In het begin ben ik altijd een beetje zenuwachtig als opstappers meegaan. Hoe zouden ze het vinden? Het liefst wil ik alles, van aankomst tot vertrek, tot in de puntjes regelen. Quelinda moet shinen. Dus geen meeuwenkak of enge afdalende achtpotigen op plekken waar het niet moet. Ik verzoek de goden altijd om een zoet windje en we stemmen het zeilplan af. Vol tuig of alleen het fokje? Misschien kunnen we naar een karakteristiek haventje gaan, of een duik nemen vanaf de preekstoel? Goede voorbereiding is het halve werk. Er gaat vaak heel wat appen aan vooraf en dat levert hilarische conversaties op.

Geniet!

Eenmaal iedereen aan boord, koffie op en gebriefd, dan gaan de trossen los. Niemand hoeft iets te doen, alles mag. De één geniet van de imposant gevulde lappen zeil en kracht waarmee Quelinda door het klotsende water stuwt. De ander verwondert zich over apparatuur en technisch vernuft. Probeer maar eens een kastje open te krijgen of een broodje te smeren onder helling. Vind je hagelslag nu echt handig? En als je nog nooit met een zeilboot op het water bent geweest, gaat er helemaal een wereld voor je open. De boot kan echt niet om. Geniet maar lekker van het uitzicht. Vanavond word je wiegend in slaap gebracht. Kinderen die willen zwemmen, aan de haal met de bijboot en natuurlijk Quelinda besturen! Zo ook mijn buurmeisje die zondagmiddag. 

Knoperig geworden haar wappert langs haar gezicht. Ze komt amper boven het roer uit. Met gespannen snoet stuurt ze op aanwijzing voorzichtig richting Haringvlietbrug. Gewoon, om iedereen te laten ervaren hoe immens groot zo’n brug eigenlijk is. De pijlers naderen. Voor de vijfde keer in korte tijd vraagt ze met een gespannen giechel of ze mag bijsturen. ‘Dadelijk botsen we er tegenaan!’ 

‘Nog even wachten.’ We drijven het een beetje op de spits. Ze kan het hebben. En dan eindelijk mag het. Wat is ze opgelucht en trots dat ze de mast niet gebroken heeft. Evenwijdig aan de overspanning varen we erlangs. ‘Niet vergeten naar de brugwachter te zwaaien hè?’ Hop, daar gaat haar hand enthousiast de lucht in. Het roer draait zoals verwacht gewillig terug. Een rechte koerslijn is ver te zoeken, heerlijk! 

Niet veel later verandert haar rode toet in een bleke met blauwe onderlip. De kou wint het van enthousiasme. Na een dikke pluim kruipt ze weg van de wind onder de fleecedeken. ‘Ik vind het zeilen echt héél leuk. Gaan we straks ook nog zwemmen? En blijven we bij jullie op de boot eten?’ 

Contrasten 

Contrasten tegenkomen, dat is extra tof! Zoals die keer toen we met vrienden in vier dagen tijd een afwisselende route via Lelystad en Hoorn naar de Markerwadden voeren. Elk weertype en zeilstand kwamen voorbij. Van actief zeilen met een onweersbui hijgend in de nek, tot luieren aan dek turend in roerloos water. Wanneer dan iedereen geniet, vind ik dat onbetaalbaar!

Tja. Zeilen saai? Kan ook. Met de auto ben je sneller. Of iemand kan niet wachten om de wal op te gaan en mist ruimte op onze 47 voeter. Als het wegpompen van eigen poep gedoe is en alles in het water eng is, dan is dat zo. Ik snap het na deze zomer en omarm het. Niet iedereen is besmet met botenkoorts, het zeilvirus of waterverslaving.  

Ik kijk uit naar dates met opstappers in het nieuwe seizoen. Ik denk aan vrienden die zijn gaan sparen om straks in Verweggistan bij ons op bezoek te komen! Whoop, whoop, wat fantastisch!  

Lees ook de eerdere verhalen van Charlotte Dorren

Volg Quelinda ook via hun eigen website en social media:

• Website
• Instagram