Zussen Mila (23) en Merel (22) Tibboel hebben de afgelopen maand de ARC+ gevaren met hun ouders. In twee etappes van Las Palmas naar Grenada, met tussenstop op een van de Kaapverdische eilanden. De eerste etappe was een week, daarna konden ze zes dagen lang de benen strekken. Na deze tussenstop was het tijd voor de grote oversteek: de Atlantische Oceaan. Een tocht van uiteindelijk 15 dagen met niets dan zee om hun heen.

In een Instagram live sessie vertellen ze meer over deze tocht en beantwoorden ze jullie vragen. We vroegen onze Instagram volgers vragen in te sturen voor de dames. Hun antwoorden op deze vragen lees je hieronder.

Waarom de ARC? Is het een gevoel van veiligheid omdat je niet ‘alleen’ bent?

“Het is heel leuk om met elkaar te delen hoe je de tocht ervaart. Op Las Palmas ontmoet je elkaar allemaal, wordt er van alles georganiseerd om elkaar te leren kennen. Dan is de eerste overtocht naar Kaapverdië van een week. Je bent dan wel met zijn vieren aan boord, maar de andere deelnemers zie je wel op de AIS en heb je contact mee via de marifoon.”

“Tijdens de eerste stop op Kaapverdië is het dan superleuk om met iedereen je ervaringen te bespreken. Deze hele week waren er ook over borrels en feestjes, dat is echt gezellig. Je leert de andere deelnemers zo goed kennen. Je merkt dat je veel profijt hebt van alle sociale evenementen. Ook voor ons, want natuurlijk is het heel leuk met pap en mam te varen. Maar we wonen al vier jaar niet meer thuis, dus dan is het ook lekker om buiten de boot je eigen ding te hebben. Je creëert hier een hele nieuwe vriendenkring, waardoor je thuis ook minder mist.”

Naast het sociale aspect, merk je ook wel een stukje veiligheid. Je kunt namelijk met iemand anders even contact opnemen met een van de 70 andere boten als je een probleem hebt. Het ARC-kantoor was ook altijd goed bereikbaar, dat was gewoon heel fijn.”

Hoe hebben jullie je voorbereid?

“We zijn beide niet heel goed in voorbereiden. De laatste dag in Las Palmas bedachten we, we moeten nu nog even op Wifi van alles downloaden aan muziek, films en boeken. Maar we moesten intussen ook nog de boot straktrekken voor vertrek. Niet heel handig als je tussendoor dingen wilt downloaden, dat veroorzaakte vooral bij stress voor onze ouders. Natuurlijk hadden we thuis al wel nagedacht over bepaalde dingen om mee te nemen.”

“Qua technisch hebben wij niet echt dingen voorbereid, dat zijn vooral onze ouders geweest. Wel hebben we met zijn vieren allerlei protocollen doorgesproken. Protocollen die hopelijk nooit nodig zijn, maar wel samen besproken moeten worden. Ook de wachtsystemen hebben we besproken.”

Hoe zagen die wachtsystemen eruit?

“Wij hadden overdag 2 uur samen. Daarna nam mam ons over. Van 4 tot 6 zorgden we dat we met zijn vieren samen wakker waren, zodat we die tijd ook samen hadden en de dag konden bespreken en afsluiten. Dan ging de zon vaak ook al onder. Hierna hadden wij weer twee uur rust om bijvoorbeeld even te liggen. Daarna ging ik (Mila) met mam een uur op wacht waarna Merel hem weer van haar overnam. Na 2 uur ging ik slapen en kwam pap om samen met Merel nog een uur wacht te doen. Zo hadden we steeds overlap op elkaar. Pap en mam deden wachten verder alleen, maar wij deden het wel steeds samen.”

Waren jullie nooit bang?

“Echt bang niet, en midden in de nacht, als wij met zijn 2en waren, moesten we pap ook wakker maken als er iets was. Liever te vaak wakker maken, dan een keer te weinig. Zo was er één nacht ergens een heel groot licht, maar we zagen niets op de radar. Toen hebben we hem bijvoorbeeld wel wakker gemaakt, want we hadden echt geen idee wat het was. Nog steeds weten we het niet, maar waarschijnlijk was het gewoon een visser.”

“We wisten ook dat onze boot, een Hallberg Rassy 46, veilig genoeg was in ieder weertype. Nu hadden we ook wel altijd in ons achterhoofd dat onze ouders er waren en wisten wat te doen als er echt iets was. Daarbij heeft deze boot eerder de oversteek gemaakt, dus je weet dat je het wat dat betreft wel red. Natuurlijk heb je soms wel momenten dat er wat gekke gedachten door je heen gaan. Maar we hebben ons nooit onveilig gevoeld.”

Hoe waren het weer en de golven onderweg?

“We hadden de laatste dagen zeker veel grote regenbuien met veel wind. Die nachten waren wel echt heel vermoeiend. We gingen dan ook de nacht al in met minder zeil, en onze ouders sliepen dan ook niet echt, maar lagen meer standbye. Verder was het weer overdag wel echt warm, heet zelfs. Althans, de tweede oversteek. De eerste oversteek vanaf Las Palmas was het ’s avonds wel kouder en moest je echt een trui aan.”

Wat moet je zeker niet vergeten tijdens een oversteek?

“Boeken en schriftjes! En hersluitbare vershoudzakjes. Hier kun je fruit bijvoorbeeld in bewaren door het in stukjes te snijden en in de vriezer te bewaren. Wij hadden veel bananen mee, maar die waren allemaal tegelijkertijd rijp.

En je moet van tevoren bedenken dat je niet echt een afvalbak hebt. Je hebt zoveel vuilnis, je moet alles afspoelen en gescheiden bewaren. Plastic klein knippen, organisch afval gaat overboord.”

Zijn jullie zelf schippers in spe?

“Wellicht, deze tocht heeft wel een vuurtje aangewakkerd. Op dit moment kunnen we dit nog niet zelf, onze vader laat ons denk ik nog niet alleen met hun boot varen. Dan moeten we eerst wel echt heel goed varen. Maar het zou wel leuk zijn om een keer met zeilende vrienden rond te varen.”

Zouden jullie de ARC nog een keer doen?

“Het was voor ons meer dat we ernaar uitkeken om er te zijn. Voordat we gingen hadden we niet per se zin in de overtocht, keken er misschien zelfs een beetje tegenop. Maar het viel zo mee, het was zelfs echt heel lekker! Normaal ben je altijd bezig, met je telefoon en social media bezig, moet je dingen doen. Aan boord hoef je in principe niets, je komt echt tot rust. Het is zo fijn om gewoon lekker te zitten en voor je uit te staren. Nu denk ik, ja dit zou ik wel nog eens willen doen. Het helpt ook dat je met een grote groep bent. De ontlading als je aankomt, dat is echt onbeschrijfelijk.”

Had de tocht een week langer mogen duren?

“Dat is wel echt heel lang. Maar we hadden ons nu ook ingesteld op ongeveer twee weken varen. Op een gegeven moment ga je dan toch aftellen en kijk je wel uit naar de aankomst in Grenada. Dan zaten we steeds naar onze snelheid te kijken, bij 8 knopen waren we echt blij, want dan schoot het op. Als je dan de volgende dag maar met 5 knopen vooruitkomt, lijkt het eindpunt ineens weer heel ver weg. Maar ik denk dat als je je van tevoren instelt op drie weken zeilen, dat het dan wel ok is. Hoewel de laatste dagen wel echt vermoeiend werden, mede door het weer overigens.”

Wat is het meest bijzondere wat jullie hebben meegemaakt onderweg?

“Er is niet echt één moment denk ik. Maar je merkt wel dat je op zo’n dag van hele kleine dingetjes heel blij wordt. Juist omdat je weinig prikkels hebt, kun je zo gelukkig worden van iets heel kleins. Een vogeltje dat een paar uur meelift, of toen we dolfijnen hadden die meezwommen en we ’s avonds pannenkoeken met kaas aten. Heel stom, maar dat was zo’n gelukkige dag.”

“Naast het zeilen zullen we ook wel echt alle mensen die we hier hebben ontmoet, en nog steeds ontmoeten, blijven herinneren. Iedereen is zo open en gastvrij, we worden hier op het eiland ook door locals uitgenodigd om te komen eten en kerst te vieren, dat is zo bijzonder. We leren hier wel echt om meer open te staan voor andere mensen, dat is heel waardevol.”

Mila en Merel blijven voorlopig nog op Grenada met hun ouders. Na de jaarwisseling zijn ze van plan nog rond de eilanden te varen. De planning ligt eigenlijk nog behoorlijk open, alleen voor Mila staat maart in de kalender om weer in Nederland te zijn. Merel heeft een tussenjaar, voor haar staan alle opties open. Volg de zussen en hun ouders via Instagram: @morganeofsark

Klik op onderstaande afbeelding om het hele interview terug te zien!