In deze serie schrijft Martin (zie ook onze spotlight) over negen bakens die je helpen doelen dichterbij te brengen. De bakens vormen een set van universele en herkenbare innerlijke hulpbronnen die je bewust kunt inzetten bij jouw veranderproces. Met de negen bakens geeft LiveMarvelouz je tools in handen om op koers te blijven en dromen waar te maken. In deel 1 lees je over de totstandkoming van hun droomleven. Hierbij deel 3, Een baken van vertrouwen!

Het losgebroken anker

Afgelopen maart waren Lisa en ik, vanwege de alsmaar wisselende weersomstandigheden, steeds opnieuw op zoek naar een veilige ankerplaats. En telkens als we weer van de ene naar de andere plek verhuisden, vormden we samen met twee andere boten een soort van mini-optocht. We kennen beide eigenaren nog uit de tijd dat we, tijdens de eerste corona-uitbraak, samen in de marina in Valencia lagen. Sinds wij op de Canarische Eilanden zijn zien we elkaar regelmatig terwijl we ook gewoon onze eigen dingen blijven doen. 

Het was ’s morgens al hard gaan waaien uit het zuiden. Ralf en Marco (de schippers van de twee andere boten) waren de dag ervoor al op de nieuwe ankerplek Médano aangekomen. De ruimte dicht achter de grote rode rots gaf de meeste bescherming tegen de wind, natuurlijk was deze al door hen ingepikt. Wij waren later en we hadden dus geen andere keuze dan wat verder weg van Punta Roja te gaan liggen. We ankerden midden in de baai op zo’n elf meter diepte. Halverwege de ankerketting bevestigde ik nog een tweede anker. Het was een idee van Marco en het leek ook Ralf geen slecht idee.

Inmiddels was de wind al toegenomen tot zo’n 25-30 knopen en de deining uit het zuidoosten was evenmin erg aangenaam. Door een lijn te spannen tussen de ankerketting en de grote lier op de kuiprand had ik de boot met de boeg in de golven gemanoeuvreerd. De koude harde wind stond daardoor weliswaar volop in de kuip, maar we hadden weinig last meer van het gebonk en geschud van de hoge golven op de zijkant van de boot. De twee kleine bootjes achter ons, die nog wat verder weg lagen van de beschermende hoge rots, leken ondertussen in een heuse storm te zijn beland. De masten zwiepten gevaarlijk ver van links naar rechts. Om een uur of drie in de middag was de wind nog wat verder toegenomen, met uitschieters tot ver in de dertig knopen. Voor ons spannend, maar voor de vele windsurfers niets dan genieten. Links en rechts zoefden freeriders, windfoilers en kitesurfers om de boot.

Lisa en ik zaten in de salon achter onze laptops toen er ineens een enorme knal klonk. We schoten naar buiten. De lijn waarmee de boot zo mooi op de golven werd gehouden hing slap over de reling. De boeg was weer in de wind gedraaid en tot overmaat van ramp klonk van binnen het schelle gepiep van het ankeralarm. Door de schok waarmee de lijn was gebroken was dus ook het anker losgekomen. Euh… Allebei de ankers waren los, want we bewogen ongehinderd tientallen meters per minuut in de richting van de kleine bootjes achter ons. 

In een mum van tijd had ik de motor gestart en probeerde ik de boot op haar plaats te houden. In gedachten zag ik hoe de twee ankers verstrikt zouden raken achter stenen of achtergebleven troep op de bodem. Maar nog meer bezorgd was ik voor de ketting die misschien wel in de draaiende schroef terecht zou kunnen komen. Het manoeuvreren in deze wind en tegelijkertijd het ophalen van twee ankers op deze dolle zee, temidden van alle watersporters leek me nagenoeg onmogelijk. Temidden van dit geweld hadden we nu even hulp van buitenaf nodig. Ik stuurde Ralf een appje: “We’re dragging!” Binnen enkele tellen verscheen zijn antwoord al op mijn schermpje: “I’m on my way”.

Razendsnel maakten Lisa en ik de dinghy los van het zwemplatform zodat Ralf daar aan boord kon komen. Terwijl wij door het gangpad naar voren worstelden deed de dinghy een vlieger na en hing hoog boven het water achter de lijn die we maar ternauwernood konden vasthouden. Samen knoopten we de lijn aan de kikker halverwege het gangboord en daarna haastte ik me weer naar het stuur. Ralf was er al en gooide zijn lijn naar Lisa en sprong behendig op het zwemplatform. Daarna ging alles heel snel. Terwijl ik probeerde de boot op zijn plaats te houden haalde Ralf met zijn blote handen de eerste 30-35 meter ankerketting binnen. Alsof het zijn dagelijks werk was verwijderde hij het extra anker van de ketting en haalde daarna de overige ketting en het gewone anker op.

We waren nu ‘vrij’ van de twee ankers die over de grond sleepten en daarmee was het grootste gevaar geweken. Op Ralf’s aanwijzingen stuurde ik de boot verder naar voren in de baai, naar het ondiepe gedeelte achter de rots, vlakbij zijn catamaran. Nu was het de beurt aan de dieptemeter om alarmerend te piepen. Voor de catamaran van Ralf met zijn ophaalbare zwaarden was deze diepte niet echt een probleem, maar voor onze boot in deze omstandigheden was het niet optimaal. Binnen no-time had Lisa de waterstand gecheckt in Navionics en voorlopig hadden we niets te vrezen.

Een kwartier na de enorme knal waarmee de lijn brak lagen we weer veilig achter het anker. Ralf had zich bezeerd en bloedde flink aan zijn hand. Maar hij wuifde het weg: “Nothing serious!”, lachte hij. En net zo snel als hij was gekomen was Ralf ook weer verdwenen. Ralf had ons geholpen zonder er ook maar iets voor terug te verwachten. En wij hadden geen moment geaarzeld om zijn hulp in te roepen. 

Naar Hoorn zonder kaart

Als ik terugkijk op alle ervaringen die we hebben opgedaan sinds we drie jaar geleden in Griekenland de lijnen losgooiden, dan realiseer ik me dat we inmiddels enorm veel hebben bijgeleerd. Misschien snap ik nu ook wel beter waarom sommige mensen me zo meewarig bekeken als ik ze vertelde over onze plannen. Ik was tenslotte geen doorgewinterde zeiler. Alhoewel… ik had twee winters nagenoeg onafgebroken de weekenden op het IJsselmeer doorgebracht in ons acht en een halve meter kajuitbootje. Toen Johan, een goede kennis, me vergezelde op zo’n winters rondje kon hij enige ironie niet verbergen: “Dus jij gaat het water op zonder papieren kaarten?”. Ik reageerde zoals ik wel vaker reageer als ik mezelf in het nauw gedreven voel. Ik verdedigde mijn keuzes met vuur en zwaard.

De digitale navigatieapp op mijn iPad (en minstens twee reserve apparaten) maakte in mijn ogen de dure en minstens zo kwetsbare papieren kaarten overbodig. In de felle kou van die nacht moest ik hem echter in één ding gelijk geven. Mijn app had steeds de kortste route naar Hoorn weergegeven, maar de hoek waaronder we het stadje zouden aanlopen wijzigde, als gevolg van een stevige stroming, doorlopend, maar zonder dat ik me daarvan bewust was geweest. Ik had dan weliswaar mijn theoretische kustnavigatie op zak, de effecten van stroming op je route kon je blijkbaar het beste in de praktijk leren.

Johan had ooit, solo en zonder veel zeilervaring, de tocht van Nederland naar Levkas ondernomen. Zonder het te weten was hij daarmee een van mijn voorbeelden geworden. Toen we later die nacht hadden aangelegd in de binnenhaven van Hoorn, en de gaspitten en het oventje in de kombuis overuren maakten om weer iets van het gevoel in onze ledematen terug te krijgen, sprak hij dan toch zijn waardering uit: “Je hebt wel veel lef!”.

Zelfvertrouwen

En ik denk dat Johan gelijk had. Ik was bezig het onbekende te leren kennen en mijn grenzen te verleggen. Net zoals hij ooit had gedaan. Ook ik had het lef om het bekende te verlaten. Door mijn baan op te zeggen en buiten mijn comfortzone te stappen verlegde ik letterlijk mijn horizon. Ik stelde mezelf in zekere zin kwetsbaar op en liet me niet afschrikken door argwanende voorbijgangers, of zeilende betweters, die vergeten leken te zijn hoe ze ooit zelf hadden leren zeilen. Ik had voldoende zelfvertrouwen om te geloven dat ik onderweg zou leren wat ik nog te leren had.

Een gevleugelde term die ik mezelf vaak hoor gebruiken tijdens de coaching aan boord is: “Als je doet wat je altijd deed, krijg je wat je altijd kreeg.” Daarmee bedoel ik eigenlijk dat veranderen, of het bewerkstelligen van een droom, vraagt dat je een stap naar het onbekende maakt. Hiermee zet je de deur wijd open voor nieuwe leerervaringen. Een omgekeerde houding, één van achterdocht en wantrouwen, maakt dat je geneigd zult zijn om dingen bij het oude en vertrouwde te laten. Je ‘beweegt’ niet en leert dus ook niet meer. 

Een groter vertrouwen

Hoewel ik vol vertrouwen mijn focus had gezet op een toekomst met mooi weer en onbekende vergezichten, lagen we de eerste Coronawinter met onze boot weer in ons eigen koude kikkerlandje. Het leek logisch om corona af te wachten in Nederland, ook al hadden we geen idee hoe lang we onze plannen in de koelkast moesten zetten. We waren vol vertrouwen (én in onwetendheid) naar Griekenland vertrokken en we kwamen een jaar later een stuk wijzer en enigszins ontnuchterd terug in Amsterdam. We hadden ontdekt hoe kwetsbaar we waren zonder ons vertrouwde vangnet van baan, sociaal netwerk en medische zorg. We ontdekten dat factoren van buitenaf (zoals corona, een kapotte keerkoppeling of een verloren schroefas) een flinke streep konden zetten door onze plannen.

Het jaar dat we in Amsterdam lagen schraapten we onze moed weer bijeen en maakten we nieuwe plannen. Kleinschaliger en in eigen beheer. We wilden onze kennis en ervaring inzetten om coachweken aan te bieden op de boot. Voor individuen of stellen. Hierdoor konden we de investeringen laag houden en het was te combineren met onze wens om te kunnen reizen. Langzaamaan herstelde ons ‘grotere vertrouwen’. Het vertrouwen in het leven zelf. Het vertrouwen dat we altijd weer opnieuw kunnen beginnen. Het vertrouwen dat er altijd wel ergens een plekje is waar wij mogen zijn om vorm te geven aan onze ideeën en unieke waarden in het leven. 

Vertrouwen in anderen

Inmiddels wonen we drie jaar full-time op onze boot. Voor sommige mensen betekent het vertrek naar het buitenland dat ze zich meer op zichzelf aangewezen voelen. Voor Lisa en mij was het juist enorm bevrijdend dat we overal weer nieuwe mensen ontmoetten en steeds was er wel weer iemand die ons zijn hulp aanbood. Afgelopen tijd hebben we heel veel nieuwe mensen leren kennen. Ik denk bijvoorbeeld heel dankbaar terug aan alle gesprekken met ‘vrienden van vrienden van kennissen’ die onze plannen wilden aanhoren en ons van grote of kleine adviezen konden voorzien. Of de vele mede-zeilers die we ontmoetten op Facebook of via de ‘Vertrekkersgroep’ in Whatsapp. Van deze mensen kennen we vaak alleen hun profielfoto.

Maar de bereidheid om anderen te helpen in deze groepen is heel bijzonder. In real-life ontmoetten we mede-zeilers op ankerplekken, tijdens overnachtingen in havens of tijdens een verblijf op de werf. Van deze mensen konden we vaststellen hoe ze eruit zagen, maar niet hoe ze dachten of wie hun vrienden waren. Met een flink aantal mede-zeilers hebben we echter vriendschappen opgebouwd die we in ons ‘vorige leven’ onwaarschijnlijk hadden gevonden. Het vraagt een zekere kwetsbaarheid: erkennen dat je niet alles zelf kan en dat je soms iemand anders nodig hebt, voor wat advies, wat gezelligheid of gewoon omdat je even heel hard iemands hulp nodig hebt.

Een baken van vertrouwen

Dankzij de ervaringen die we in de afgelopen jaren hebben opgedaan kregen we steeds meer vertrouwen in wat we kunnen en wie we zijn als mens, in de mensen om ons heen én in het leven zelf. De dingen die we doen kunnen wellicht ‘mislukken’, maar de ervaringen zullen ons altijd rijker maken, ook als dat betekent dat we helemaal opnieuw zouden moeten beginnen. Door je open te stellen voor het onbekende en het schijnbaar onmogelijke kan langzaam het vertrouwen groeien dat zich voor elk probleem wel weer een nieuwe oplossing zal aandienen.

Of dat nu is tijdens een rondje Atlantische Oceaan, omdat je een eigen onderneming wilt starten, of omdat je iets in je leven op een andere manier wilt gaan doen. En weet je wat het mooie is? Vertrouwen groeit als je het voedt! En hiermee kun je je dromen veranderen tot dagelijkse realiteit en jouw kans op succes vergroten.

Benieuwd naar de onderneming van Martin en Lisa? Lees hier meer over op hun website livemarvelouz.com en volg hun avonturen in Spanje op Instagram via @live_marvelouz.