Zeilen dus, met twee kids op een acht-meter-bootje. Ah joh, iedereen doet het of heeft het vroeger ook gedaan als ik het almachtige digitale smoelenboek moet geloven. Dus, hier gaan we… We pakken en proppen. Eerst in de auto en daarna in de boot. We pakken minimaal hoor, geen wipstoel voor baby Bruis of zakken speelgoed voor peuter Bent. Slechts de wandelwagen, autostoeltjes voor tijdens het varen, zwemspullen, etenswaren, zonnetentje, picknickkleed en een schepnetje en emmertje voor Bent. Maar minimaal blijkt nog steeds teveel. Want eenmaal aan boord begint het grote verplaatsen van spullen. Maar first things first…

Deel 1 nog niet gelezen? Check het verhaal hier: Handen en ogen tekort

Zo ‘spoedig’ mogelijk

Trossen los en het water op! Wind door de haren, zon op de toet en lekker schommelen op de golfjes. We hobbelen het IJsselmeer over, tellen tonnen en boten. “Kijk mama, wel een miljoen boten! Dat is een platbodem en daar gaat een jetski. Zie je die vissersboot!?” De wind kakt even in en de eerste vliegjes, die het IJsselmeer bij windstilte kenmerken, verschijnen. Maar schijn bedriegt. We hebben de borrel van vier uur nog nauwelijks achter de kiezen of de wind trekt aan. Wind vanaf Stavoren, daar waar wij heen willen. De boot wordt op een kant gedrukt en steigert over de tegemoetkomende golven. Peuter raakt in paniek en begint te huilen dus mama duikt met de kids binnen op de bank en papa bikkelt solo verder achter het roer. We zetten de motor bij om hoogte te houden want we willen zo spoedig mogelijk naar de haven. Zo spoedig mogelijk duurt anderhalf uur. Bent kalmeert gelukkig enigszins en kijkt een filmpje. Terwijl mijn armen hem omklemmen zie ik door het raampje van het vooronder een golf ‘voorbij rollen’. Ik knipper met mijn ogen; we zitten toch op het IJsselmeer?!

Op zoek naar Fish & Chips

Eenmaal tussen de havenarmen, rust. De hartslag van onze peuter daalt naar normaal niveau en ik mag hem eindelijk loslaten. Nu ligt alleen de sluis nog tussen ons en onze beoogde badplaats Stavoren- binnen. Ik zie Bruis naar me lachen met die ene lach: hij heeft honger. Maar de lichten van de sluis staan al op groen, dus hij moet even wachten. We passen als laatste in het dok en de deuren sluiten achter ons. Gekrijs vult de sluis vanuit onze kuip. Bruis loopt rood aan. “Mama, ik moet heel nodig plassen”, roept Bent. Ondertussen gaan voor ons de deuren alweer open. Denk, denk, denk, hoe lossen we dit op. De sluiswachter moet maar even geduld hebben. Ik pak de putsemmer en kleed Bent uit. Zwemvest los, broek omlaag en zitten op de emmer. Zo, handig opgelost al zeg ik het zelf. Bruis heeft het ondertussen opgegeven en de rust aan boord keert weder. We vinden een plek langs de wal en laden de kids van boord op zoek naar fish & chips. Dag 1 zeilen met kids zit erop!

We zetten een streep door de zeilplannen zoals we die in ons hoofd hadden. De kinderen zijn leidend en, zo lezen we op hetzelfde almachtige smoelenboek, we kunnen het maar één keer verkeerd doen bij de kinderen. Als we het zeilen voor onze peuter maar al niet verpest hebben…

Stoelendans

De avond valt en de stoelendans kan beginnen. Tassen van de punt naar de kajuit, kinderstoeltje van de kajuit naar de kuip. Bedden opmaken en bepalen wie waar gaat liggen. De opties zijn kajuit en voorpunt; de boot heeft geen hutten. Bruis drinkt nog twee keer per nacht bij mij dus ik kruip met Bruis naast Bent in het vooronder. Leon ligt in de kajuit. Zijn het de indrukken van het zeilen, de rumoerige jeugd op de boot naast ons, het woelen van een dromende Bent of het gehuil van een hongerige baby dat ons uit onze slaap houdt? We zitten hoe dan ook om 6 uur aan de koffie. Gebroken. Gelukkig hebben we vandaag een stranddag. Relaxed, toch?

Wat dan?

We slepen de hele strand-uitzet inclusief parasol en opblaas-zeeleeuw naar het strand om vervolgens een uur later alles weer terug te slepen voor Bent zijn middagdutje. Na het slapen speelt hij op het veldje naast de boot met de scheepskinderen. Als driejarige draait hij de ‘grote meisjes’ van de buurboot al gauw om zijn vinger. We genieten oprecht van het tafereel en Leon maakt een praatje met de buurman over varen met kinderen. “Ach,” hoor ik hem zeggen, “je krijgt er zoveel voor terug”. Waarop de buurman reageert: “Wat dan?”

Mooie gedachte

De gehele ervaring tot dusverre roept childhood memories bij me op. Papa, mama, mijn zusje en ik wekenlang op een acht meter lang bootje zonder stahoogte dolend door Friesland. Ja, mijn ouders deden het dus ook! Inclusief tweemaal daags de grote verhuizing aan boord van leefruimte naar slaapvertrek en omgekeerd, zonder elektra en stromend water en mét bivakkeren onder een gespannen zeiltje boven de kuip op natte dagen. Wat je ervoor terugkrijgt? Dit dus, het zeilvirus overbrengen aan je kinderen. Met die mooie gedachte in het achterhoofd besluiten we morgen weer naar de thuishaven terug te varen. De weersvoorspelling is uitmuntend en zo kunnen we dit weekend hopelijk alsnog afsluiten met een dikke voldoende en het overbrengen van de eerste virusdeeltjes op onze peuter.

Alleen het wiebelen niet

Bent kijkt door de verrekijker. “Daar is de volgende ton papa”. Hij gaat helemaal in zijn rol op. We hebben hem een taak gegeven om het zeilen aangenamer te maken. We krijgen de beloofde prachtige zeildag van Stavoren naar Enkhuizen met als hoogtepunt het broodje knakworst halverwege. “Ik vind varen leuk”, besluit Bent met enthousiasme in zijn stem als de brug naar de Oosterhaven voor ons opengaat. Om te vervolgen met: “Alleen het wiebelen van de boot niet”. Dat het een niet zonder het ander kan is een les die we tot de volgende zeiltrip bewaren.

Nog eenmaal pakken en proppen we, slaan linksaf de dijk op richting Lelystad en stappen drie kwartier later ons huis binnen. Ik ben kapot en duik om acht uur achter de kids aan het bed in. Hier moet ik toch even van bijkomen. Dit weekend was er overduidelijk een in de categorie: meedoen is belangrijker dan winnen. En om nog maar een cliché erin te gooien: de beste stuurlui staan aan wal. Bedankt smoelenboek voor de altijd goede adviezen. Iedereen doet het. Inderdaad, wij dus ook.

In het boek Kapitein van mijn Geluk, dat ze schreef naar aanleiding van haar oceaanreis, neemt Frieda de lezer mee op haar reis over onbekende zeeën en op haar zoektocht naar vrijheid en naar zichzelf. Het boek is onder andere te koop via bol.com en de webshop van Watersportmedia.

Foto’s: Privéarchief