Het is zondag 22 augustus 2021. Samen met mijn vrouw Elvira lig ik met ons schip Morgane of Sark voor anker in de Ria de Pontevedra. Een prachtige ‘inham’ in noordwest Spanje. Het is warm, eigenlijk de eerste echte lome zomerdag van dit jaar. De wind is nog niet uit haar schulp gekropen, terwijl het afgelopen week flink gewaaid heeft. Ook zij lijkt vandaag een rustdag te nemen.

Ik ben een rondje aan het paddelen op het sup-board. Al peddelend denk ik na over de afgelopen jaren, eigenlijk over mijn hele zeilersleven. Als jongetje van vier voer ik al met mijn vader en moeder mee. Eerst met de BM in Friesland en later op hun Domp zeilkruiser en de Trintel.

Ach, ja, dan moet ik aan mijn vader denken. Een goede zeiler en natuurlijk een hele fijne vader. Hij is de grondlegger. Als schipper was hij nooit bang en kon problemen altijd adequaat oplossen, zo kwamen we altijd weer veilig in de haven aan. Van Zuid-Engeland tot Zweden, vele mijlen hebben we als familie gezeild in deze stalen Trintel, de Kwintessens II. Er ging geen weekend voorbij dat ik niet op het water te vinden was.

“Een buiskap vond mijn vader maar een foeilelijk ding”

Herco Tibboel

GPS en allerlei andere dure en mooie hulpmiddelen bestonden nog niet. Een goed kompas, een waterdichte verrekijker en goede kennis van kaart en getijdentafel waren de middelen om veilig van punt A naar B te komen. Bij mist werd een ouderwetse radarreflector de mast in gehesen. Een enkele keer werd er zelfs tijdelijk aan een ton op zee aangelegd totdat het zicht weer enigszins verbeterde. Ik vond het allemaal prachtig en vertrouwde blindelings op mijn vader.

Het was uit de tijd dat een motor meer een hulpmotor was. Alles werd door mijn vader op gekruist. Een tocht van Enkhuizen naar Hindeloopen met noord 6 voelde voor mij (en mijn broer en zus) als een hele onderneming. Vaak een ‘natte’, want een buiskap vond mijn vader maar een foeilelijk ding.

Morgen zou hij 88 geworden zijn. Bijna twee jaar geleden is hij overleden. Hij heeft een prachtig leven gehad en heeft tot zijn 84-ste kunnen varen met mijn moeder. Een mooier leven bestaat bijna niet. Ik mis hem enorm, hij is mijn inspirator geweest voor mijn zeilers-leven. Dank lieve Pa.

Ik roei terug naar de boot, die rustig ligt te dansen op de deining in de baai. Stap aan boord en pak meteen de labtop uit de tas. Een mooi moment om mijn eerste ‘overpeinzing’ op papier te zetten. Al een tijdje loop ik met de gedachten wat te schrijven over mijn zeilreis, die ik samen met Elvira, mijn andere inspirator, beleef. Over onze manier van leven. Hoe onze grote reis is begonnen.

In mijn prille jeugd is dus de basis gelegd, maar drie jaar geleden krijgen de plannen pas echt vorm. Inmiddels zijn we op eigen kiel in etappes naar Barcelona gevaren. En het smaakt voor zowel mij als Elvira naar meer.

De knoop

Onder het genot van heerlijke tapas en een lekker glas wijn, op het terras bij Plaça Reial, bespreken we de toekomst. We dromen al langere tijd van een grote zeilreis, maar er zijn altijd ‘beren’ op de weg. Natuurlijk de voor de hand-liggende als ‘carrière, (jonge) kinderen, financiën, ouders en noem ze maar op. Gelukkig komt er een moment dat de ‘beren’ te schieten zijn en dat er steeds meer mogelijkheden lijken om het daadwerkelijk te doen. We zijn beide van het doorpakkers-type dus we durven ook echt stappen te nemen. We hakken de knoop door, we gaan!

En als het hoge woord er dan uit is en er wordt een datum geprikt is het best wel heel erg spannend. Als laatste gooi ik nog op dat er dan wel een ander schip moet komen, misschien stiekem en onderbewust wel een manier om het nog iets te rekken. Maar Elvira stemt direct in en zo kopen we in de nazomer van 2018 ons nieuwe schip. Net als de vorige, krijgt ook deze de naam Morgane of Sark.

We zijn nu ruim acht weken onderweg en ik geniet volop. Na een emotioneel, maar ook heel gezellig afscheid, zijn we eind juni in een grote klap naar noord Bretagne gevaren.

Onze oudste dochter Mila met vriend Esrion stappen in Brest aan boord om een week mee te varen. Ik verheug me erop. Het poeiert dan al gigantisch. Een uitdiepend lage drukgebied trekt over de west punt van Frankrijk het Kanaal binnen. Ik heb het op de weerkaarten al zien aankomen. Poeh wat een wind. In Camaret-sur-Mer, een favoriet pittoresk haventje vlakbij, wordt 70 knopen wind gemeten en ook bij ons in Brest staat een keiharde wind. Tot half vier ’s-nachts ben ik in de weer met lijnen en stootkussens. Wat een lawaai, oorverdovend, wat een kracht, maar gelukkig liggen we in een beschutte haven. De kinderen slapen als rozen en merken helemaal niets. Ongelooflijk, vertrouwen in de schipper zeker, of gewoon nog heel moe van het studentenleven.

Ik geniet als vanouds van Zuid-Bretagne, wat is dat toch een schitterend vaargebied. Nadat ik Mila met weemoed naar de trein breng richting Nederland, vertrekken we voor een zeiltocht van drie dagen naar A Coruña. We hebben prachtig weer. Zon met een oostenwind kracht 4, wat wil je nog meer. De beruchte deining uit het westen is goed te overzien. De gennaker wordt zelfs gehesen en we hebben een mooie vaart. Tegen de avond wordt deze met een aantrekkende wind weer opgeborgen en zoals altijd ben ik weer blij als die binnen is.

We rommelen nu al een maand in de Ria’s van Spanje. Ook zo een prachtig zeilgebied. Je kunt er beschut varen achter de eilanden. De ene ankerplek is nog mooier dan de andere. Het is ontspannen zeilen en ik kom goed tot rust na een hectische tijd van vertrekken. Er wordt geborreld met andere Nederlandse zeilers en we wisselen avonturen uit bij een heerlijke lokale witte wijn. Het ontmoeten van gelijkgestemden is altijd bijzonder. We praten honderduit.

Onze jongste dochter Merel komt over met Tess, een vriendin uit Amsterdam. Wat een feest, wat een gezelligheid. Na een forse wandeling in de mist naar de vuurtoren, genieten we allen van het prachtige uitzicht over de baai van Islas Cíes. De lage bewolking is inmiddels opgelost. Wonderschoon, een pareltje.

Gelukkig hebben we de laatste dag van hun verblijf een ontmoeting met een grote groep dolfijnen die een half uur met onze mee zwemmen. Tenslotte had ik dat beloofd. Het blijft fascinerend. Het afscheid nemen in Vigo is wederom zwaar, maar mijn meiden komen eind september alweer naar Madeira toe, waar we dan verwachten te liggen.
Ik ben een geluksvogel.