Charlotte Dorren kwam vier jaar geleden voor het eerst in aanraking met zeilen en was verkocht. Ze schrijft over alledaagse belevenissen in haar zeilwereld. Bijzondere momenten, klein en groot, en lang niet altijd rozengeur en maneschijn. Gewoon zoals het leven is! Ze is op weg naar een groot avontuur, een wereldreis in 2022. Dit is Charlotte’s blog, deel 2.

Charlotte’s blog: Rijp

Als ik nu kind was, zou ik huppelen. Zo heb ik uitgekeken naar deze dag. Ik trek mijn kraag op, het is koud! Bedekt met een glinsterend laagje rijp zie ik Quelinda liggen. Voor het eerst in het water in, een decor van een spiegelgladde Oostzee en oneindige lucht. Het maakt haar nog stoerder en angstaanjagend groter dan tijdens mijn eerdere bezichtiging. Het Duitse echtpaar en de makelaar ontvangen ons hartelijk voor de laatste testfase. ‘Wilkommen!’ Na waarschuwingen voor gladheid, stap ik stevig aan boord zonder ook maar iets te hellen. Hoe zal ze zeilen? Ik ben zó benieuwd. Tijd voor vertrek. De motor start in stilte en de trossen voor de proefvaart gaan los. ‘De smalle geul neem ik nog liever even zelf’, lacht de eigenaar. Buiten neemt Paul glimlachend het roer over. ‘Stabiel en ze reageert goed hoor bij het manoeuvreren!’ Ik geniet. Of ik ook wil sturen. ‘Nee laat maar, ander keertje.’ Iets in mij wil best, maar houdt het af. Het komt wel. Stom, denk ik later bij mezelf. Had toch ja gezegd… Een uurtje varen later en de draaiende delen zijn goedgekeurd! Officieel verkocht, hatseflats! Ineens zijn we apetrotse bezitters, zo blij! Het is fijn dat de inmiddels vorige eigenaar ons begeleidt naar een haventje verderop. De nagenoeg nieuwe zeilen blijven gestreken. Het is nu te gevaarlijk door het ijs aan dek. De oude veerhaveningang toont smal en is ondiep. Gatver! ‘Niet vastlopen nu’, denk ik ongerust. Eén keer de modder inschuiven was genoeg in mijn prille carrière. Sindsdien ben ik huiverig voor ondieptes. We zien de toegewezen box en draaien en steken in het optisch te kleine kommetje. De meerpalen die de ligplaats markeren staan asymmetrisch en de wind steekt op. Ineens is er haast geboden bij het aanleggen. Pfff… alles is nieuw. Paul doet het toch maar! Mijn zintuigen staan op scherp. Ik kijk naar Paul zijn bewegingen. Horen kan ik hem niet en ongemakkelijk drentel ik door het gangboord. De te dikke landvast glipt stuntelig uit mijn linkerhand. De vorige eigenaar schiet me te hulp en zo glijdt maatje 47 onverstoord de box in, chapeau! Quelinda, onze Northwind ligt. Maar wat nou mijn bijdrage was? Ik ben druk geweest met kijken, heen en weer lopen en het aanreiken van de voortrossen. Ik realiseer het me des te meer: ‘Groeien is springen in het onbekende, telkens weer’. Ik was er en genoot. De voormalig eigenaresse wacht ons op met champagne. Daar staan we dan. Ieder min of meer ontroerd. Ik zie hoe dierbaar Quelinda voor hen was. Ik voel hoe blij Paul en ik nu al met haar zijn. De overdracht, het tochtje, en het afscheid hakken erin. Duidelijk tijd voor een time-out. Verkleumd zoeken we een Konditorei op voor een lunch. Minstens twee koppen Duitse filterkoffie moeten erin. We zijn er allebei stil van. Opgewarmd en gevuld verkennen we werkelijk ieder hoekje aan boord. We maken aantekeningen, proberen matrassen uit en spieken door de achterraampjes van de achterhut naar buiten. Het is nu al de mooiste achtertuin! Flink opruimen en soppen helpen ons alle indrukken te verwerken. We lachen om onbedoelde souvenirtjes die we tegenkomen. Ze brengen vast geluk! Tevreden laten we Quelinda achter met het vooruitzicht snel terug te keren. Het blijkt anders. Corona grijpt razendsnel om zich heen. De grenzen van Fehmarn zijn inmiddels afgesloten voor toeristen. Het is nu wachten tot de tijd rijp is. Quelinda blijft voorlopig in de veerhaven. Daar waar het lichtpuntje in deze zorgelijke tijd het prachtige uitzicht op de Fehmarnsundbrücke is.

Vorige keer in Charlottes blog

In Charlotte’s eerste blog nam ze afscheid van haar eerste zeilboot. Lees deze blog Groots hier!