Annelinde Mulder en haar vriend Jan zijn op zoek naar een zeilboot om op te wonen. Ze gaan een bod uitbrengen op een Nelson 46, een boot waar ze op slag verliefd op werden. We lezen vandaag hoe het proces nu verder verloopt, komen ze van het voorlopig koopcontract zeilboot tot een definitief koopcontract, of moeten ze toch verder zoeken?

We worden wakker in Amsterdam en de regen klettert tegen de ramen, yes! Het Jan-criterium kan getoetst worden. We gaan vandaag voor de tweede keer kijken bij de boot. We hebben de hele week nagedacht over dit moment. Hoe gaan we dit aanpakken, hoe zouden de onderhandelingen verlopen, veel ‘wat als’ vragen, het doel vandaag wordt: een geaccepteerd bod op de Nelson 46.

We stappen op de fiets naar het station en gaan weer met de trein naar Haarlem. Eenmaal aangekomen in Haarlem is het gestopt met regenen, geen gekletter van de regen op het dek helaas. We pakken weer een OV-fiets en fietsen naar Spaarndam toe.

Eenmaal aangekomen bij de boot is eigenaar Kees er nog niet. Terwijl we even op hem wachten lopen we nog eens stilletjes om de boot heen, inspecteren we haar nogmaals en maken hier en daar wat foto’s, jeetje ze is nog steeds zó mooi! Wat volgt is eigenlijk een tweede kijkronde, we inspecteren alles nog een keer, hebben een miljoen vragen en gaan dan zitten. We zoeken een weg om te beginnen over de onderhandelingen, dat is best spannend.

Ik bedenk me dat ik nog even wat in de slaapkamer wil bekijken en loop naar achter. Ik doe voor de zoveelste keer wat kasten open en inspecteer de structuur van het schip. Jan loopt achter me langs, hij stopt en doet het kastje naast mij open, dan fluistert hij “ik wil deze boot”, ik kijk hem aan en fluister terug “ik ook!”. Kees vraagt of we wat anders willen drinken en biedt ons een glas wijn aan, die sla ik nog even af en zeg er lollig bij “als we straks uit de onderhandelingen komen wil ik wel een glas wijn”. Zo, nou dat is duidelijk denk ik.

We gaan zitten en hebben het gesprek, geven aan wat wij haar waard vinden en komen met een goed onderbouwd bod, we willen nog een aantal zaken gezien en gekeurd hebben en doen een bod onder voorbehoud. Nog geen vijf minuten later zijn we er uit en we hebben een principe akkoord. De wijn gaat op tafel en langzaam begint het kwartje te vallen. Deze boot wordt van ons! Wauw, wat een avontuur, het gaat nu echt beginnen!

Voorlopig koopcontract zeilboot

Wat volgt zijn 7 maanden ‘onderhandelen’, lichtpuntjes, teleurstelling, ups en downs, veel gesprekken over de boot ‘als ze straks echt van ons is, dan…’, ons geduld wordt flink op de proef gesteld. Ik neem jullie mee in deze periode.

We hebben een voorlopig koopcontract waarin we een drietal zaken hebben afgesproken:

1. We hebben de zeilen nog niet gezien dus die moeten in orde zijn.
2. Het onderwaterschip willen we zien en mogelijk keuren.
3. De motor moet het goed doen, het onderhoud moet afgemaakt worden en de motor moet goed draaien.

Het eerste punt hebben we snel voor elkaar en afgestreept van ons lijstje. We rijden op een zaterdagmiddag naar de opslag van Kees en kunnen daar de zeil-garderobe inzien, een grootzeil, fok, yankee en kotterfok. Na inspectie ziet dit er prima uit en gaan wij akkoord.

Punt 2 en 3 lijken bijna onmogelijk. In het begin van het jaar 2020, nog voor de corona, heeft Kees een monteur in de armen genomen. Na de 6 jaar lange refit die hij net achter de rug heeft is het laatste onderdeel aan de beurt, de motor. Deze monteur is voortvarend aan de slag gegaan, heeft letterlijk elk onderdeel wat los te schroeven was ook losgemaakt van de motor, alleen de kop zat er nog op. Vervolgens is hij begonnen aan de opbouw maar helaas sloeg het noodlot toe: corona, deze begin tijd was voor iedereen onzeker, zo ook voor deze monteur.

Hij werd ziek en geeft aan niet meer terug te komen na zijn herstel. Dat betekent dat we op zoek moeten naar een nieuwe monteur, het is begin juni 2020 in een overspannen botenmarkt. De bootjes gaan als warme broodjes over de toonbank en een scheepsmonteur is bijna niet te vinden op korte termijn. We zijn lang op zoek geweest naar een monteur met tijd, kennis en de juiste prijs-kwaliteit verhouding.

Dronken monteurs

Lastige aan onze positie: wij zijn geen opdrachtgevers maar potentiële kopers van het schip. Daarbij hebben we te maken met een particuliere verkoop. Daarom is veel, of zeg maar alles, gebouwd op wederzijds vertrouwen tussen ons en de verkoper. We hebben geluk, de band tussen Kees en ons is goed en we hebben regelmatig contact met elkaar om te overleggen over de voortgang. Een juiste monteur is ons helaas niet gegund, uiteindelijk hebben we 8 verschillende monteurs over de vloer gehad voordat we eindelijk konden varen, even een lijstje:

1. De monteur die de klus is begonnen in de winter maar niet heeft afgemaakt na corona;
2. Niet nagekomen afspraken haven in de buurt;
3. Dronken Hans, monteur die rondliep op de haven, vage vent, is gelukkig nooit begonnen;
4. Een ander bedrijf in Haarlem had het uiteindelijk te druk, afspraak was eind juli beginnen;
5. Kennis van Jan adviseerde een nieuwe motor, wat ons absoluut geen goed idee leek;
6. Gino, viel tussen wal en schip en kon niet komen werken;
7. John, net zo dronken als Hans, die hebben we weggestuurd;
8. Rien, die kunnen we niet meer zien, maar heeft het wel aangedurfd.

Ik kan inmiddels een boek schrijven over deze monteurs. Het meest bizarre vond ik dat we gewoon twee man dronken over de vloer hebben gehad. De meeste heren hadden de grootste verhalen en beloftes ‘ik heb maar 1 dag nodig’ en ‘vanmiddag draait ze weer’. Maar daar waren wij niet naar op zoek, dat het meer werk was dan 1 middag zagen wij zelf wel in. Uiteindelijk hebben we monteur Rien daadwerkelijk aan het werk gezien, of eerlijk gezegd was er iets gedaan in het motorruim nadat wij een weekje weg waren gebleven. Rien vond het niet nodig aan te geven wanneer hij er wel en niet zou zijn.

Op een gegeven moment ging hij de brandstofpomp schoonmaken (die zat verstopt) in zijn werkplaats, vervolgens is hij twee weken van de radar verdwenen en kwam hij met een hele andere brandstofpomp terug. Zo ging het contact met hem goed, dan was hij er 2 uurtjes en dan verdween hij weer van de radar. Maar van de andere kant, ten opzichte van de rest heeft hij de motor wel degelijk aan de praat gekregen. Hij is op 18 augustus begonnen en op 21 oktober liep de motor dan eindelijk.

Helaas was ze nog steeds niet helemaal klaar voor gebruik, hij moest afgesteld worden, installatie van de gashendel en de koppeling moest nog gebeuren, daarnaast was er ook een probleem met de carterdruk: de olie spoot er uit. Nadat hij voor de derde keer van de radar verdwenen was hebben we het roer maar in eigen handen genomen, we moeten weg hier!

Op goed geluk naar Amsterdam

Op maandag 9 november starten we, na wat geknutsel en tijdelijke noodoplossingen, de motor om weg te gaan uit Spaarndam. Vijf maanden hebben we er over gedaan om dit resultaat te bereiken, we moesten echt verder in dit proces. Ons plan, we varen de boot naar Amsterdam en gaan daar overleggen met een goede monteur (hopen we). De werf, Rhebergen, heeft een botenkraan zodat we ook het onderwaterschip eindelijk kunnen bekijken.

We nemen twee opstappers mee zodat we genoeg handjes aan boord hebben. Kees vaart met zijn boot, een Dufour 35, achter ons aan om ons op te vangen, mocht de motor het niet houden. Met samengeknepen billen gooien we los, varen we door de Rijnlandsluis, gaat de brug in de A9 en de Buitenhuizerbrug over het Zijkanaal C voor ons open en hebben we een rustige tocht over het Noordzeekanaal waar we 3 uur later aankomen in Amsterdam. We hebben het gehaald, op eigen kracht, wat een opluchting. Dan is het nu tijd voor een boterham en de monteur.

Het oordeel

Menno, monteur nummer 9, is de man die ons even diep door het stof laat gaan, die ons verdriet maar ook vreugde geeft. Menno gaat, zonder ook maar één stuk gereedschap aan te raken grondig te werk. Vraagt ons naar de geschiedenis, luistert naar het verhaal, naar de motor en trekt na een paar grondige testen een hele belangrijke conclusie.

Het motortje is op voorhand niet met zekerheid te redden, vermoedelijk zitten de zuigerveren vast, is de caterdruk wellicht daardoor te hoog, is de brandstofpomp niet voor deze motor want ze komt niet op vermogen. Dat hadden we wel gemerkt, terwijl wij vol gas voeren kon Kees met zijn boot haast rondjes om ons heen varen. Hij omschrijft het als volgt: “het is een oud dametje, zet de motor in een auto en hij gaat niet harder dan 80km/h”.

Daarnaast moet er nog een tweede dynamo op, moet er een luchtfilter geïnstalleerd worden, is de gashendel nog niet compleet en is het mogelijk dat de kop eraf moet om de zuigerveren los te krijgen. Al met al veel werkzaamheden, de klus is eigenlijk te groot voor de garantie die Menno kan geven. Er zijn te veel onzekerheden in dit verhaal, we moeten maar eens goed gaan kijken en bedenken wat onze opties zijn.

Wat een domper zeg, we zitten verslagen in de kuip en hebben een goed gesprek met Kees. Ik moet een traantje laten omdat het echt wel een hele grote teleurstelling is, na een half jaar ploeteren en gedoe met 8 verschillende monteurs zijn we een beetje ten einde raad. We bespreken verschillende opties: Menno zijn gang laten gaan, met als risico dat zijn werk niets gaat opleveren, deze motor laten reviseren door een gespecialiseerd bedrijf, een tweedehands gereviseerd ander blok er in laten zetten of gaan we voor een totaal pakket, nieuwe motor, weg met die oude zooi.

Maar wat betekent dat dan voor Kees en voor ons? Wie gaat dat betalen? Daar moeten we even rustig over nadenken. Volgende week gaat ze uit het water, dan spreken we elkaar weer.

Uit het water

Jan is op tijd bij de werf zodat hij bij het kranen kan zijn. Ik ben thuis aan het werk maar ik merk dat ik zit te wiebelen op mijn stoel, ik vind het maar spannend allemaal. Het kranen verloopt prima, ze staat al snel op een bok. De eerste inspectie is goed, ze heeft twee jaar stilgelegen en niet gevaren. Er zitten wat schelpjes op de onderkant maar extreem veel is het niet. Verder zien we wel wat bobbeltjes, osmose misschien? Of zit het in de verf?

We laten haar een dagje drogen voordat we gaan schuren. Na het schuren zitten de blaasjes er nog steeds, met een dremel schuren we ze open, shit, er komt een klein beetje water uit en het ruikt zuur. Osmose, dat kan niet anders.

Jan inspecteert het hele onderwaterschip. Het lijkt zich te concentreren op de voorkant van het schip en dan vooral aan stuurboord. Wat betekent dit? Jan heeft even contact met meneer Rhebergen zelf, de eigenaar van de werf en dé expert op het gebied van polyester gebouwde schepen en daarmee ook osmose. Zijn conclusie is inderdaad dat er wat osmose in zit maar dat het niet veel is en dus mee valt. Daarmee is het schip al bijna 40 jaar oud, dus ja, wat verwacht je.

Osmose is te behandelen maar is een zeer kostbaar en lang proces. Het schip kan ‘geschild’ worden, daarmee kan je de oude stukken polyester met osmose van de romp af schillen, vervolgens moet deze een volledig seizoen drogen. Daarna bouw je het schip opnieuw op. Je snapt, niet erg handig als je van plan bent er op te gaan wonen en ermee op reis te gaan. Daarbij raad meneer Rhebergen deze behandeling ons af, zeker met de plannen die we hebben.

Oké, we zijn een beetje gerustgesteld maar we weten dat we er in de toekomst wel wat meer aandacht aan moeten geven, kaal halen tot op de gelcoat en een aantal lagen epoxy primar geven is daarmee een belangrijke behandeling die we echt een keer moeten (over)doen. Dat betekent een aantal weken of een seizoen misschien niet aan boord wonen. Probleem voor later dan maar.

Verder zien de kiel, de schroef, de schroefas en het roerblad er goed uit. Al heeft de waterlijn het zwaar gehad, ze ligt een beetje voorover en mag wel wat naar achter gebalanceerd worden met wat extra ballast. We besluiten om de waterlijn ook opnieuw te schilderen.

Maar man, wat een beauty is het zo helemaal van top tot teen gezien. En wat immens groot van onder. Ze hangt als een grote donderwolk over ons heen. We moeten nog steeds met Kees praten over de motor voordat we onszelf storten op het onderwaterschip.

Knoop doorhakken

De volgende dag spreken we af om een knoop door te hakken. We hebben ons huiswerk gedaan en navraag bij verschillende ervaringsdeskundigen gedaan. We hebben ons laten voorlichten door experts (andere monteurs) en hebben we ons eigen Google onderzoek uitgevoerd. We willen een nieuwe motor. We zijn er achter gekomen dat de ene revisie de andere revisie niet is.

Op inhoud reviseren bedrijven heel anders, daar zijn prijsverschillen ook enorm groot. Daarnaast willen wij met het schip ook een keer op reis, dan willen we goed kunnen vertrouwen op de motor en krijgt ze nog een hoop voor haar kiezen. Het laten reviseren van dit blok zien we niet zitten, we hebben een vertrouwen issue na dat half jaar klungelen en vooral ik zie dit echt niet zitten.

Daarnaast zien we nu dat er wat osmose in zit, dat werkt ook niet mee, is voor ons geen groot probleem maar kan wel voor de eventuele verkoop van de boot in de toekomst in de weg zitten. We gaan opnieuw onderhandelen, daar komen we, onder andere door onze goede verstandhouding, uit. Beide partijen doen boter bij de vis en de deal is rond. Ze is dan nu echt van ons!

Binnenkort het vervolg van de avonturen van Annelinde en Jan ná de aankoop. Kun je niet wachten, volg het stel dan op Instagram waar ze verhalen delen over hun bootleven: @Sailing Wilson.