Rene en Joline zeilen met hun dochters Robin en Lauren op ‘Blue Pearl’, hun Bénéteau Oceanis 473 Clipper Performance uit 2004. Het plan is om in ieder geval tot Nieuw-Zeeland te zeilen, en wat er daarna gebeurt zien ze dan wel. Op hun website SVBluePearl.com houden ze een blog bij, in het Engels. Ook aan boord van Blue Pearl is het effect van het coronavirus goed merkbaar. Onderstaand artikel is een vertaling van hun laatste blog.

---

Wakker worden in een vreemde wereld… Tenzij je weken hebt geslapen, heb je gemerkt dat er dingen zijn veranderd in onze wereld. We zitten met een pandemie. Een virus, anders dan wat we dan ook hebben gezien in letterlijk 100 (honderd!) jaar, baant zich nu een weg over de wereld. Om ons heen moeten landen hun grenzen sluiten, we hoorden dat toiletpapier het nieuwe goud is en mensen krijgen (met goede reden) te horen dat ze afstand van elkaar moeten houden om de razendsnelle verspreiding van het COVID-19 virus te voorkomen en ervoor te zorgen dat het zorgstelsel niet overbelast raakt met mensen die onmiddellijk zorg nodig hebben.

Nooit ziek

Sinds we terugkwamen naar Blue Pearl op 8 maart zijn we zelf getroffen door een verkoudheid. Eerst Robin, toen Lauren, daarna Joline en uiteindelijk ikzelf. We waren allemaal heel ziek en hadden zo’n 2 tot 3 dagen koorts, de een na de ander! Ik hoopte eigenlijk dat het aan mij voorbij zou gaan, omdat ik eigenlijk nooit ziek word, maar op 10 maart (toen de dames aan boord zich al wat beter voelden) werd ik geveld door de koorts. Op een gegeven moment werd ik wakker met 40,2 graden koorts. Niets wat een paracetamolletje niet zou kunnen fixen, en ja hoor, het hielp.

Hadden we zojuist het coronavirus onder de leden gehad? Ik denk niet dat we het ooit zullen weten

Eindelijk, op donderdag 12 maart, voelde ik mij weer goed genoeg om uit bed te komen en langzaam aan m’n ding te doen. Geen benauwdheid, geen loopneus of hoofdpijn, maar fris en fruitig. Hadden we zojuist het coronavirus onder de leden gehad? Ik denk niet dat we het ooit zullen weten, maar ik betwijfel het ten zeerste omdat de symptomen niet overeenkomen kwamen met die van het coronavirus. Toch hielden we de afstand tot elkaar in stand zoveel we konden en spraken we eigenlijk met vrijwel niemand.

Inslaan

In het weekend werd duidelijk dat we echt (ECHT!) voedsel nodig hadden aan boord van Blue Pearl. We bespraken het plan en besloten dat maandag de dag zou zijn. Ik had het gevoel dat als we nog langer zouden wachten, er weinig te halen zou zijn, doordat COVID-19 infecties ook hier in Panama toenamen en we niet wisten wat voor beperkingen de lokale autoriteiten ons op zouden leggen. Dus we vulden onze voorraden aan in Sabanitas, Colon en Panama. Bij elke winkel waar we kwamen stonden er rijen met mensen, wachtend om naar binnen te mogen. Zelfs bij de pinautomaten stonden rijen met mensen die geld wilden opnemen. We sloten aan in de rij en wachtten op onze beurt. Toen we eindelijk bij de ingang van de winkel waren werden we in onduidelijke taal verteld dat kinderen niet naar binnen mochten! Joline zei toen: “Ga maar, ik blijf buiten met de kids.”

Volle karren naar de Blue Pearl

Man, wat hadden we veel nodig! We doen de boodschappen voor de oversteek over de Stille Oceaan, waar we zo’n 4 tot 5 weken over zullen doen en dan moeten we ook nog genoeg eten overhouden voor wanneer we aankomen. Hoe ga ik dit in hemelsnaam doen? Blijkbaar gewoon door één voor één de winkelwagentjes vol te gooien. Daar ging ik, twee lege wagentjes bij de hand en gewoon vullen. Gelukkig schoot onze vriendelijke lokale chauffeur me te hulp. Mijn volle karren verving hij door lege. Na twee uur was ik er wel klaar mee. Als we nog iets anders nodig hebben dan moeten we het maar een andere keer halen, want ik heb het gehad en de Nissan Pathfinder zat al tot de nok vol. De Blue Pearl nu ook. Ik durf te zeggen dat we nu genoeg gevarieerd eten hebben om 5 tot 6 maanden vooruit te kunnen.

We weten het niet

Hoe gaan we nu verder? De plannen die we drie tot vier weken geleden hebben gemaakt kunnen bij het oud vuil worden gezet. Door het Panamakanaal? Niet nu en waarschijnlijk ook dit seizoen niet meer, doordat de landen aan de andere kant er al strenge quarantaineregels en reisverboden op nahouden. Zelfs als we in de Marquesas aankomen mogen mensen en boten niet van het ene eiland naar het andere, waardoor Blue Pearl er erg kwetsbaar bij ligt nu het cycloonseizoen eraan komt. Alle landen om ons heen hebben de grenzen gesloten. Dus terug naar San Blas? Niet nu. De autoriteiten van Kuna Congresso en Panama hebben San Blas op slot gedaan. Welke opties hebben we? Op dit moment niet zoveel, dus we wachten het hier voor een aantal weken af in de Linton Bay Marina totdat we meer duidelijkheid hebben over waar we heen kunnen. Hopelijk kunnen we terug naar San Blas voor de rest van het seizoen, of misschien naar Bocas del Toro aan het einde van het droge seizoen en wellicht op weg naar de oostelijke Cariben? We weten het gewoon niet! In de tussentijd houden we ons bezig met ‘afstand houden’, bezig blijven met klusjes, bootzaken en gewend raken aan dit ‘nieuwe normaal’ en het maken van plannen.

“Wakker in een vreemde wereld, wat gebeurt hier allemaal?”

Beeld: SV Blue Pearl