In mijn jeugd had je alleen van die oude dikke, oranje of rode zwemvesten. Als kind moest ik die aan, zodra ik wilde zeilen in mijn Piraatje. Vreselijk vond ik ze, omdat je je er niet in kunt bewegen. Een goede manier om een hekel te krijgen aan zwem- en reddingsvesten.

Later kwamen er zwemvesten op de markt die als een jas aan kon trekken met drijfvermogen links en recht naast de rits aan de voorkant. Het draagcomfort van deze vesten was al een stuk beter dan die oudjes uit mijn jeugd, maar ik was er al door verpest en meed het dragen van reddingsmiddelen.

Plassenzeiler

De meeste zeiluren heb ik op meren, kanalen en vaartjes in Friesland gemaakt. Dan hoef je ook geen zwem- of reddingsvest te dragen, vond ik. Lange tijd heb ik dergelijke vesten dan ook links laten liggen en me er niet in verdiept. Een enkele keer kwamen ze toch bovendrijven toen ik wat ouder werd. Opstappen bij vrienden met een grotere boot, voerde me ook naar groter water. Ik was vaker te vinden op het IJsselmeer en het Wad en maakt af en toe een tochtje boven de Waddeneilanden.

De self-inflatables kwamen dan aan dek en die werd ik -zonder morren- geacht aan te trekken. Niet dat ik ze ooit nodig heb gehad, want ik blijf liever aan boord. Ik ben geen fan van water, daarom zeil ik. Ik drijf liever op water, dan dat ik erin lig. Oké, als het buiten meer dan 25 graden is, wil ik het water nog wel eens gebruiken om erin af te koelen.

Draagcomfort

De oudere inflatables zitten al veel beter dat de oude Besto’s en latere zwemvest-jasjes, maar zonder was nog steeds comfortabeler. Zo’n tien jaar geleden kocht mijn vriend Theo een splinternieuwe Hanse van 12 meter. Het eerste seizoen schreef hij ons meteen in voor de double-handed op het IJsselmeer. De weersvoorspellingen waren niet aanlokkelijk: regen en windkracht vijf tot zeven Beaufort. Ruim water, wedstrijd, wind en dus een reddingsvest aan. Van welk merk het was, weet ik niet meer, maar het zachte rode hoefijzer ging over mijn hoofd en ik gespte het vast. De foto vertelt dat vest van het merk Secumar was.

“We kregen onze armen niet meer omhoog en voelden niets dan pijn in onze schouders, nek en armen. Oorzaak: de druk van tien uur lang een reddingsvest in je nek“

Klaas Smit

Van acht uur ’s ochtends tot zes uur ’s avonds hing dat ding in mijn nek. Het was een onstuimige dag, waarbij meteen in de ochtend zijn boot zich tot twee keer toe tot de mast in de golven boorde en we vast water aan dek hadden. Ik vroeg hem nog of dat zo hoorde. Zijn antwoord was: “Geen idee, ik heb ’m net.” Niet veel later die ochtend knalde het blok van de fokkeschoot (keerfok) uit elkaar. De krachten van windkracht zes werden teveel voor het blok. Met enige creativiteit loste Theo het probleem op.

Tegen zessen zeilden we reglementair over de finish. Moe, maar voldaan en zonder een schijn van kans op een prijs. De keerfok rolden we in, het grootzeil lieten we zakken in de hoes aan de giek. Van achteren naar voor rits je die hoes dicht, maar dat lukte ons allebei niet meer. We kregen onze armen niet meer omhoog en voelden niets dan pijn in onze schouders, nek en armen. Oorzaak: de druk van tien uur lang een reddingsvest in je nek. Gedragen voor de veiligheid, maar uiterst oncomfortabel.

Moderne vesten

In tien jaar is er een hoop veranderd in de wereld van zwem- en reddingsvesten. Zelf kocht ik een tijdje geleden een vest van Spinlock, een deckvest lite. Bij de aanschaf van onze huidige boot, vier jaar terug, kregen we er een aantal reddingsvesten bij, waaronder een Miami Classic. En in mei 2021 mocht ik het allernieuwste reddingsvest van TeamO uitproberen: TeamO Micro 170N Reddingsvest. Dat laatste is het lichtste vest dat nu op de markt is, slechts 650 gram volgens de folder.

Op begin mei maakten Theo en ik, wederom op zijn Hanse van 12 meter, een zeiltochtje van Makkum naar Vlieland en terug. Een mooie gelegenheid om deze drie vesten te vergelijken. Niet het drijfvermogen met zeilpak aan en laarzen, maar het draagcomfort. Mij krijg je, zeker in het koude voorjaar van 2021, niet vrijwillig het water in. Het vest van TeamO woog op de weegschaal 750 gram, mijn eigen deckvest lite is net geen kilo en de Miami classic zit daar nog boven. Op de heenweg naar Vlieland pakte ik als eerste het vest van TeamO. Het is nieuw en voelt nog wat stug. Het drijfvermogen is strak opgerold tot een dunne worst en zet zich nog niet zo gemakkelijk naar de vorm van je lijf. De eerste tien minuten was ik me bewust van het vest, maar daarna merkte ik er niets meer van. Ik voelde niets in mijn nek hangen en mijn bewegingsvrijheid werd op geen enkele manier beperkt.

Het is dat Theo halverwege de tocht zei of ik niet van vest moest wisselen voor deze draagtest, anders had ik het pas in Vlieland uitgedaan. Mij deckvest lite hing ik daarna om mijn nek. Een vest volgens een vergelijkbaar principe als dat van TeamO. Het is geen hoefijzer, maar een volledige ovale ronding met eveneens een kliksluiting. Dit vest is wat dikker en ouder, en voelt daardoor soepeler aan. Ik ben eraan gewend en het zit me als gegoten. Na anderhalf uur wist ik nog steeds dat ik een reddingsvest aanhad. Niet storend, maar het was wel aanwezig. Het is slechts 150 gram zwaarder dan het vest van TeamO, maar dat is genoeg om het te blijven voelen. Ondanks dat, kan ik me er prima in bewegen en krijg ik er geen nek-, schouder- en armklachten van.

Het krijgertje, de Miami Classic, met de mogelijkheid om er een lifeline aan te klikken is duidelijk zwaarder. Dit vest laat je goed bewegen, maar het is er altijd. Na twee uur varen werd het vervelend, maar nog steeds dragelijk. Duidelijk een model geschoeid op een oudere leest, en niet ontworpen volgens de wetten der ergonomie.

Conclusie

Met alle drie de vesten houd je het prima een dag uit op het water. Het vest van TeamO is duidelijk het nieuwste, waarbij draagcomfort bovenaan stond tijdens het ontwerp. Het drijfvermogen van alle vesten die ik heb geprobeerd is 170N, dus daarin verschillen ze niet. Zeker met mooi weer en weinig kleding aan, zou ik meteen het vest van TeamO uit de kast halen op ruimer water. Het zit lekker en je vergeet na korte tijd al dat je het aanhebt. Een aanrader!

Dat zwem- en reddingsvesten steeds comfortabeler worden, is een goede zaak. Ooit hoorde ik tijdens een lezing over zeezeilen dat Nederlanders zeer slordig omgaan met veiligheid en vanwege oncomfortabele reddingsvesten deze vaak in de kajuit laten liggen. De spreker gaf de groep zeilers die de lezing volgde een flinke veeg uit de pan: “Safety first, altijd!” was zijn oproep. Denk er niet over na, heb gewoon altijd een reddingsvest aan wanneer je het water opgaat. Zelfs het draagcomfort is met het vest van TeamO geen excuus meer.

Lees ook:
– Hulp op het water, wat is er veranderd?
– Zo check je jouw reddingsvest
– Podcast: Gestrand, geplunderd en gered