Advertentie
Vol bewondering kijk ik vanuit de dinghy naar mijn eigen schip. Ik vaar een rondje om Morgane of Sark om wat mooie foto’s te schieten. Ze ligt heerlijk en ontspannen te dobberen achter een boei bij het paradijselijke eilandje Sandy Island, onderdeel van Grenada.
Leer hier nog eens Herco’s vorige ‘Overpeinzing’
Het is zaterdag 8 januari. Gisteren hebben we met een paar mede ARC+ zeilers de verjaardag van mijn oudste dochter (24 jaar) op het strand gevierd. Nog loom van de heerlijke Rum Punch van de avond ervoor, schiet ik lukraak wat foto’s van mijn boot en rommel wat door het baaitje. Sandy Island is niet meer dan een langwerpig stukje strand met palmen van circa 500 meter lang en 50 meter breed. Het is een pareltje en ik geniet.
Inspiratie
Weer aan boord gekomen bekijk ik alle foto’s. Wauw, één is precies gelukt zoals ik wilde. Mijn boot ligt prachtig voor het strand, als in de folder. Plots weet ik het weer! Het beeld, de sfeer, de plek, de achtergrond en de kleur van het zand en het turquoise water, ik herken het uit de folder, alleen ligt mijn eigen schip op de voorgrond. Deze foto had ik in 2001 hangen op mijn kantoor. Die foto, dat beeld, heeft mij blijkbaar enorm geïnspireerd. Het was hard werken, maar mijn doel en mijn droom hing dus gewoon bij mij aan de muur. Hoe gaaf om hier nu op eigen kiel te liggen. Wat een zaligmakend gevoel. Ik denk terug aan de stappen hier naartoe.
In de vorige overpeinzing schreef ik over ons vertrek vanaf Nederland naar de Spaanse Ria’s. Ons ‘family adventure’, het oversteken van de Atlantische oceaan met het gezin, komt nu echt dichterbij.
Zuidwaarts
Het aanvankelijke plan was om vanuit Baiona in noordwest Spanje, in één lange ruk van ongeveer 700 mijl door te zeilen naar Madeira. Het zou een mooie generale repetitie worden, voordat we echt de grote plas zouden oversteken. Daarnaast een manier om de orka’s te vermijden die tussen Gibraltar en A Coruña voor nogal wat stress zorgen onder de zeilers. Twee vliegen in één klap.
De ‘Portugese Noord’ is de heersende wind tussen juni en september langs de Portugese kust en die zou ons moeiteloos met een mooie kracht van circa 15 tot 25 knopen in een keer naar Madeira blazen. Ik verheug me erop, want in Madeira komen ook onze dochters aan boord. Maar zoals gezegd: ‘plans are written in sand at low tide’. Het loopt altijd anders. De wind komt al dagen lang niet boven de zes knopen en om nu 700 mijl te dieselen lijkt ons niet echt een optie. Het wachten wordt niet beloond. Uiteindelijk wordt het toch motorsailen langs de kust naar Cascais, de toeristische en gezellige voorhaven van Lissabon.
Knoop hakken
De zon schijnt volop. We eten met zeilvrienden in de heerlijke overvolle straatjes in het centrum. In de tussentijd ben ik flink aan het puzzelen en rekenen en worden alle weerkaarten grondig bestudeerd. We hakken de knoop door: Madeira laten we aan stuurboord liggen en we zeilen direct door naar Lanzarote.
Het is een prettige tocht met vele windshifts. De wind draait van noordwest naar zuidwest en neemt halverwege toe tot 25 knopen. Ik heb vertrouwen in het schip en we hakken lekker door. Twee dagen later is het compleet windstil en zie ik verschillende schildpadden heerlijk in het zonnetje langsdrijven. Ze hebben het naar hun zin en kijken mij aandachtig aan.
Een volgende mooie tocht brengt ons van Lanzarote naar Las Palmas en het begint te kriebelen. De ‘tocht der tochten’ gaat nu bijna beginnen en ik heb er zin in!. Al twee jaar ben ik bezig met de voorbereidingen van de ARC+ en nu is het bijna zover. De hectiek op de steigers is aanstekelijk.
Gezonde spanning
Ik heb drie weken om alles op het gemakje te organiseren. Zo is er ook tijd om wat van het achterland te zien. Want Gran Canaria is een geweldig mooi eiland. Onze dochters Mila en Merel zijn inmiddels ook aangesloten als crew en ik plan een dagdeel in om samen de veiligheidsprotocollen door te nemen.
Wat ben ik een geluksvogel dat ik deze reis met mijn gezin ga maken. Het is een continue blijmoedig gevoel. We gaan dit avontuur samen beleven. Hier praten we over dertig jaar nog steeds over. En iedereen gaat het op zijn eigen manier ervaren. Natuurlijk voel ik ook een gezonde spanning. Wat doe ik ze aan?! Gaan we woordenwisselingen krijgen? Tenslotte ben je weken op een kleine ruimte met weinig privacy. Hoe zal het gaan met zeeziekte, iets waar mijn dochters toch gevoelig voor zijn.
De tijd vliegt, de boodschappen worden gedaan en de twintig dozen voedsel krijgen zowaar een plekje aan boord. Het is 7 november als we met circa zeventig schepen wegvaren richting Kaapverdië. Bij de start ben ik gespannen, want bij het wegvaren lijkt er te weinig koelwater te zijn. Nog snel los ik het op en hijsen we de zeilen in de dan nog rustige voorhaven.
Vrij
Ik heb besloten met een flink gereefd grootzeil te starten, want de windvoorspelling is fors. Het blijkt een goede beslissing. We lopen als een trein en ik geniet met volle teugen aan het roer bij een lopende wind tussen de 24 en 34 knopen. Wat een spektakel als al die boten tegelijkertijd het ruime sop kiezen. De golven zijn machtig, maar Morgane of Sark loopt er rustig doorheen.
Het gevoel van vrijheid is enorm en eigenlijk lastig te omschrijven. Het is intens en dat met je gezin. Wauw wat ben ik trots op mijn dochters, mijn vrouw, op onze hond Evy en ook op mijzelf. Tenslotte varen we hier dan toch maar mooi. De eerste 36 uur zijn pittig, een attractie van de Efteling is er niets bij. Wat een bewegingen en slingers maken we, maar ik voel me goed en zelfverzekerd. De wind en golven duwen ons vooruit. Met een zwaar gereefd grootzeil en puntje genua behalen we in de top ruim 200 mijl in vierentwintig uur. De wind zakt later in en er is genoeg tijd om te reflecteren, van de op- en ondergaande zon te genieten en fijne gesprekken te hebben met elkaar.
De stop in Mindelo is onwijs leuk en een bijzondere beleving. Je merkt dat je in een Afrikaans land bent aangekomen. De sociale contacten worden aangehaald, het land bekeken en ik doe wat laatste kleine klusjes aan boord.
Knallen maar
Op 19 november stuur ik Morgane of Sark de haven uit met de boeg richting Grenada. De spanning blijft, maar dit keer ben ik veel relaxter. Het startschot klinkt. Knallen maar.
Mijn strategie is om een fors zuidelijkere koers aan te houden om meer wind op te pikken. Het veld spat uiteen, net als sommige spinnakers om ons heen. Ik heb besloten om de gennaker in de zak te laten en ‘melkmeidend’ met de kotterfok nog extra achter het grootzeil aangetrokken zeilen we dagen achtereen richting het westen. De passaat is ons gunstig gezind en de dagen vliegen voorbij. De sfeer aan boord is fantastisch, eigenlijk valt er geen enkel onvertogen woord. De meiden lopen hun wachten en voordat we het in de gaten hebben vieren we ‘halfway’. Het is geweldig.
Heel houden
De squalls zijn pittig in de tweede week. De radar heb ik zo ingesteld dat je de heftige buien ook in de nacht al van verre ziet aankomen. Het doet me denken aan een computerspelletje dat ik als kind speelde. Grote giftige oranje/gele vlekken ontspringen op je scherm. Eerst nog uitsluitend van bovenaf je scherm, maar voordat je het weet zit je op level 2 en ontwikkelen er forse buien om je heen. Voor je, achter je en van opzij. Het is opletten geblazen en met kunst en vliegwerk probeer ik ons schip er tussen door te loodsen. Meestal met succes, maar ook ik kan niet vermijden dat er zo af en toe een enorme bak water over je heen komt met een puist wind.
Heel houden is inmiddels mijn credo. Het grootzeil is eigenlijk continu gereefd en met de genua kun je goed ‘spelen’. Dit gaat soms ten koste van de snelheid, maar dan komen we maar een dagje later in Grenada aan. Het aftellen is begonnen en ik zie na veertien dagen de kust opdoemen. Het ziet er groen en bergachtig uit. Je schijnt de kruiden al van verre te kunnen ruiken. Maar met de lopende oostelijke passaat van 20 knopen die ons nog een mooie eindsprint oplevert, is dat toch echt iets té romantisch geschetst.
De aankomst in Port Louis vergeet ik nooit. Zelden heb ik zo’n euforisch gevoel gehad. Niet alleen ik, maar de hele crew voelt zich geweldig. We hebben bijna 2.300 mijl gevaren. Op de ‘quarantaine-steiger’ is het feest losgebarsten. Iedereen is winnaar, iedereen voelt zich fantastisch. De ontlading is groot. Ik trek een fles champagne open en knuffel mijn dochters en Elvira langdurig. Ook Evy mag na bijna vijftien dagen weer naar buiten. Ze kijkt ons gelaten aan en snuift op haar manier ook de sfeer op.
We made it!
Lees ook:
Lees meer zoals dit:
Vond je dit mooi? Deel dit verhaal dan met je vrienden:
Schrijf je in op de nieuwsbrief
Uitgelicht:
