Anouk en Michiel leerden elkaar kennen tijdens een groepsreis aan boord van een catamaran en sinds die tijd is er een vuurtje bij Anouk gaan branden. Niet alleen het vuurtje voor de zeilsport maar later ook voor Michiel! Samen met hun jongens zeilden ze in 2017 een jaar rond de wereld. Ondanks dat ze een Atlantische oversteek heeft gedaan, leert en geniet ze nog altijd veel van het zeilen in een 16m2 in de Biesbosch. Tijd om deze echte levensgenieter eens in de spotlight te zetten!

Wanneer ben je begonnen met zeilen en ontdekte je dat dit echt jouw passie was?

De liefde voor zeilen is bij mij heel onlogisch verlopen. Ik had niets met zeilen maar was op zoek naar een leuke groepsreis. Ik vond een catamaran die vanuit Harlingen naar Zweden ging. Omdat ik totaal geen zeilervaring had, vonden de eigenaren het verstandiger om vooraf al een keer voor een kortere periode op te stappen. Vanuit Brabant is Harlingen voor een dag wel erg ver, dus koos ik voor een midweek in het voorjaar op en neer naar Engeland. Dat geeft wel aan hoe weinig ik van zeilen wist. Het werd een zeer pittige tocht met windkracht 6-7. “Eerst denk je dat je doodgaat, dan ben je vooral bang dat je niet doodgaat”, ik weet sindsdien precies wat ze er mee bedoelen. 

Aan boord van de catamaran was ook, bijna net zo ziek als ik, Michiel. Ik wist nog niets van zeilen en hij zocht een zeilmaatje. Dat jaar huurden we regelmatig samen een Valk op Loosdrecht en een jaar later trokken we samen een week door Friesland met een Valk. Dertig graden en windkracht drie, perfect! Als vrienden vertrokken en verliefd kwamen we thuis. De volgende zomer besloten we de catamaran nog eens op te zoeken, weliswaar in de Carieb dit keer. Een fantastische ervaring die we nooit vergeten en die met een huwelijksreis ook zeker niet te overtreffen zou zijn. Dat moet je dan dus ook niet proberen. Op huwelijksreis denderden we met windkracht zeven over het IJsselmeer, wederom doodziek omdat ik intussen ook zwanger was. 

Michiel zijn wens was al langer een eigen boot. “Als de kinderen groot zijn”, was zijn plan. Grote kinderen hebben volle agenda’s dus dan liever zo snel mogelijk was mijn idee. Een reddingsvest moeten ze toch om dus dat zwemdiploma vond ik geen reden om te wachten. We kochten een redelijk kale Jeanneau 32. Steeds als het financieel verantwoord was, verbeterden we het schip. Het zaadje om op eigen kiel richting de Carieb te gaan was geplant. In januari 2016 kochten we Tijd. Die zomer voeren we langs de Belgische kust en wederom waren onze jongste zoon en ik zo ziek dat we al hadden besloten onze plannen stop te zetten. Toch besloten we om door te zetten. We wilden zo graag!
Uiteindelijk zijn we juli 2017 vertrokken en voeren we juli 2018 Nederland weer binnen, heel veel ervaringen rijker.

Sindsdien zeilen we vooral in de vakanties, met een bezoek aan Londen als hoogtepunt. Daarnaast zeil ik mee met de zondagochtendclub van zeilschool de Biesbosch in Drimmelen. Een gezellige groep mensen met verschillende niveaus die samen varen in 16m2 kielboot. Vaak denken mensen dat als je de oceaan overgestoken bent, je écht kan zeilen. Toch geldt voor mij dat ik minstens net zo trots ben als ik voor het eerst alleen in een kielboot op de Amer vaar, of niet afstap als er windkracht 5 staat en ik al na 5 minuten drijfnat ben. Ik vind het echt indrukwekkend om juist zo’n open boot te leren varen.

Wat voor boot heb je, en is dit jouw droomschip?

Wij hebben een Victoire 1122.  Ik vind het echt een fantastisch schip. Juist doordat ze zo compact is, kun je je binnen en buiten altijd goed vasthouden als het wat heftiger weer is. De kombuis en de achterhut aan bakboord was op de oceaan echt ideaal omdat dat dan meestal de lage kant was. 

In warme gebieden is het een voordeel dat er weinig ramen in zitten. In vergelijking met andere boten bleef het relatief lang koel bij ons. In Nederland op een druilerige dag, mis ik wel echt de ramen. Dan krijg je direct niets meer mee van buiten en voelt het alsof je in de kelder zit. Ons rolgrootzeil vind ik ook echt wel fantastisch. Vanuit de kuip alles bedienen en traploos reven. Dat we slechts 1.60 diep zijn is ook een voordeel in Nederland.

Ik vind een nadeel dat er “maar” twee hutten inzitten. Zelfs met twee jongens was het toch steeds gedonder. Je leeft zo intens op elkaar dat het voor de kinderen wel fijn is als ze een eigen plek hebben om zich terug te trekken. Op reis ging dat nog heel goed, nu ze groter zijn slaapt er een op de bank. Om te borrelen of om met bezoek te varen is de kuip echt wel klein. 

Verder is onze boot wel echt één bonk herinneringen voor ons. Het idee dat ik op hetzelfde bankje zit als in Suriname, in het fruitnet hangt nog een origamiwerkje uit Dominica en zo kan ik nog doorgaan. Michiel zou wel een grotere boot willen, ik eerder een kleinere maar deze zal echt nog heel lang blijven, schat ik in.

Wat is de naam van je boot, en heeft deze nog een betekenis?

De naam van onze boot is Tijd. Toen we haar kochten vonden we de naam het enige minpunt, intussen vinden we haar naam schitterend en alles omvattend. Hiervoor heette ze Nashira. Wij zijn de derde eigenaar. De eerste eigenaar zou een kapitein uit Scheveningen zijn geweest die met vervroegd pensioen ging en dus ook tijd had om de hele bouw te volgen. Daarna was ze van een mijnheer die er vanuit Enkhuizen lange reizen, onder andere rondom Schotland mee heeft gemaakt. Hij vond de naam Tijd passender. Intussen zijn wij de dankbare eigenaren.

Wat is je lievelingsplekje aan boord?

In mijn hut, slapend terwijl ik weet dat ik volledig kan vertrouwen op wat buiten gebeurt. Maar van gezellig samen aan tafel, spelletjes spelen kan ik ook echt genieten.

Wat is de mooiste bestemming waar je bent geweest, en waarom?

Een bestemming valt of staat met wie je daar treft en hoe de omstandigheden zijn. Kerst en oud en nieuw bij Marina Waterland in Suriname was magisch maar dat kleine bruggetje in de Biesbosch waar je met het nodige gehannes je mast moet strijken. Of de keer dat we na een loodzware tocht vanuit Ramsgate naar Nieuwpoort ineens onze naam over de marifoon horen en vrienden melden dat als we nu Duinkerken aanlopen, zij zorgen dat het eten klaar staat. Via de AIS hadden ze ons gevolgd en een inschatting gemaakt hoe de situatie aan boord zou zijn.

Wat is het meest hachelijke moment dat je op het water hebt meegemaakt?

Wij doen het nachtzeilen samen en hebben heel duidelijk de afspraak dat je elkaar wakker maakt bij twijfel en niet voorbij de twijfel. Wakker worden is vervelend maar in een stresssituatie wakker moeten worden is echt ellendig. Ik voel me dus altijd vrij om Michiel wakker te maken. De keer dat we vanuit Zuid-Europa weg voeren richting Madeira zaten we ongeveer een dag voor het slechte weer. Helaas werd Michiel vanuit het niets doodziek, terwijl hij al jaren niet meer zeeziek was geweest. Ik stond er alleen voor. Terugkeren was gezien het weer onverstandig, uitwijken naar Marokko ook omdat daar de havens dicht gaan als de golven te hoog worden. Ik heb toen besloten om mijn zwager via de Iridiumgo te bellen. Hij is thuis rustig naar de weerkaarten gaan kijken zodat ik me op het zeilen kon richten. In alle rust heeft hij een zeilplan gemaakt en maakten we de afspraak dat we contact zouden houden. Doorvaren was echt de beste oplossing. Het idee dat er dan iemand mee denkt is gewoon heel fijn.

Aangekomen bij Madeira was Michiel gelukkig helemaal opgeknapt, waarschijnlijk gewoon echt iets verkeerds gegeten bij vertrek. Maar de fok, in ons geval 50 m2, bleek helemaal vast te zitten. Zelfs met gereedschap kregen we er geen beweging in. De enige oplossing die we nog konden bedenken was de schoten los maken en door met de boot rondjes te draaien, hem zo weer in te rollen. Als je onze afdruk op de AIS ziet, lijkt het alsof we aan het spirograaf tekenen waren. Helaas bleken we de rondjes de verkeerde kant op gedraaid te hebben, eenmaal in de haven hebben we hem weer helemaal uitgerold en de andere kant op ingerold.

Welk product aan boord kun jij niet meer zonder of wat heb je altijd in je zeiltas zitten?

Ik heb altijd een geheime zak M&M’s in mijn hut liggen. Volgens mij weet iedereen waar hij ligt maar het is mijn noodrantsoen en er staat de doodstraf op als ze eraan zitten. Als ik het echt te spannend vind of als ik wel eens heel moe word van het enthousiasme van mijn zonen met mijn man. Ze hebben het nooit saai samen maar soms vind ik het wel heel intens. Me dan lekker even terugtrekken met muziek via mijn oortjes en wat lekkere M&M’s zorgt dat ik er daarna weer tegen kan.

Wie zou jij nog wel eens aan boord willen hebben, en waarom?

Ik vind het altijd erg gezellig als we bezoek krijgen maar met z’n viertjes hebben we het ook gewoon echt wel fijn. Ik heb ontzettend veel ontzag voor Rosalin Kuiper. Van haar zou ik wel veel willen leren. Natuurlijk op zeilgebied maar ik heb ook zoveel bewondering voor hoe zij zich staande houdt. Zo’n bijzondere combinatie tussen ontspanning en focus.

Heb je nog een gouden tip voor de lezers van Zeilwereld?

Ik heb vooral geleerd niet te snel onder de indruk te zijn van verhalen. Hoe vaak wil je de Grevelingen op en neer varen voor je de Noordzee op kan, hoe vaak moet je de Noordzee over varen voor je de oceaan op kan. Er zijn genoeg mensen die al dertig jaar zeilen maar eigenlijk al dertig jaar drie weken per jaar borrelen in hun kuip en niet veel meer. Vraag hulp en leer. Ik zag vreselijk op tegen mijn eerste nacht alleen wachtlopen. Voor vertrek sprak ik een zeer ervaren oudere zeiler: “Meissie, alles wat ertoe doet, zit een lichie op”. Intussen vind ik de nachten het mooiste van het zeilen.

Net als Anouk de Wijs een keer in de spotlight staan?

Wil jij jouw zeilleven ook met ons delen door het beantwoorden van een aantal vragen? Of ken je een zeiler die wel eens in de spotlight gezet mag worden? Stuur ons een mail via redactie@zeilwereld.nl met een korte introductie en wie weet sta jij volgende maand wel in de spotlight!