Wij gaan een rondje Atlantic zeilen! Een eerlijk verslag van onzekerheid, vallen en opstaan. Maar bovenal: doorzettingsvermogen. In ons vorige artikel vertelden we ons verhaal over de zoektocht naar de boot, nadat we die hadden gevonden begon ons avontuur eigenlijk pas echt. Na de refit van de boot is het moment daar: trossen los!
Tekst: Oliver Missiaen & Karlijn de Weijer

Free as a bird

Eindelijk. We zijn vertrokken! Op 8 juni varen we samen de haven van Willemstad uit met onze 2 katten. De volgende bestemming is Sint-Annaland. Niet gelijk de andere kant van de wereld, maar we zijn weg. Voor ons voelt het gelijk alsof we los staan van alles en iedereen en kunnen we eindelijk doen waar we zo lang voor gewerkt hebben. Het plan is om aan een mooring te gaan liggen om gelijk wat kosten te besparen. We zien al wel dat er wat veel wind en stroming staat maar besluiten het toch even te proberen. Als het niks is gaan we gewoon alsnog naar binnen. Na het koken en het eten wordt ik toch wat misselijk en Oliver vooral heel onrustig omdat de stroming en de wind tegenover elkaar staan en de mooring tegen de zijkant van de boot ligt te stoten. We besluiten geen risico te nemen nu in het begin en we hebben hier ook te weinig ervaring mee dus toch maar naar binnen.

Te diep

Na een nachtje bij Sint-Annaland vertrekken we richting het Veerse meer en denken we daar aan eilandjes te gaan liggen. Met de dinghy (omgedoopt tot Bitterballen Bertje) kunnen we dan op en neer varen naar de kant. Familie en vrienden kunnen zo ook nog langs komen. Als we dan bij het Veerse meer aan komen via Wolphaartsdijk proberen we bij het eerste eilandje gelijk te kijken of we daar kunnen liggen. Het is vroeg in juni nog heel rustig dus eigenlijk is er overal plek. We steken normaal gesproken 1.90 maar nu we zo bepakt en bezakt zijn steken we 2 meter. Dat is volgens de plotter en de kaarten die we mee hebben eigenlijk net teveel.

Toch willen we het graag proberen dus we varen bij het eerste eilandje dat we tegen komen op zo laag mogelijke snelheid naar de steiger, al vrij snel zitten we vast en gaan we volle kracht achteruit en proberen het bij het volgende eiland. Ook hier zitten we snel vast en als we bij de omloop weer tussen de betonning bij de ingang vast bleven steken zakt de moed ons toch een beetje in de schoenen. Toen ook het derde eiland niks werd hadden we eigenlijk nog maar één optie en dat was aan de buitenkant van de Haringvreter, dit lukt gelukkig en hebben daar nog een paar mooie dagen! De zonsondergangen zijn hier prachtig en je kan er lekker wandelen tussen de hertjes.

Motor problemen

We liggen twee nachtjes als Oliver de motor aan zet om wat water op te warmen voor een snelle douche. Het duurde nog geen 10 seconden of het oliedrukalarm gaat af. We weten ook eigenlijk meteen dat er weer iets fout is, allebei ook helemaal niet blij gaan we ’s avonds maar slapen om de volgende dag verder te gaan. Als ook de volgende dag de motor niet kan draaien zonder dat het alarm af gaat gaan we samen de olie en filters vervangen. Dit was Oliver’s eerste gok en dit kunnen we ook goed zelf, zijn we een paar uur mee bezig maar hopelijk is het daarmee opgelost.

Een paar uur later proberen we het opnieuw en is er helaas niks veranderd. Allebei zitten we wel een beetje in zak en as. Na het vele klussen en werken hoopte we in ieder geval de eerste weken goed door te komen en wat vertrouwen in de boot te krijgen. Al na een paar dagen worden we dus weer goed met ons neus op de feiten gedrukt. We hebben we allebei echt een paar uur nodig om onszelf erbij neer te leggen en weer met goede moed vooruit te kijken.

Paniek

Gelukkig kunnen we de volgende dag terecht in de haven en komt er dan iemand kijken. Familie van Oliver sleept ons naar de haven en als we bellen dat we eraan komen krijgen we te horen dat ze toch geen tijd hebben en dat het weken kan duren voor ze ons kunnen helpen. De paniek schiet er bij ons beide wel een beetje in. We dachten het geregeld te hebben en hadden daarom niet doorgebeld naar andere werven/havens en monteurs. Een van de laatste die we bellen is de werf bij Oostwatering en daar zijn ze gelukkig heel behulpzaam. We worden daarheen gesleept en bij de monding worden we opgehaald door een bootje dat ons naar een ligplaats zou brengen. Ze willen ons met alle liefde helpen en om stipt negen uur ‘s ochtends op maandagochtend klopt er dan ook een monteur aan. Uiteindelijk is het probleem gelukkig snel opgelost en kunnen we weer verder.

De grens over

De volgende havens waar we dan nog aanmeren in Nederland zijn Middelburg en Cadzand. Als we dan na Cadzand eindelijk de grens oversteken valt er een grote last van onze schouders. Eindelijk beginnen we te voelen dat we weg zijn! Wel jammer dat net nadat we de Belgische vlag hebben gehesen, we gelijk een stortbui op ons dak kregen. In Nederland kwam er onderweg nog veel familie en vrienden langs. Dat was allemaal heel gezellig, maar daardoor zaten we ook vaak aan afspraken vast. Nu we in België zitten begint het gevoel van vrijheid steeds meer door te sijpelen. We proberen onszelf aan te wennen om zo min mogelijk vooruit te plannen. We checken het weer goed maar bekijken vooral last-minute waar we heen willen of wat we die dag willen doen. Het genieten kan voor ons helemaal beginnen!

Foto’s: Privé-archief Oliver Missiaen & Karlijn de Weijer

Lees ook:

• Flyer dl.1: Kick-off voor een rondje Atlantic
• Flyer dl.2: De refit
• Flyer dl.4: Vallen en opstaan