‘Leuk, jullie doen het standaard rondje.’ Het woord standaard stelt gerust. Zoals, dat doen de meesten. Het klinkt verstandig, verantwoord, vertrouwd en veilig. Bijna saai.

Op social media en bekende zeilsites lijkt iedereen op wereldreis te gaan. Prachtplaatjes van oceaan trotserende zeilers, heroïsche gezichten na weer een oversteek, spelende dolfijnen voor de boeg, beschilderde kadetegels met bootnamen, tropische vis aan de haak en idyllische ankerbaaien. Het houdt maar niet op. Velen doen hetzelfde. Standaard dus. Maar de meesten? Het ligt er maar net aan in welk wereldje ik verkeer en met wie ik over mijn avontuur praat. En nu zit ik zelfs in een heel andere wereld. Niemandsland.

Niemand zal het zien

Want hoezo is er een f*cking standaard rondje om de wereld! Hoe kan zoiets groots, nieuws nou het woord standaard krijgen? Hoe kan deze fase in mijn leven waarin ik alles opgeef wat in jaren is opgebouwd nou leiden tot iets gangbaars? Het gros van de zeilers verlaat geen huisje, boompje, beestje en peinst er niet over om weg te gaan. Daar zijn ze. Tranen.

Niemand zal het zien. Groothouden daar ben ik goed in. Ik zit in de auto. Mijn laatste halfjaar op de Hogeschool is ingegaan. Over driekwartier start mijn eerste les. Ik praat met ze over de aandoening ALS. Wat een andere koek. Al die fijne studenten en collega’s die ik achterlaat. Enthousiast zullen ze me vandaag weer begroeten, zeggen dat ze me gaan missen. Vragen stellen over hoe lang het nog duurt voordat ik vertrek en of ik er klaar voor ben. Nou, nu even niet.

“Goeiemorgen, hoe was je weekend”, vraagt mijn collega. Mijn onderlip trilt en weer schiet ik vol. “Ik zag het al aan je kinnetje”, zegt ze. “Ik weet niet wat het is”, stamel ik. “De reislustige enthousiasteling is even weg. Het huis raakt steeds leger, ongezelliger. Ik heb zoveel verkocht op de rommelmarkt. Mensen blij kunnen maken met al mijn moois maar alles is weg. En het was zo gezellig met vrienden die kwamen eten, de wandeling met mijn zus. En dan kom ik hier en denk, wat geef ik toch allemaal op? Wat raak ik kwijt…”

Ik zucht. Snotter een stuk keukenrol vol waarmee we nog steeds bureaus en toetsenborden anti-corona desinfecteren. “Volgens mij zit je in een rouwproces, moet je dingen gaan loslaten.” Ze geeft me een knuffel. Rouwen klinkt heftig, maar ze slaat de spijker op zijn kop. Afscheid nemen, dat wat vertrouwd voelt achterlaten en onzekerheid tegemoet gaan. Dat is het. 

Opluchting

Het lucht enorm op dat mensen om me heen ook dit van mij weten. Het is namelijk niet moeilijk om stoer te vertellen over mooie Quelinda, jaloersmakende strandjes en vrijheid creëren. Kwetsbaar opstellen is dat wel. Helemaal op social media. Want wie zit er nou te wachten op misschien wel het minst enthousiaste zeilverhaal ooit? En toch, het gaat beter met me sinds het oké is als het soms even wat minder gaat (Omdenken, via Met Aandacht, 2021).  

Dit weekend is de laatste zeildag van het seizoen en daar ga ik optimaal van genieten. Daarna gaat ze op de bok voor klussen. Quelinda, het enige vertrouwde naast Paul waarvan ik geen afscheid hoef te nemen onderweg.  En als ze dit het voorjaar weer het water in gaat, dan is het tijd.  

Meer Quelinda

Quelinda is het schip van Charlotte Dorren en haar man, Paul. In 2022 willen ze een wereldreis maken met deze Northwind. Veel is nog nieuw voor Charlotte, zij kwam pas vier jaar geleden in aanraking met zeilen. Hier schrijft ze over alledaagse belevenissen in haar zeilwereld. Bijzondere momenten, klein en groot en lang niet altijd rozengeur en maneschijn. Gewoon zoals het leven is!

Lees Charlotte’s eerdere verhalen hier

Volg Quelinda ook via hun eigen website en social media:

• Website
• Instagram