Manon Bolhuis (30), begon op haar 25ste met dromen over een eigen boot en de wereld over zeilen. Ze wilde niet wachten tot ze ouder was, maar ondernam direct actie. In deze verhalen serie neemt ze ons mee in haar droom en de stappen die ze zet om haar droom te verwezenlijken. Eerder stond Manon ook al eens in de spotlight.

In 2017 ontstond bij mij steeds sterker de droom om te zeilen. Het liefste naar tropische oorden met mijn eigen boot. Gevoed door de YouTube idealen en beelden met blauw water van vloggende zeilers, wist ik het zeker: dat wil ik ook! Maar als jonge meid in je eentje en zonder veel zeilervaring hier aan beginnen, dat is een heel avontuur.

Eerst leren varen op een kajuitjacht

Het leren jachtzeilen was in theorie makkelijk. In 2018 begon ik te varen voor zeilschool Amorgos. Zij gaven mij een goede opleiding en in ruil daarvoor maakte ik mijn vaardagen. Klinkt best eenvoudig toch? De praktijk wees helaas iets anders uit. Het leren varen, en dan met name manoeuvreren, gaf me zo veel stress, dat ik regelmatig tijdens een manoeuvre in huilen uitbarstte of zelfs in paniek bij het roer weg liep. Als ik een euro had gekregen voor iedere traan, dan had ik nu m’n hele refit kunnen bekostigen. Gelukkig kreeg ik veel hulp en heb ik toch mijn papiertjes gehaald. 

Er volgden twee jaren van veel ervaring op doen, nog meer tranen, groeien, lesgeven aan anderen en varen op heel veel verschillende jachten. Na die twee jaar vond ik dat ik wel een klein beetje kon varen en kon de zoektocht naar een droomboot kopen beginnen. 

De zoektocht naar de perfecte boot, als die bestaat?

Dagenlang artikelen lezen en zoeken naar voor- en nadelen van bepaalde type schepen vind ik leuk om te doen. Beslissingen maken is daarentegen minder mijn ding. Ik ben echt een enorme twijfelkont en al snel liep ik tegen een ‘probleem’ aan. Doordat ik dit avontuur niet aanging met een partner, moest ik ook alleen de keuzes maken. En dat is best wel lastig als het gaat om zo’n beetje al je spaargeld.

Maar na heel veel lezen, advies van vrienden en heel veel twijfelen kwam er dan eindelijk een wensenlijstje. Omdat het wel binnen het budget moest passen, vielen er ook wensen af. Dus uiteindelijk kwam ik eigenlijk uit op: ‘Een boot waarmee ik in Friesland en op de Noordzee kan varen. Ik ben bereid om snelheid in te leveren ten opzichte van zelf richtend vermogen en een veilig gevoel.’ Met die wens begon de zoektocht en werd ik al snel getipt over de Hurley 800. Dat leek direct een match.

Ik zat ruim twee uur alleen en nerveus in de auto, op weg naar de bezichtiging. Aangekomen op de plaats van bestemming stap ik uit en wordt verwelkomd door twee vriendelijke mensen. Ze kijken wat vragend en zijn verbaasd als ze horen dat ik alleen ben en zelf op zoek ben naar een zeilboot. “We hebben eigenlijk voornamelijk mannen die onze boot komen bekijken, daar lijk jij niet op”, grapt de vrouw.

We gaan aan boord en ik begin mijn zorgvuldig voorbereide vragenvuur. Achteraf krijg ik te horen dat ze onder de indruk zijn van mijn voorbereiding en het leuk zouden vinden als de boot naar mij gaat, ook als de prijs dan iets moet zakken. Helemaal met m’n hoofd in de wolken rij ik naar huis en plannen we de keuring. Een paar weken later stap ik weer in de auto, dat is de dag dat de boot van mij zou worden. Een stap dichter bij de droom! Tot het keuringsrapport: er waren grote en kostbare mankementen naar voren gekomen aan het onderwaterschip. Zeer teleurgesteld stapte ik weer in de auto naar huis, eindstand: geen boot.

De droom opgeven, dit gaat me in mijn eentje niet lukken

Bovenstaande herhaalde zich een aantal keer, zowel de verbazing bij verkopers dat ik alleen als dame een boot zocht en de deceptie aan het einde. Vaak liep het al mis op de bezichtiging of tijdens het kranen. Inmiddels was de pandemie begonnen, de prijzen rezen het dak uit, er waren bijna geen boten meer te koop en ik zag mijn geld vooral op gaan aan benzine. De hoop op een Hurley had ik inmiddels opgegeven en de zoektocht ging alle kanten op; staal, one-off, geld bij lenen, alles is wel gepasseerd. Uiteindelijk vond ik een schip dat op papier aan alles voldeed. Maar ik voelde er gewoon niks meer bij. 

Waarom lukte mij dit niet, waarom ben ik niet blij? Is het omdat ik alleen ben? Of ben ik gewoon niet stoer genoeg? 

Liefde op het eerste gezicht

Inmiddels was het maart 2022 en ik had een schouderblessure opgelopen bij het aanleggen van een jacht. Zeilen zat er daarom even niet in en de zoektocht stond op een laag pitje. Tot ik aan boord ging kijken bij het schip van een andere instructeur. Ik was op slag verliefd, het schip had alles wat ik mooi vind; klassieke lijnen, grote boegspriet en veel hout. Hij gaf aan dat dit ook best een schip zou kunnen zijn dat binnen mijn wensen paste, al geloofde ik dat zelf nog niet. Te groot, te veel karakter en te ver buiten mijn budget. 

Een paar dagen later besloot ik om toch eens online te gaan kijken. Taling 32 typte ik in. Bovenaan de zoekresultaten popte een prachtig exemplaar op. Wel buiten mijn budget en ook weer aan de andere kant van het land. Ik zocht contact met de eigenaar en op mijn 29ste verjaardag stapte ik met mijn beste vriend in de auto naar Gorinchem. Eenmaal aan boord waren de eigenaren benieuwd naar mijn verhaal toen ze hoorden dat ik de boot in mijn eentje wilde kopen. Ook zij hadden vooral geïnteresseerde mannen gehad voor de boot, grijze mannen in dit geval. Dus een jonge meid die voor een wat meer klassieke boot ging, vonden ze een leuke verassing. 

Vanaf toen ging het snel, heel snel. We stapte in de auto terug en de vriend die mee was wist het direct, “je vind hem leuk hé?” Van binnen wist ik het wel, misschien was dit wel dé boot? Maar ik wilde mezelf geen valse hoop in praten. 

Goedgekeurd!

Ik zou de keuring regelen en per toeval was er een plek vrij gekomen, al minder dan een week later hing ze in de kraan. Met mijn hart in mijn keel keek ik naar het onderwaterschip. Ze had wel wat plekjes, maar ze was immers ook al bijna 50 jaar oud. Gelukkig was het laminaat nog keihard. De keurmeester keek me aan en zei: “schepen van dit type en deze leeftijd ga je niet zomaar beter vinden in jouw prijsklasse. Ik zie ze meestal in veel slechtere staat.”

De rest van de keuring verliep gelukkig goed, achteraf spraken we nog over wat details en kwamen tot een deal. Het weekend erop melde ik me bij de havenmeester, met een glimlach kreeg ik de sleutels overhandigd. “Dat kon haast niet missen, een jonge dame die de sleutels van de Taling komt halen. Gefeliciteerd, het is een mooi schip, je zult vast veel avonturen met haar gaan beleven.” En zo stapte ik voor het eerst aan boord van mijn schip, het was gewoon gelukt! Een stapje dichter bij de droom.

Volg de avonturen van Manon Bolhuis ook via haar Instagram account: @sailing.mangata