Liza Elburg en Akko van der Veen vertrokken twee jaar geleden voor onbepaalde tijd met hun Choctaw, een Transworld 41. In deze mini serie vertelt Lisa hoe het leven aan boord eruitziet, hoe ze steeds meer in hun rol van vertrekker zijn gegroeid en de bijzondere vriendschappen die onderweg gesloten worden. In dit tweede deel gaat Liza verder in op de keerzijde van vertrekken, het leven aan boord, de alledaagse beslommeringen en vriendschappen onderweg.

• Lees hier deel 1 over vertrekken en onthaasten nog eens: 730 dagen, 10 landen, 8000 zeemijlen!

Onderhoud houd je bezig

Helaas het is echt zo en we komen er niet onderuit. Het vergt nu eenmaal veel tijd om je schip in topconditie te houden. De wind, zon en de zee zijn een aanslag op het schip. De wind zorgt ervoor dat alles kapotwaait. Het zeewater zorgt voor roest, ook al heb je geen stalen boot. Zon maakt alles stuk waar maar vezels in zitten, kleding, zeilen, lijnen, huiken enzovoort.

De naaimachine maakt overuren. Een hoesje voor de dinghy, voor het bij motortje, de lieren en zonnekleedjes, je kunt het zo gek niet verzinnen of we maken er een hoesje voor. Ook maak ik Akko zijn favoriete korte broeken keer op keer, totdat ik er echt geen heil meer in zie en er een poetslap van maak. Met een ietwat tegenstribbelende kapitein als gevolg.

Gelukkig zijn we beiden handig en doen eigenlijk alles zelf, dat bespaart een hoop geld. Met een snorkel setje borstelen we regelmatig het onderwaterschip schoon. Er zit coppercoat op onze romp en hoeven zo 10 jaar lang niet op de kant voor een antifouling. De aangroei die erop zit is minimaal en makkelijk te verwijderen met een borstel. Zo blijf zelf je ook in topconditie want je adem inhouden en je hoofd onderwater is één ding, maar om jezelf onder water te houden en te schrobben is andere koek.

Het scheepstoilet heeft jammer genoeg veel meer aandacht nodig dan een toilet thuis. Afvoerslangen raken dicht geslipt. Het mechanische door pompen moet regelmatig gesmeerd worden, en als je pech hebt heeft er iemand zich gehuisvest in de aanzuigleiding voor water. Voor je het weet zit er een dubbelgevouwen visje ergens klem. Dan moet het hele toilet uit elkaar.

Ik kan nog wel even doorgaan over alle elektrische apparaten en pompen. Ze gaan een keer kapot. Reserveonderdelen zijn dan van belang, maar Akko vindt het een uitdaging om deze dingen uit elkaar te halen en een tweede kans te geven. Vaak is het een kwestie van schoonmaken en de contacten nakijken.

Huishouden

Ook op een boot gaat de rompslomp van het huishouden gewoon door. Gelukkig hoef ik geen drie verdiepingen meer te stofzuigen en te dweilen, of de tuin te onderhouden. De afwas doen we ouderwets met de hand. Het afval wegbrengen is een ander verhaal. Daar gaat een dinghy ritje en een wandeling aan vooraf om een afvalcontainer te vinden. Soms is het nog een hele opgave om zonder nat pak aan wal te komen.

Ook de was doen is een dagtaak als je geen wasmachine hebt. Met een dinghy volgeladen met waszakken gaan we op zoek naar een wasserette. Vaak zijn ze duur en komt je was er viezer uit dan dat je het erin hebt gedaan. Ik deed het eigenlijk altijd met de hand om geld te besparen maar na zes maanden kwam er toch een wasmachine aan boord. Dat voelt dan echt als een luxe!

Broodbakken en yoghurt maken doen we zelf, maar even een snelle boodschap doen kost weer de nodige inspanning. Vaak moet je een eindje lopen voor een supermarkt. Met maximaal 4 grote shoppers en rugtas vol geladen lopen we dan terug. Omdat we de luxe hebben van een watermaker hoeven we gelukkig niet met flessen drinkwater te zeulen. Het scheelt ook een hoop plastic afval.

Het weerzien en afscheid nemen

Dat is misschien nog wel het moeilijkste van het cruisen. Vriendschappen zijn veel intenser en worden snel gesloten. Je trekt veel met elkaar op, met in je achterhoofd dat deze momenten ook zomaar weer over kunnen zijn, want iedereen vaart zijn eigen koers.

In Marokko beleven we een mooie tijd. Samen met de bemanning van Puff, Yndeleau en neefje Bas, proppen we ons zelf in een auto inclusief kapitein Sam (hond) en bagage. Als je elkaar na 4 uur rijden nog niet zat bent, zit het met die vriendschap wel goed. Op de Canarische eilanden scheiden onze wegen als Yndeleau naar de Carieb vertrekt. Inmiddels hebben we ook contact met Zeevalk. We trekken samen op tot Fuerteventura. Ook zij kiezen hun eigen koers, terwijl het net zo gezellig werd!

Puff heeft besloten niet verder dan de Canarische te gaan vanwege kapitein Sam, hun trouwe viervoeter. Hij is al 15 jaar oud en weet van geen ophouden, hij vindt het allemaal wel best. Zijn baasjes hadden gedacht dat hij onderweg wel zou overlijden vanwege zijn leeftijd. Maar een oceaantocht is toch te veel gevraagd voor Sam. Puff gaat op de kant en de bemanning vliegt naar huis zodat Sam zijn laatste dagen kan slijten als landrot.

Onze wegen scheiden in El Hierro, het zuidelijkste puntje eiland van de Canarische eilanden. Het afscheid valt zwaar als je zoveel herinneringen samen hebt gemaakt maar het weerzien is dan weer een feestje. Zo zien we Zeevalk terug in Suriname na 19 dagen zee. Het belooft een hele mooie tijd te worden samen, een vriendschap die niet snel vergeten zal worden. Maar ook van deze lieve mensen nemen we afscheid na een mooie tijd in Martinique!

Je valt dan in een gat, de balans is zoek en je bent weer op elkaar aangewezen. Niet dat dat een ramp is, want zo zijn we de reis ook begonnen. Het optrekken met cruisers maakt het gewoon interessanter, gezelliger en je onderneemt veel meer. Je verlegt je grenzen en helpt elkaar waar nodig.

Het wordt een manier van leven

In het begin ben je nog een vertrekker een groentje. Je leercurve is hoog en alles is nog nieuw en onzeker. Hoe meer mijlen je maakt, hoe meer die onzekerheid wegebt. Je raakt op elkaar ingespeeld, je weet wat je aan elkaar hebt. Het vertrouwen in het schip groeit bij elke tocht die we maken. Ons schip is ons huis en zo nu en dan verplaatsen we dat en hebben we een nieuwe voor- en achtertuin als uitzicht!

Het blijft nog steeds bijzonder voor veel mensen, wat we doen, maar het is voor ons allang geen reis meer of een lange vakantie. Dit is een manier van leven geworden. Je bent altijd bezig met het weer. De volgende bestemming wordt helemaal in kaart gebracht. De stroming, windsterkte, golfhoogte en de juist koers bepalen wanneer we naar een nieuwe bestemming gaan. Het zit zo in ons systeem dat het gewoon begint te worden, net zoals het anker neer laten of de boot voorbereiden voor een zeiltocht. Afsluiters dicht, kastjes vergrendelen enzovoort.

Dat wil niet zeggen dat we niet genieten dat doen we volop en zijn bevoorrecht dat we dit kunnen en mogen doen.

Binnenkort volgt deel 3 van hun verhaal, hierin geeft Liza tips aan andere vertrekkers! Tot die tijd volg je Liza en Akko hier, waar je kunt meegenieten van hun avonturen.