Tekst: Karlijn de Weijer

Oceaanzeilen, we hadden er weinig slechte verhalen over gehoord. Tot nu toe hebben we er niet zo erg van genoten als we lezen in verschillende boeken van zeilers die ons voor zijn gegaan. Vol goede moed vertrokken we dus vanaf La Gomera richting Kaapverdië. Een tocht die langer achter elkaar is dan dat we tot nu toe hadden gedaan. Ik had weer een nieuw probeersel tegen de zeeziekte en de dagen voor vertrek controleren we nog even alle onderdelen die eerder problemen hebben gegeven. Als laatste doen we nog even het standaard veiligheidsrondje en we zijn klaar voor vertrek. Met de vorige paar oversteken ook nog in ons geheugen gegrift gaan we toch weer vol goede moed verder.

Nu corona het toerisme teistert worden we geacht voor vertrek naar Kaapverdië nog een coronatest te doen. Als we binnen 24 uur ons testresultaat binnen hebben maken we de laatste dingen klaar. 750 mijl staat ons te wachten en vol vertrouwen gaan we het tegemoet. Onze boot heeft zich gelukkig al meerdere malen bewezen en ook wij schijnen nog te kunnen presteren onder druk, mocht dat nodig zijn.

Ik ben me ineens heel erg bewust van de gevaren om ons heen. Hoe klein ons bootje is in vergelijking met de zee om ons heen...

Karlijn de Wijer

Als we bij vertrek nog wat grienden voorbij zien komen, zijn we nog wat enthousiaster en krijgen we er zowaar zin in. De wind steekt op na een paar uur motoren, dus we hijsen de zeilen en gaan steady met zes knopen de goede kant op. De wind trekt dezelfde avond nog verder aan en met het eerste rif erin kijken we elkaar aan, zo zijn we er al in vijf dagen! Als we zien dat de wind af en toe piekt naar de 30 knopen gaat ook het tweede rif erin.

Het zetten van het rif loopt minder soepel dan bij het eerste rif. Oliver gaat naar de mast en ik regel het in de kuip. Als het zeil dan wat hapt wordt Ol over dek gelanceerd. Gelukkig zit hij vast aan een lifeline en ik ben me ineens heel erg bewust van de gevaren om ons heen. Hoe klein ons bootje is in vergelijking met de zee om ons heen. Gelukkig loopt het af met wat wondjes en flink blauwe knieën, maar het had veel erger kunnen zijn.

Ritme

De twee dagen daarna gaan eigenlijk steady, we komen in ons ritme (voor ons werkt vier uur wacht/vier uur slaap het best) en ik had zoveel eten gemaakt voor vertrek dat we nog niet hebben hoeven koken. Als na twee dagen de wind drastisch afneemt moeten we helaas toch de motor bijzetten. De voorspellingen gaven aan dat er dan een tijdje tien tot 12 knopen zouden staan, maar omdat we eigenlijk nog nooit mee hadden gemaakt dat het minder wind is dan voorspelt gokken we het erop en hopen we op zo’n 14 knopen wind zodat de zeilen niet gaan klapperen. ’s Nachts kunnen we weer aardig zeilen en slapen we gelukkig ook zonder pruttelende motor naast ons hoofd.

Als we zondagochtend de motor weer even willen starten wordt er geen gehoor meer gegeven. Hij draait heel even maar valt daarna snel uit. Gelukkig ontdekken we samen redelijk snel dat hij bij de ontluchting lucht aanzuigt waardoor er te weinig diesel doorheen gaat, gelukkig kunnen we dit oplossen met wat tijdelijks en het voornemen er later beter naar te kijken.

Oceaanzeilen is problemen oplossen

Het fijne van problemen oplossen is het enorme gevoel van energie en vertrouwen die erna komt. Hierdoor gaat de vishengel gelijk in het water en voor het eerst deze reis vangen we vissen. Helaas speelt de zeeziekte alsnog weer een rol en gooien we ze levend terug naar hun vrijheid in het water omdat ik de puf niet heb om ze klaar te maken. De temperatuur begint ook aardig op te lopen en ’s nachts kunnen we zonder zeilkleren de wachtjes draaien.

Als we laat op de avond van wacht wisselen zien we dat de giek los hangt van de mast. We schrikken allebei flink en met veel geweld laten we de giek met zeil in het gangboord zakken en binden we alles goed vast. De bouten die de bevestiging naar de mast zouden moeten zijn liggen los op dek en drie van de vier worden er gelukkig nog terug gevonden. Geluk bij een ongeluk zijn ze allemaal nog heel en lijken ze te zijn losgetrild door het geklapper van de zeilen bij weinig wind. ’s Ochtends bij het eerste ochtendlicht proberen we de giek met handen en voeten weer terug op de mast te bevestigen. Ik lig op mijn rug op dek met de giek in mijn handen en voeten en Ol probeert hem ondertussen terug te duwen op zijn plek, niet mijn favoriete bezigheid als ik net uit bed kom.

Weer kunnen lachen

Daarna hebben we tot we bijna bij Sal zijn gelukkig weinig problemen. We motoren helaas veel door de windstilte en na alle problemen zijn we er beide wel weer goed klaar mee. Als we dan op dinsdag eindelijk het eiland zien kunnen we pas weer lachen. Dat vergaat ons daarna helaas wel snel als op twee mijl voor de baai de motor weer uit valt. We zeilen snel de baai in en worden door de plaatselijke ‘boatboy’ op een goede plek gelegd. We kunnen nog niet naar de politie en eigenlijk maakt ons dat allemaal niet uit, we trekken biertjes en een zak chips open en willen alleen nog maar eten en slapen.

Pittige conclusie

Na verschillende oversteken (lees: golf van Biskaje, Algarve-Madeira, Madeira-Canarische eilanden en Canarische eilanden-Kaapverdië) is eigenlijk de enige conclusie die we kunnen maken dat we er niet zoveel plezier uithalen dan we zouden willen. Daartegenover staat de aankomst na het oceaanzeilen die altijd euforisch is. Gek ook dat je na een nacht goed slapen op een ‘relatief’ stilliggende boot ook ineens alles kunt relativeren en was het toch ineens een stuk minder slecht dan we op de momenten zelf dachten. We zijn Europa uit en gaan genieten wat het mooie Kaapverdië te bieden heeft, aan de oversteek denken we nog even niet! Uit ervaring weet ik dat we daar over één, twee of drie weken ook ineens een stuk minder tegenop zien dan nu, net na een andere oversteek.

Meer verhalen van Flyer op Zeilwereld lezen? Klik HIER!
Ook kun je nog meer lezen op het eigen blog van Karlijn en Oliver. Ga naar www.flywithus.nu