Vanaf het eiland Tjarö, Zweden, varen we eerst de scheren uit en gaan we op weg naar Karlskrona. De vlootbasis van deze stad staat sinds 1998 op de Werelderfgoedlijst. We nemen dan ook een kijkje in het (gratis!) marine museum op een kwartiertje lopen vanaf de haven. Wat een gaaf museum is dat zeg! Je kan een wrak bekijken onder water, er is een motor draaiende op stoom te zien, een aantal model schepen en je kan een oud marine zeilschip van binnen bekijken. Na anderhalf uur hebben we de helft nog niet eens gezien. We kijken naar buiten en zien dat de wind aantrekt, we krijgen zin om te zeilen. Op naar onze volgende bestemming! We mikken op Sandhamn, niet de Sandhamn uit de serie ‘Morden i Sandhamn’ maar er is er nog een in Zuid-Zweden. We komen aan in wederom een kleine vissershaven met betonnen kade. Als we liggen gaan we op zoek naar de betaalautomaat voor de nacht. Naast het havenkantoor is een kroegje, waar we uiteraard een biertje drinken op het terras. Ze zijn net een weekje open, de meeste zomerspots in Zweden gaan pas na Midsommar open, net zoals deze dus. Erg leuke tent met verrassende snacks op de kaart: gefrituurde augurken, heel bijzonder. Wij kenden het niet en houden wel van augurk dus dat moest geproefd worden dus. Echt een aanrader! Na een gezellige borrel op het terras lopen we weer terug naar Wilson en maken we plannen voor de volgende dag.

We gaan op weg naar Kalmar, een grote stad met alle voorzieningen in en rondom de haven. Je wordt opgewacht door de havendienst en krijgt een plekje toegewezen, althans dat was ons gezegd. Wij zien niemand als we binnen komen dus leggen we Wilson aan naast een terras. Dat lijkt ons wel een mooi plekje. Na een uurtje komt er iemand voorbij lopen, er was een wisseling van de dienst dus was er even niemand op het water. Moet ook gebeuren natuurlijk. We leren hier de ‘Class Ohlson’ kennen, een Zweedse winkelketen die een mix is tussen een bouwmarkt, de Blokker en de Action. Maar dan met goede spullen, ze hebben werkelijk alles en ik ben Jan zeker een uur kwijt. We maken ook een mooie stadswandeling langs het kasteel van Kalmar, eten een mega lekkere pizza onderweg en genieten van de luxe van alle voorzieningen om ons heen.

Bepakt, bezakt en met een volle koelkast en watertank gaan we na twee dagen weer op zoek naar een mooie ankerplek. We zien wel even waar we eindigen vandaag en kijken als we geen zin meer hebben in de Harbour Guide om te zien wat er in de buurt is. We moeten goed opletten want er zijn veel rotsen in de buurt. We zigzaggen door de scheren en komen aan op onze ankerplek in de buurt van het plaatsje Timmernabben. Niet de meest mooie plek maar wel weer erg bijzonder, we liggen in een soort vogelparadijs. Naast onze ankerplek hebben honderden reigers zich gevestigd in een bos. Zoveel heb ik er nog nooit bij elkaar gezien. Ook hebben op een ander eiland honderden vogels, ze lijken op spreeuwen, zich gevestigd. De bomen zijn helemaal kaal door de enorme kolonie. Tijdens ons rondje in de dinghy door ons ankergebied hebben we het over de vervolg route. We willen graag nog even naar Götland toe, Visby schijnt een hele mooie stad te zijn op een prachtig eiland. De wind lijkt goed te staan de komende dagen dus we gaan er voor.

We varen uiteindelijk via het puntje van Öland in een hobbelige voor de windse koers met 5-6BFT naar Visby. Daar vallen we midden in de ‘politieke week’. Visby staat een week op zijn kop met een groot politiek evenement wat jaarlijks duizenden mensen trekt. Politici houden er toespraken en mengen zich onder kiezers en toeristen. Wij hadden geen idee, het is wel gezellig maar we denken dat we niet de volledig “Visby vibe” mee krijgen hierdoor. We maken mooie wandelingen door het centrum en vinden een fantastische bakker, met de meest lekkere brie salami sandwiches, naast de zeer oude stadsmuur. We liggen een extra dagje verwaaid en gaan na drie dagen weer op pad naar onze volgende bestemming: ankeren aan een rots!

Ankeren aan een rots

Het is eindelijk zo ver, op dag tweeëndertig van onze reis gaan we de ‘ankeren aan een rots’-methode eindelijk eens uitproberen. Tot nu toe hebben we een beetje kunnen afkijken hoe de Zweden het doen en hierdoor bouwen we zelfvertrouwen op. Als daar dan opeens de perfecte situatie zich voordoet moeten we alles nog klaarmaken maar er is geen wind, we zijn alleen en kunnen uren prutsen tot we goed liggen. Anker los, ankerlijn uit bakskist halen, de dinghy opblazen, met de neus naar de kant varen, kan het echt qua diepte? Geen rotsen? Oké, dan weer terug achteruit, anker er uit, met een slippende ankerlijn varen we naar de rots en dan Jan er af… op zoek naar een boom, vastknopen, ankerlijn aantrekken et voilà! Na anderhalf uur liggen we eindelijk goed! We drinken een borrel op het eiland en vieren onze overwinning. Later in onze reis spreken we genoeg andere buitenlanders die het nog niet hebben aangedurfd, ik ben trots op ons!

Het is wel heel bijzonder, zo op deze manier aanleggen, de natuur is hier zo ongerept en prachtig. We moeten allebei heel erg wennen aan het ‘allemansrätten’, dat je dus overal mag aanleggen als dat kan. We hadden op de kaart gezien dat dit een goede aanlegplek was maar hadden beide een ‘mag dat wel’ gevoel. Gek hoe dichtgetikt we zijn door de Nederlandse regeltjes cultuur. De volgende dag zeilen we binnen de scheren door naar Oxelösund, weer aan een rots. Dat zeilen door de scheren is echt fantastisch maar hoe ze dat vroeger ooit hebben gedaan zonder GPS is ons een raadsel. Alle rotsen en onderwater obstakels maken het een lastig en een uitdagend vaargebied. Weer een stuk verder komen we onderweg Marloes en Niels tegen van Windfinder, een HR48. We hebben de hele tijd online contact gehouden omdat we hetzelfde gebied zeilen maar helaas kwam een meeting in de haven er niet van. Nu hebben we foto’s en filmpjes van elkaar onder zeil kunnen maken, dat is ook heel erg gaaf, die heb je niet zo snel van jezelf.

We krijgen een goeie tip van ze, ankeren bij Östermär, een fijne beschutte ankerbaai op een prachtig eiland. Dat wordt onze eindbestemming van die dag. ’s Avonds gaan we met de dinghy het eiland op en wandelen we naar het restaurant, een klein half uurtje lopen aan de andere kant van het eiland. We eten hier heel erg lekker, met een prachtig uitzicht over het water. Inmiddels zijn we nog een dagtocht verwijderd van Sandhamn, ons doel in het Noorden. We bespreken de route, het wordt een lange dag van zo’n veertig mijl, wederom tussen de scheren door.

Bezoek van de Coastguard

We varen voor het grootste gedeelte op de motor, de wind staat niet goed en draait pal tegen door de scheren heen. Maar dat maakt de tocht niet minder mooi. We genieten van het landschap wat rustig voorbij glijdt, van de vele eilandjes en het prachtige water. Dan houdt de stuurautomaat er opeens mee op. We denken dat er ergens een hydrauliek lek is in het stuursysteem waardoor de olie wegsijpelt. Hierdoor kan de pomp wellicht geen druk meer opbouwen en krijgen we een ‘drivestop’ te zien. Althans, dat is een van de theorieën. Dit is inmiddels al de derde keer dat dit zich voordoet deze reis dus we pakken routinematig de olie weer tevoorschijn om de boel bij te vullen. Als we het systeem bijvullen met hydrauliekolie lijken de problemen inderdaad opgelost te zijn.

Terwijl ik de olie in de leidingen ‘stuur’ zigzaggen we zo wat door het vaarwater. Dan komt er opeens een grote rib van de coastguard naast ons varen. Ze vragen ons waar we naar op weg zijn en waar we vandaan komen. “Dit is echt geen handig moment voor een controle”, denken we met onze handen onder de hydrauliekolie. “Wij komen vanuit Oxelösund, oh waar we begonnen zijn?! Ja, dat is Monnickendam, Holland”, nog steeds geen reactie. Wanneer ik aanvul: “near to Amsterdam”, gaat een belletje rinkelen. De mannen willen graag even aan boord komen. Althans, ze staan al aan boord, ze zijn met drie man sterk. Meneer een gaat meteen naar ons achterschip en trekt de bakskist open, meneer twee loopt een rondje over het voordek en meneer drie gaat met ons in gesprek. Of we goederen hebben die we moeten aangeven. Die hebben we niet, maar ze willen wel graag beneden een kijkje nemen. De drie (grote) mannen gaan samen met Jan naar binnen en ik blijf sturen, met alle hydrauliekolie troep om me heen. Ik zie dat ze in veel kasten en onder banken kijken, ze zijn op zoek naar verboden goederen, ze willen namelijk geen papieren zien. De grootste meneer wil ook onder de vloer kijken. Ja, daarvoor moet hij op zijn knieën tussen de tafel en de bank in. Nu is deze plek voor Jan al smal maar deze meneer is een stuk breder dan Jan en had al moeite met de ingang. Ik gniffel een beetje want ik zie hem zichtbaar struggelen met deze opgave. Ze vinden natuurlijk niets en vervolgen hun weg weer. Ik haal verhaal bij Jan “wat moesten ze allemaal?” hij gaf aan dat ze vooral overal aan het kijken waren maar niets vonden. “Ze hebben de drankkast niet eens gevonden!” en daar zit toch een hoop in. We ruimen de bende op en vervolgen onze route naar Sandhamn.

Sandhamn

We liggen in de haven op Telegrafholmen, een klein eilandje naast het eiland Sandham. Sandhamn is het Saint Tropez van het Noorden en bekend van de Netflix serie ‘Morden i Sandhamn’. Na het zien van deze serie wilden we hier graag heen. Bij de plaatselijke VVV is zelfs een kaart te verkrijgen waar alle moorden uit de serie op staan, erg leuk om te zien. De haven waar wij liggen is prima, er gaat elk uur een gratis pontje naar Sandhamn en is de helft goedkoper dan de marina in het centrum van Sandhamn. Daar liggen de superjachten, landen de helikopters op het einde van de steiger en is het zien en gezien worden belangrijker dan de zeiltocht. Het is prachtig weer, we genieten van het eiland en we leren een leuks Zweeds stel kennen. Die tippen ons de ‘aftersail party’ op woensdagmiddag. We worden uitgenodigd en gaan hier samen heen, wat een feest! De band was super goed en de borrel was aan. Zelfs na prijzen van 13 euro per glas rosé, daar wen je op een gegeven moment aan.

Stockholm

We krijgen een goede tip van onze nieuwe Zweedse vrienden: vanuit Sandhamn gaat een ferry naar het vaste land, vanuit daar ben je met een uurtje in Stockholm. Wij hadden gedacht een stuk landinwaarts te varen wat zeker een dag heen en een dag terug was. Dit scheelt ons zeker twee dagen en gaan we dus doen. De volgende dag om half acht zitten we op de veerboot en tegen tien uur lopen we het centrum van Stockholm binnen. Daar zien we het schip ‘Göteborg of Sweden’ een nagebouwd 18-eeuws schip. Wat een enorm schip! We hebben geluk, zij is twee uurtjes open en deze kans laten we ons niet voorbij gaan. We nemen alles in ons op en dit bezoek past helemaal binnen ons Stockholm thema. We lopen na het bezoek namelijk door naar het Vasa museum. Het schip ‘Vasa’ kapseisde en zonk op zijn eerste tocht in Stockholm in 1628. Na 333 jaar op de bodem van de zee te hebben gelegen werd het enorme oorlogsschip geborgen en kon het haar reis vervolgen. Het schip is nu geconserveerd en tentoongesteld voor publiek. Je hebt hier een unieke kijk in het 17^e eeuwse leven van toen. Het was zó indrukwekkend, het is een unieke tenoonstelling het duizelde ons van de indrukken. Als je ooit in Stockholm bent, is dit zeker de moeite waard (vasamuseet.se).

Na het museumbezoek wandelen we via de grote winkelstraten en de grootste ‘Class Ohlson’ van Stockholm weer terug naar het schip Göteburg of Sweden. Deze zal om 16:00 uur afvaren en dat willen we zien. We komen precies op tijd aan, de trossen worden losgegooid en Göteburg vaart af. Een heel spektakel, er worden maar liefst acht kanonschoten afgevuurd, wat gaaf!! Wanneer maak je dit nou mee?

Vol van alle indrukken is het weer tijd om terug te gaan naar Wilson. Uurtje met de bus en uurtje met de ferry, om 20.00 uur komen we moe en voldaan weer thuis. Morgen varen we weer verder en gaan we op weg naar het volgende deel van onze reis, het Götakanaal.

Lees ook het eerste deel van onze reis door Scandinavië. Benieuwd naar alle plekken en de bijbehorende verhalen? Volg ons dan op Polarsteps! Natuurlijk houden we onze avonturen ook bij op Instagram. Het laatste deel van onze reis volgt binnenkort!