maar 100 kilo”, grappen de buren, gevolgd door: “Willen jullie onze elektrische lieren lenen?” Grappig, maar mijn vriend is ontzettend sterk. De volgende grap zie ik al van mijlenver aankomen. “Zo, nu lekker biertje opentrekken, buurman?” Heel origineel. “Ze blijft vast nog wel even hangen, toch?”.

Na veel gefriemel en een gebroken nagel slaag ik erin het touwtje door de mast te trekken. Het lukt me niet om het oude touwtje los te maken, maar hij moet er echt af. “Normaal gesproken hijs je eerst een emmertje met spullen de mast in”, hoor ik de ene buurman zeggen. “En je had een mesje in je tuigje kunnen stoppen”, merkt een ander op. Ja, dat is een goed punt, denk ik bij mezelf. Had je eerder mee kunnen komen. Bram helpt me weer naar beneden, en ik stop een zakmes in mijn tuigje. Ik heb er niet veel zin in, maar ik ga toch nog een keer omhoog.

De tweede keer gaat verrassend snel. Ik voel geen spoortje angst meer, en de buren blijven dit keer lekker stil. Ik geniet zelfs eventjes van het uitzicht over de haven. Naar mijn gevoel sta ik binnen twee minuten weer op de grond, en dit keer vond ik het eigenlijk best leuk. Vanaf beneden kijk ik nog een keer omhoog naar de tweede rij zalingen. Die zitten behoorlijk hoog! En ik heb daar net in een tuigje gehangen. Dat doe ik zomaar! Wat een geweldige ervaring, en: missie geslaagd!

“Goed gedaan, meisje!” bevestigen de bootburen. “Vanavond hoef jij even niets te doen. Laat je maar lekker verwennen!” Eindelijk een opmerking die er echt toe doet!

Ik ben trots op wat ik heb bereikt, maar ook trots op Bram, die lachend ‘bijna 100kg’ simpelweg de mast in liert. En ik ben trots op het vertrouwen dat we in elkaar hebben. Om onze overwinning te vieren racen we een rondje door de haven in de rubberboot. Die we na afloop heel gemakkelijk weer aan boord takelen. 

De volgende dag gebruiken we de takellijn om de ankerbol de mast in te hijsen. Dat gaat goed, tot Bram voor de lol laat zien hoeveel kracht je met een lier kan zetten. Het verouderde lijntje van de ankerbol wilde niet meewerken aan deze demonstratie, en knapte in 12 stukjes uiteen. De takellijn schoot omhoog, weer helemaal tot aan de tweede zaling. Dan moeten we ons kunstje straks wéér laten zien, maar dan in onze thuishaven: IJburg.

Dit keer gaan we als een geoliede machine te werk. We rollen de fok naar beneden en klippen de bootsman stoelvast aan de fokkeval. Binnen no-time ben ik weer naar boven gelierd. Eenmaal terug beneden heb ik door dat die stoel wel wat weg heeft van een schommel. Eens even kijken hoe ver ik boven de boot naast ons kan zweven! Ik tik nog net niet de reling van de buurman aan, en schrik van hoe hard onze eigen mast weer op me af komt! Ik besluit genoeg gespeeld te hebben en berg het tuigje weer diep in de bakskist op. Hopelijk hebben we hem voorlopig niet meer nodig.