De ‘stripper’ is weleens uit de kleren geweest om te bekijken. Daarna ging ie snel weer terug in het vooronder onder het mom van: gennakeren doen we nog wel een keertje als het ‘rustig’ is.

Allebei hebben we geen ervaring met het opzetten van een Gennaker. Iets houdt ons tegen. De grootte van het zeil misschien? 135 vierkante meter is nogal wat. Twee keer het vloeroppervlak van mijn eerste appartementje. En zo eentje à la grootte The Ocean race, daar passen zelfs acht flatjes in. Ik kan me er amper een voorstelling van maken. Steigerpraat over blijven haken, aan flarden scheuren, rondwentelen om de stag, rondvaren tot je weer uit de knoop bent en kwetsbaarheid van het materiaal helpen niet mee. Maar ja, groeien doe je niet als het makkelijk is, pas als je uitdagingen aangaat.

“Er staat een rustig windje en het is niet druk op het water.” Paul gooit een balletje op. “Mooie ruime wind vandaag.” Ik voel hem aankomen. Besluit niet te ja-maren. “Goed, we doen het. Eerst voorbereiden. Ik wil erover lezen, YouTube erbij.”

Als zeil zou kunnen praten, dan zou het enthousiast geroepen hebben dat het eindelijk mag vliegeren vandaag.

“Wat als het harder gaat waaien?“

Voorzichtig trek ik de top van de stripper, slurf of suffer uit de zeilzak. Trek ik aan de goede kant? Hoe zou het eruit zien als het eenmaal staat? Ook zo vlammend mooi als bij anderen? Ik bevestig de halstalie. Leg de schoten helemaal buitenom. Geen achtknopen aan het einde. Check!

Ik besluit liever te hijsen dan achter het roer te staan. Paul is beter in koers houden en tegelijk spanning op de schoot houden. Grootzeil houden we gestreken. Mijn handen zijn nu al klef. Op zijn teken begin ik aan de hijslijn te trekken. De slurfring schiet omhoog terwijl knisperend zeil zich ontvouwt. Ik voel de kracht van de wind en spanning tussen ring en zeil.

Wat als het harder gaat waaien? Ga ik dan als een kiter mee de lucht in? Kan dat überhaupt? Doe niet zo belachelijk Charlotte! Wel blij dat ik mijn handschoenen aan heb. Hoeveel spanning kan ik aan? Hadden we niet toch beter het grootzeil kunnen opzetten? Het schiet allemaal door mijn hoofd terwijl ik doorzet.

Gennakeren, Quelinda!

Voor ik het weet hangt de ring in de top van de voorstag. Gelukt. En hoe! Een machtige koningsblauwe lap staat. We zijn er stil van. Kolkend water achter de spiegel wordt luider en in mum van tijd verdubbelen we onze snelheid van vier naar acht knopen door het water. Dit is het dus, gennakeren. Quelinda*!

Ik kijk om me heen. Geen verkeer. Wat als dat wel zo is en we koers moeten wijzigen? Dat had ik niet uitgezocht. Paul heeft er wel over nagedacht. We proberen. Gijpen lukt en binnenhalen ook zolang Quelinda positie houdt. Het samenspel van wind, weerstand op de ring en het vieren van de schoot, is goed voelbaar aan de strijklijn in mijn handen. Als vanzelf vouwt het zeil in een minuut weer in de slurf. Een toffe oefening, ik ben om! Maar of we dit nu al op een zomerse zaterdag met veel verkeer durven te doen? Dat nog even niet.   

*Quelinda betekent ‘hoe mooi’ in het Spaans.

Meer Quelinda

Quelinda is het schip van Charlotte Dorren en haar man, Paul. In 2022 willen ze een wereldreis maken met deze Northwind. Veel is nog nieuw voor Charlotte, zij kwam pas vier jaar geleden in aanraking met zeilen. Hier schrijft ze over alledaagse belevenissen in haar zeilwereld. Bijzondere momenten, klein en groot en lang niet altijd rozengeur en maneschijn. Gewoon zoals het leven is!

Lees Charlotte’s eerdere verhalen hier

Volg Quelinda ook via hun eigen website en social media:

• Website
• Instagram