De Atlantische Oceaan oversteken met je eigen zeilboot. Velen hebben het ons al voorgedaan en dat al een paar eeuwen aan een stuk. Desondanks blijft het een tocht die tot de verbeelding spreekt! Begin december 2020 is voor ons het moment aangebroken om te doen waar we al jaren van dromen. Hoe voelde het om die oversteek te maken, op eigen kiel en met ons tweetjes? In dit artikel vertel ik hoe wij de voorbereiding en de oversteek ervaren hebben, vanaf onze tijd in Gran Canaria op de Canarische Eilanden tot onze aankomst in Union Island op St.-Vincent & the Grenadines.

Tekst door: Emma
Omslagfoto: Mathias van SY Inaya 
Overige foto’s: Eigen archief Emma en Roger

Voorbereiding op de oversteek

In Las Palmas op Gran Canaria bereiden we ons vertrek voor. Hier is de oversteekkoorts duidelijk aanwezig! Dit is de vertrekhaven van de Atlantic Rally for Cruisers (ARC). Op zondag 23 november zwaaien we de boten van de ARC uitbundig uit. De groep zeiljachten is kleiner dan andere jaren vanwege corona maar wij zijn toch danig onder de indruk. En bij ons begint het ook te kriebelen als we de boten aan de horizon zien verdwijnen.

Bijna iedereen die we spreken in de marina of in de ankerplaats, is hier gekomen om de Atlantische oversteek te maken. Het is heel fijn om deel uit te maken van zo’n wereldzeilersvibe. Er wordt lustig besproken welke bootonderdelen ‘essentieel’ zijn op de oversteek, het weer wordt geanalyseerd, coronatesten worden gedaan, routes worden bepaald (eerst naar de Kaapverden of rechtstreeks naar de overkant).

Tussen de gezelligheid met andere cruisers door, werken wij onze kluslijst helemaal af, maken Sanuti grondig schoon en beginnen met het inslaan van eten en drinken. Dat is wel een werkje van meerdere dagen. Na het wegstouwen van onze boodschappen, liggen we 5 centimeter dieper in het water en zijn we 600 euro armer. Met deze voorraad kunnen we, volgens onze berekeningen, wel twee maanden overbruggen!

Het vertrek

En dan, de grote dag. Op zaterdag 5 december ziet het weer er goed uit. Geen champagne sailing, maar een stevige 6 bf N – N/O en golven van zo’n 3 tot 4 meter. Niet iedere zeiler zou dit beschouwen als een geschikt weervenster, maar wij gaan graag goed vooruit en onze sturdy Westerly heeft geen enkele moeite met een stevige bries. Er is ook voorspeld dat de wind na enkele dagen gaat afnemen. Zo hebben we in ieder geval toch al een vliegende start.

We varen goed voorbereid, maar met een klein hartje, de havenkom van Las Palmas uit. Dit wordt onze langste oversteek ooit! 2800 mijl. Dat is meer dan alle mijlen samen die we de voorbije maanden gevaren hebben. Heel erg spannend. Naast de zenuwen hebben we er ook wel echt zin in deze Atlantische oversteek. We varen gezellig samen uit met bevriende cruisers, die koers zetten naar de Kaapverden.

Het leven aan boord

De eerste dagen moeten we wennen aan het ritme aan boord. In het begin voelen we ons allebei katerig maar dat verdwijnt na een paar dagen. Het constante rollen van de boot went echter niet. Om te slapen is het soms erg lastig. Van een goede nachtrust komt sowieso niet veel als je met twee bent. ‘s Nachts hanteren we een wachtsysteem: tussen 20 uur en 8 uur doen we 3 uur op, 3 uur af. De ene slaapt en de andere… slaapt eigenlijk ook een beetje: diegene die wachthoudt, doet slaapjes van 20 tot 30 minuten en kijkt tussendoor of alles oke is. Bij twijfel, noodzakelijke manoeuvres of andere onregelmatigheden, wordt de ander ook wakker gemaakt. Overdag doen we afwisselend één of twee dutjes om wat slaap in te halen.

Naast zeilen en slapen als belangrijkste activiteiten tijdens deze Atlantische oversteek, zijn we vooral bezig met dagelijkse dingen: we koken en wassen af. Dat moet altijd meteen want door de bewegingen van de boot zorgen vuile borden en tassen in de spoelbak direct voor een hels kabaal! We luisteren naar podcasts, we staren naar de golven, we liggen, hangen en lezen. Een douche nemen is een speciaal moment want we moeten zuinig zijn met ons water. Verfrissing krijgen we vooral door de squalls met regenbuien. Wanneer er eentje overkomt, gaan we buiten op dek staan, eventueel met wat shampoo in de hand als het echt heel hard regent en voila, een natuurlijke douche.

We leven ons helemaal uit met het vangen van vis. Pas na de eerste week beginnen we met vissen en we zijn verrast door het gemak waarmee mahi mahi’s aan de haak geslagen kunnen worden. We vangen er veel, variërend van 25 centimeter tot 1 meter! In de laatste week vangen we zelfs een grote barracuda. We genieten van heerlijke sushi en andere recepten met verse vis.

Na twee weken op zee beleven we enkele bange momenten. Een griend zwemt al een tijdje met ons mee. De walvis zwemt rond de boot, duikt eronder en komt dichterbij, om dan weer verder weg te zwemmen. We zitten rustig in de kuip wanneer de boot ineens schokt en het stuurwiel ervan natrilt. We hebben iets geraakt, maar wat?! ‘Niks te zien in het water’ gil ik vol adrenaline naar Roger. Hij trekt vliegensvlug de vloerplaat open om de bilge te inspecteren: ‘Hier ook alles normaal’. Het bleek de griend te zijn die iets te enthousiast was en tegen onze kiel schraapte. We zijn hard geschrokken maar hij zeker ook, want na de botsing blijft hij heel traag rond de boot rondcirkelen en neemt dan het hazenpad.

De eerste week op zee was een opwarmertje, in de tweede week voelden we ons in ons element maar die derde week, die was net te veel. Samen met het energieniveau duikelt ons humeur naar beneden. We kunnen alleen maar aftellen en kijken er zó hard naar uit om aan land te gaan! En dan… Op zondagochtend 27 december zien we in het ochtendgloren de eilanden van St Vincent & the Grenadines. Een paar uur later liggen we vast in Clifton, Union Island en hijsen we de quarantaine vlag. We hebben 2904 mijl gevaren in 22 dagen. Yes we did it! Onze eerste Atlantische oversteek is volbracht.

Terugblik op de Atlantische oversteek

Bij vertrek hadden we het idee dat zo’n tocht over de oceaan een moment van contemplatie kan zijn, van nadenken over je leven, turen naar de sterrenhemel en filosoferen over de wereld… Jammer maar helaas. Door het slaapgebrek waren we vooral sloom en we waren al blij als we ons energiek genoeg voelden om lekker te koken! We zeiden wel vaak tegen elkaar, ‘hey we zijn dus wel echt een oceaan aan het oversteken he!’ Die gedachte, ook al zaten we er middenin, voelde best surreëel.

De Atlantische oversteek was voor ons een gekke combinatie van verveling en altijd iets te doen. Je ziet wekenlang enkel water en je eigen boot, wat best saai is. Aan de andere kant is er de constante zorg dat de boot in de goede richting blijft lopen, dat je materiaal heel blijft en dat je zelf heel blijft. De bewoonde wereld is namelijk érg ver als er dan toch iets misloopt. Voor wat sociaal contact waren we heel blij met onze Iridium Go. Heel handig om weerkaartjes en gribfiles binnen te halen maar vooral leuk om familie en vrienden te kunnen berichten over het dagelijks leven aan boord en natuurlijk hoeveel vissen er gevangen werden.

Volg Emma en Roger en hun zeilavonturen op Instagram!

Meer lezen over de Atlantische oversteek?

In die wereldzeilers community waar Emma het over heeft, ontmoeten ze ook Karlijn en Olivier van Flyer. De verhalen van dit stel lees je ook op Zeilwereld.nl.