Charlotte Dorren kwam vier jaar geleden voor het eerst in aanraking met zeilen en was verkocht. Ze schrijft over alledaagse belevenissen in haar zeilwereld. Bijzondere momenten, klein en groot en lang niet altijd rozengeur en maneschijn. Gewoon zoals het leven is! Ze is op weg naar een groot avontuur, een wereldreis in 2022. Dit is Charlotte’s blog deel 1.

Charlotte’s blog: Groots!

Nietsvermoedend drijft ze in winterslaap. Glanzend en tevreden ligt ze in het water en de zon maakt haar al warmer en witter dan wit. Het is nog leeg om haar heen, de meeste boten staan op de bok. Er wordt nog niet gezeild, wel geklust. Vandaag is haar grote dag, het doet me wat. Drie jaar geleden maakte ik kennis met haar wereld die compleet nieuw voor me was. Ik was onervaren, wist niets. Door haar ging deze wereld open, en werd onontgonnen gebied, bekend terrein waarin ik me thuis ging voelen. Zeilen als sport, als in- en ontspanning, als ontlading, als middel om ergens te komen over water, vrijheid tegemoet te mogen treden en mooie momenten te ervaren. Spelen met de krachten wind en water in de warme zon of kille nacht. Als ontmoetingsplek en kans om nieuwe verbindingen te leggen en digitale verstrengelingen soms juist los te kunnen laten. Ze liet het me zien, ze liet het toe en heeft haar missie meer dan volbracht. Ik haal de laatste spullen van boord, haar motor wordt wakker geschud. Zonder hapering hoor ik het rustige en bekende geluid, koelwater wat in golfjes de uitlaat uit gutst. Ik voel me bijna alweer weg dutten onder dit monotone gepruttel, heerlijk! Ik geef haar snel nog een laatste opfrisbeurt om haar winterse klamheid kwijt te raken. Ik wil dat ze goed voor de dag komt, dat heeft ze verdiend. Zo dadelijk nemen we afscheid. Moeiteloos manoeuvreren we haar tussen de banden en tilt de kraan haar uit het water. Met haar buik in om zich van haar beste kant te laten zien, wordt ze voor inspectie de kant op gerold. Open en bloot hangt ze daar. Het blijft een imposant gezicht en het raakt me haar te zien druppen, bekeken te worden. De anti-rimpelcrème, haar anti-fouling heeft goed zijn werk gedaan en de minst edele delen zijn beschermd geweest door de opgevreten anode. Ze krijgt een mooie nieuwe mee.

Laatste selfie samen

Ik maak wat foto’s, een selfie en denk aan wat we samen beleefd hebben. Het is zover. Voor de laatste keer stap ik aan boord. Ik voel het gewoon in mijn keel, het is toch echt een brok te noemen ook al ben ik blij. We waren nog niet klaar samen en toch wacht een nieuw avontuur. Eentje onder het mom van ‘niet meer uitstellen maar gewoon doen’. Ze raakt het water weer en we varen haar netjes terug de box in. Lijnen geroutineerd vast en luiken gaan op slot. Haar historie en gebruiksaanwijzingen draag ik over. Ze had veel te vertellen, was makkelijk te lezen, ikzelf was soms moeilijker te doorgronden tijdens onze uren samen. In het havenkantoor worden handtekeningen geplaatst en bruin doorzichtige scheepsdrank vult de kleine glaasjes. Handen worden geschud, ‘Gratuliere, Prost!’. Onze eerste eigen zeilboot, ze was groots, wat ben ik haar dankbaar! En nu ineens verkocht, niet meer van ons. Ze mag naar het IJsselmeer, naar Lemmer waar ze nieuwe avonturen tegemoet gaat.

“hallo leven trek iets moois aan we gaan” Merel Morre – merelmorre.nl

En ik? Ik ben op weg naar nieuwe belevenissen met haar stoere grote zus in een nog grotere unieke wereld. Ik ben er klaar voor, denk ik.

Volgende maand in Charlotte’s blog

Volgende maand in maken we kennis met de stoere grote zus op de Oostzee. Charlotte neemt ons dan mee naar de dag van aankoop.