Als jonge tiener verslond ik de zeilboeken uit de boekenkast van m’n vader. De boeken van Bernard Moitessier, Eerde Beulakker, Henk de Velde, Ellen MacArthur, Dee Caffari en zeker John Wray werden keer op keer gelezen. Hoewel ik nog maar weinig van de zee had gezien, voedden die boeken mijn dromen over verre reizen over zeeën en oceanen. Terwijl ik zit weg te dromen zeilt de twee jaar jongere Jessica Watson zichzelf als zestienjarige de geschiedenisboeken in als jongste wereldomzeiler.

Social media zijn nog niet wat ze nu zijn en sporadisch heb ik de reis van Jessica kunnen volgen. Zo’n Sparkman & Stephens 34 wil ik ook wel, al hoeft het van mij niet knalroze. Ik bewonder de aanpak van Jessica en als ik hoor dat er een boek komt genaamd ‘True Spirit’, besluit ik dat ook die aan de boekenkast moet worden toegevoegd. Zoals wel vaker bel ik met L.J. Harri in Amsterdam. Al vaker hebben ze vreemde onbekende zeilboeken voor me besteld, maar dat doen (deden) ze altijd graag. Op de HISWA in 2011 ligt het boek voor me klaar en in de trein terug naar huis zit ik op zee met Jessica.

Het is een fijn boek. Lees je het verhaal nu, dan is het voor de gemiddelde Nederlandse zeiler niet moeilijk om een bruggetje te leggen met het Nederlandse ‘zeilmeisje’ Laura Dekker. Hoewel zij niet non-stop rond de wereld zeilde, was zij wel nóg iets jonger dan Jessica toen ze in Sint Maarten aankwam naar haar rondje aardbol. Beide zeilhelden hadden te maken met sceptische media en grote weerstand vanuit de overheid. Beide overwonnen.

Twaalf jaar later is het boek verfilmd en te kijken op Netflix. De trailer geeft een beetje de indruk dat het een film voor tieners is, maar dat houdt me niet tegen. Met een biertje en een bak popcorn gaan we er voor zitten.

Het feit dat Netflix een film heeft gemaakt over Jessica Watson is al bijzonder. Het geeft een beetje een idee wat voor impact Jessica’s reis heeft gemaakt.

De film heeft een prima snelheid. De opbouw naar het losgooien gaat rap en al binnen een half uur is Jessica onderweg. Met een aantal flashbacks komen we erachter hoe Jessica tot het besluit kwam om rond de wereld te gaan en we zien hoe Jessica’s gezin en coach dealen met het hele avontuur. Echt diepgang heeft het verhaal niet.

Leuk is wel dat het verhaal écht over het zeilen gaat. Er is geen liefdesverhaal, geen schurk. Het is een film over een meisje, haar boot en de elementen die 210 dagen lang hun gang gaan op de oceaan. Naast wat diepgang mist de film daardoor af en toe wat spanning. Is dat erg? Welnee. Ik heb me geen moment verveeld tijdens het kijken en de middernachtelijke scene met windstilte en een enorme sterrenhemel maakt een hele hoop goed. En mocht je geen idee hebben wat solo zeilen op de oceaan inhoudt, dan heb je na de film toch een iets beter idee.

Frustraties

Zoals waarschijnlijk elke zeiler die een zeilfilm kijkt let ik weer op dingen die niet kloppen. Gelukkig zijn er meer niet-zeilers die de film zullen zien, dus dat scheelt weer. Maar er klopt nogal veel niet. Al vrij vroeg in de film begint dat met de Nederlandse ondertiteling die een ’tack’ vertaalt met ‘gijp’. Jammer.

Teagan Croft doet het aardig als Jessica Watson, maar hoe ze aan de helmstok zit en met de lierhendel in de weer is, komt ze niet over als zeiler. Haar ‘zeiljas’ is een wel heel hip fietsjasje, niet geschikt voor zwaar weer, en wie gaat er in een storm op All Star-sneakers naar buiten? Ze doet wel haar kruisband om en haakt haar lifeline aan. Dat dan weer wel!

De zeilen klapperen zo vaak, dat je je begint af te vragen hoe ze hemelsnaam weer in Australië is aangekomen en de genua binnenlieren aan de hoge kant is ook bijzonder. Zonder slingerzeiltje op bed liggen en door de storm zeilen met de luiken open?

Spoiler alert

Maar alles valt in het niet bij de grote storm. De laatste horde voor aankomst in Sydney. Jessica besluit tegen alle adviezen in door te zetten en met een kleine stormfok met de storm mee te varen. Het thuisfront zit flink in de rats en dat wordt er niet beter op als Jessica niets van zich laat horen. We zien hoe een enorme golf ‘Pink‘ onderwater drukt. Binnen is het droog en lijkt Jessica afscheid te nemen van haar leven. Na vijf hele lange en onwaarschijnlijk minuten besluit Pink dat het welletjes is geweest onderwater en vangt de boot de trip naar het oppervlakte aan. Jessica heeft het overleeft en Pink heeft haar gered. Alles binnen is nog droog. Yeah, right.

Het lijkt nu misschien alsof ik me de hele film lang heb zitten ergeren, maar dat valt reuze mee. Ondanks die technische onjuistheden is het zeker een vermakelijke film. Niet te missen voor zeilers met een Netflix-account!

Loslaten

De film duurt 1 uur en 49 minuten. Is het lang genoeg om het verhaal tot in detail te vertellen? Voor niet-zeilers is het een prima inkijkje in de wereld van een (jonge) oceaanzeiler. Maar in die tijd krijg je niet het gevoel dat Jessica 210 dagen onderweg is.

Kun je de technische details een beetje loslaten, dan is het zelfs een leuke film! Vergeleken bij mijn favoriete zeilfilm ‘Wind’ uit 1992 misschien toch een beetje een tienerfilm, maar het gaat écht over oceaanzeilen en dat is al heel wat. Wie weet inspireert het jonge zeilers in de dop, net als dat het boek bij mij deed.

Omslagfoto: Netflix