Kortgeleden vertelden we over het pasverschenen boek ‘Zeeangst’ van schrijver en zeiler L.H. Wiener. Een boek met een heftige titel, maar met een heerlijk droog verslag van een negen weken durende tocht naar de Engelse zuidkust. Een echt zeilverhaal met mooie portretten van Engelse havenplaatsjes en de Britten zelf.

We vroegen jullie naar jullie eigen angsten. Wanneer hadden jullie écht angst op zee? We kregen veel inzendingen binnen en zijn onder de indruk van de veelal erg persoonlijke verhalen. We kozen drie winnaars uit, hieronder lees je hun verhalen.

Fastnet ’79: In de kolkende zee

Robbert Jan du Rieu
14 augustus 1979: op de Ierse zee stormt het, kolkt het, in het holst van de nacht. Mijn zeilvriend Gerrit Jan uit Haarlem, aan boord van Veronier, klimt omhoog uit de kajuit en wordt direct overboord gesmeten. Hij verdwijnt in de duistere nacht in de kolkende zee. De schipper zoekt naarstig in de huizenhoge golven, maar ziet zich genoodzaakt verder te gaan voor top en takel. Zijn lichaam werd nooit gevonden.

Mijn vriend had geen angst. Ik daarna wèl! jarenlang meed ik de zee. Tot enkele jaren terug: Ik liep op het strand bij IJmuiden en zag een boot wegzeilen onder de ondergaande zon. ‘Dat wil ik toch nog eens doen,’ zei ik tegen mijn vriendin. Twee dagen later belt een nichtje van mij op. Een vriend van haar ligt in Den Helder met een 50 voets Van de Stadt. Zijn bemanning laat het afweten. Of ik met hem naar Schotland wil zeilen. En zo vaar ik een paar dagen later naar Inverness. Eindelijk…

Machtige golven: paniek

Rob Bor
Vier jaar na de renovatie van onze Colin Archer 37, waarbij wij ook de motor vervingen, zeilden wij met 3 Beaufort westelijke wind vanuit Lauwersoog naar Helgoland. Vol vertrouwen zeiden we het Westgat uit de nacht in. Mijn vrouw had de hondenwacht en genoot van de nacht en de lichten rondom de boot. Ter hoogte van het windmolenpark klok er ineens een hoop getoeter die gepaard gingen met flitsende lichten van de schijnwerper van een vissersboot die een eind verder aan het vissen was haaks op onze koerslijn. Mijn vrouw snapte er niets van. Er was geen aanvaringsgevaar, maar wat wel? Verveelden ze zich? Ik schrok wakker en riep hen direct op via de marifoon. Geen reactie. Verbaasd en verward vervolgden we onze koers en even later draaide de vissersboot naar een tegengestelde koers.

Ter hoogte van de Jade koerste wij richting Helgoland. Een enorme deining met machtige golfpatronen maakte zich meester van de zee. Het maakte een grote indruk op mij. Het zeilen ging prima, doch de machtige golfpatronen raakten mij. Mijn hart vulde zich met angst en ik wilde de Jade invaren om rustiger wateren te zoeken. Mijn vrouw was het daar niet mee eens. “Het gaat toch allemaal goed,” zei ze. Ja, dat klopte en toch wilde ik ontsnappen aan mijn angstgevoel. We draaide richting de Jade en startten de motor. Na enige tijd hield de motor het voor gezien. Hoe nu verder?

Mijn angst voor de machtige golven groeide hierdoor snel. Ik voelde mijn hart bonzen in mijn keel. Verder zeilen durfde ik niet. We riepen de kustwacht op voor een veilige ankerplek. Nabij een boei in de monding van de Jade ter hoogte van Minseren Oog was een plek, zo werd ons verteld. Op deze plek kon ik dan rustig de oorzaak van de motorproblemen onderzoeken. Door mijn angsten was ik onzorgvuldig te werk gegaan op het voordek. De ankerlijn had ik niet goed belegd en deze schuurde kapot door de stevige bewegingen van de boot. Langzaam dreven we naar Minsener Oog. Ik wist mij geen raad meer. Wijze adviezen van mijn vrouw hoorde ik niet. Het idee om de zeilen te hijsen vergrootten mijn angst. In mijn hoofd zag ik sterke stromingen en onverwachte, woeste golven op ons afkomen.

Verslagen riep ik de Duitse kustwacht op voor sleephulp. Enige tijd later kwam er een enorm reddingsschip die een kleinere boot lanceerde. Deze sleepte ons naar Hooksiel. We waren uitgeput en gingen meteen te kooi. De volgende dag stond in teken van de motor. Slierten bacteriën hadden de leidingen en het filter volledig verstopt. We maakten de leidingen en het filter schoon en konden twee dagen later op de motor terug keren naar Lauwersoog.

We zijn de Duitse kustwacht en de redders zeer dankbaar voor hun warme en betrokken inzet. Ik ben mijn grenzen tegengekomen bij het zien en voelen van de indrukwekkende, machtige deining in de Duitse Bocht. Achteraf voelde ik mij laf en terneergeslagen; mijn angstgevoelens sloegen nergens op. De machtige deining golven vormde helemaal geen gevaar. Meer nog zij waren goed voor een heerlijke en mooie zeildag naar Helgoland.

Steeds sneller. Totaal onverantwoord

Maarten Tiedemann
Angst voor de zee is best gezond zolang het niet je plezier bederft of je belemmert in je functioneren. Mijn mooiste angstmoment op zee was in 19langgeleden tijdens de Breskensweek, op zee voor de Westerschelde. Als beginnend wedstrijdteam voeren we op een Winner 950 in onze eigen IMS-klasse mooi vooraan mee. Het was spannend: dik 20 knopen wind, forse golfslag en een aankomend ruimewindse rak. Teveel wind voor de spinnaker, zeiden we tegen elkaar. Het ruimewindse rak begon snel en goed. Achter ons zagen we toch enkele spinnakers omhoog gaan, en die schepen gingen HARD. We werden onrustig en namen uiteindelijk het besluit, tegen beter weten in, toch de spinnaker te hijsen. Angst en adrenaline gierden tegelijkertijd door ons heen! BANG! De spinnaker klapte vol en zo begon een rak met uitersten. Alles tussen een prachtige surf in plané en domweg overleven. Pure vreugde afgewisseld met pure angst.

Ondertussen werden we ingehaald door een grote J uit de snelste klasse. Deze voer onder spinnaker met een enorme gang én met een enorme hekgolf. Onze stuurman riep in euforische overmoed boven de wind uit “we gaan liften op die hekgolf!” en stuurde nog iets richting de J. De hekgolf bereikte onze spiegel en we begonnen steeds sneller mee te surfen op de hekgolf. Een steeds sterker wordende trilling werkte zich door de boot, de mast en de verstaging en onze eigen boeggolf kwam aan beide zijden achter de mast boven het gangboord uit.

15 seconden: Ik zie echt massief, verticaal groen water aan beide zijden boven de voetrail, dit is niet meer te stoppen. 30 seconden: Alles trilt en langzaam neemt de helling en de herrie nog verder toe. Dan, 40 seconden? Uit het roer. De golf gooit onze kont dwars uit, een heel angstig moment waarin onze boeg met een scherpe draai richting J gaat, en dan plat. Verschrikkelijk plat.

De J is allang weg, wij hebben na veel geploeter de resten van de spinnaker weer aan boord, en kijken elkaar aan. Dit was complete waanzin, totaal onverantwoordelijk. Nooit, en nooit meer ben ik zo angstig geweest. En nooit, en nooit meer heb ik zo’n adrenaline shot gehad.

Inmiddels is de leeftijd wat gevorderd en zou ik graag het gortdroge relaas van een zeilreis van Nederland naar Dartmouth en terug lezen. Gewoon, al lezend op vakantie, dromend over net iets verder weg.

‘Zeeangst’ thuisgestuurd

De drie winnaars, Robbert Jan du Rieu, Rob Bor en Maarten Tiedemann zijn reeds door de redactie op de hoogte gesteld en krijgen het boek ‘Zeeangst’ zo spoedig mogelijk thuisgestuurd. We wensen de winnaars veel leesplezier en we danken hen en de andere zeilers voor hun openhartige verhalen.

Boek aanschaffen

Niet gewonnen, maar ben je wel nieuwsgierig naar het boek? Klik dan op de onderstaande link om het boek bij Bol.com te kopen. Zo lees je binnen de kortste keren zelf over de avonturen van L.H. Wiener én help je Zeilwereld.

Paperback:

eBook

Met dank aan Uitgeverij Pluim voor het beschikbaar stellen van de drie exemplaren van ‘Zeeangst’. Over de uitslag kan niet worden gecorrespondeerd.