In het jaarboek van de Kustzeilers zien we een foto van een stoere Midget van 15 ft dansend op de golven. We zijn meteen gefascineerd. Wauw, wat een gave foto. Uit nieuwsgierigheid nemen we contact op met Lianne, de eigenaar van deze Oostzeejol. Er ontstaat meteen een geanimeerd gesprek. Of ik er ook mee gezeild heb. Nee, maar mijn hart ging als kind altijd al sneller kloppen als ik de prachtige vormen van de Midget op het water zag. Lianne heeft veel te vertellen over dit eigenzinnige ontwerp en schip. Slechts 4,70 meter lang en slechts 500 kg. Maar geen zee te hoog zo lijkt. We zetten Lianne in de spotlight met 10 vragen.

Hoe oud was jij toen je voor het eerste besefte dat zeilen echt jouw passie zou gaan worden en waarom?

Toen ik op de basisschool zat ging ik elke zomer met mijn ouders, zusje en broertje, drie of vier weken op vakantie met Bruiser, onze 9.84m Schokker. Ik zag altijd zó uit naar deze vakanties, ik vond het heerlijk om op het water te zijn. Ook in de weekenden waren we regelmatig aan boord. Ik kan me niet herinneren dat we hebben leren zeilen, we konden het gewoon.

Samen met mijn zusje en broertje heb ik eens ons Sportyakkie (ons ‘plastic’ volgbootje) omgebouwd tot zeilboot. Eén peddel in de roeidol van de wrikriem als roer, de andere peddel stond rechtop vastgebonden met touwtjes als mast, een donkergrijze Komo-vuilniszak als zeil en een bamboe stok als ra. 

‘Gooi het touw maar los, hoor!’ We zeilden vanaf onze watersportvereniging over het Kanaal van Steenenhoek. Voor de wind ging het prima, we hadden er lol in. Onder de Huibjesbrug door ging het heel hard, dat was wel even spannend. We meerden af bij vrienden, die met hun boot bij de volgende watersportvereniging lagen. 

Alleen terugzeilen… laverend met ons Sportyakkie zeilden we eerder achteruit dan vooruit. En roeien kon niet meer, want aan de roeidollen hadden we de ‘verstaging’ vastgeknoopt. Uiteindelijk kwam m’n vader ons ophalen met Bruiser. Hij had ons tenslotte zelf het zeilen aangeleerd en het avontuur bijgebracht.

Wat voor boot heb je en is dit je droomschip?

Mijn bootje is een Oostzeejol, type Midget 15. Ze is 4,70m lang, 1,88m breed, gaat 0,70m diep en heeft een doorvaarthoogte van 7,5m. 

De rompvorm van de Midget lijkt op de klassieke vorm van de oorspronkelijke vissersjollen uit Lynaes, Denemarken. In Scandinavië was deze rompvorm ideaal voor het vissen in het onstuimige water van het Kattengat.

Vitamientje is mijn droomscheepje. Qua lijn vind ik haar één van de mooiste scheepjes onder de kleinere zeilbootjes. Ze heeft iets aandoenlijks en onschuldigs als ik haar zie liggen, tegelijk vind ik haar erg dapper en betrouwbaar als ze zeilt. Ze is klein, maar blijft erg stabiel bij harde wind en hoge golven. Ik zeil veel solo, voor mij alleen is ze precies groot genoeg. 

Een aantal jaar terug wilde ik wel een grotere zeilboot. Als maatje maakte ik toen regelmatig duotochten over zee, naar de Belgische kust, Engeland, Schotland en Noorwegen. Dat wilde ik zelf ook kunnen. De zee, de ruimte, de horizon en het ritme op zee trok me enorm, ik wilde nieuwe zeilgebieden ontdekken en beter leren navigeren.

Eigenlijk ben ik best wel gehecht aan Vitamientje, ik heb al zoveel met haar meegemaakt, ik wilde haar niet kwijt. Ik vroeg me af, is een avontuur afhankelijk van een grote boot of een verre bestemming? Ik heb toen besloten dat ik eerst nog beter wilde leren zeilen, de grenzen van mijn kleine bootje wilde gaan ontdekken en dat ik de gebieden binnen m’n mogelijkheden beter wilde leren kennen. Vanaf toen ben ik echt spannende avonturen gaan beleven. Nederland heeft zulke mooie zeilgebieden!

Met windkracht 7 zeilen op het IJsselmeer en de Oosterschelde, over de Waddenzee naar Terschelling en Vlieland, een stukje Noordzee van Vlissingen naar de Roompot. Ook heb ik gezeild in de nacht, ik wilde kunnen navigeren op kompaskoersen en de lichtjes van de tonnen. Ik ben solozeiltochten gaan maken door Zeeland, puur op het ritme van de wind en eb en vloed, slapen als er geen wind was en zeilen als er wel wind was, zo ver mogelijk komen zonder gebruik van de motor. Ook heb ik gezeild in de winter en in het vroege voorjaar, als er nog weinig pleziervaart is op het water.

Deze jaren heb ik veel geleerd over het weer, navigatie en solozeilen. De vrijheid en het avontuur waar ik van droomde, is op mijn manier wel uitgekomen. Als ik terugkijk op deze periode, heb ik ook mijzelf willen bewijzen, denk ik. Ik wilde mijzelf en mijn boot kunnen vertrouwen, juist in extreme omstandigheden. 

Op dit moment zoek ik vooral rust in de natuur. Ik kan nu enorm genieten van ontspannen zeilen in de avondzon, op een warme zomeravond. Met mijn kajak op sleeptouw achter Vitamientje, om door de kreekjes van de Biesbosch te peddelen. Rustig wakker worden op een mooi plekje in de natuur, een kopje goede koffie zetten en een beetje mijmeren. Vrienden op het water ontmoeten, een wijntje drinken en het fijn hebben met elkaar. 

Welke aanpassing zou je graag nog doen aan je boot?

Na dertien jaar heb ik nog steeds een lijstje met aanpassingen die ik nog eens wil doen. Ik denk dat ik altijd bezig blijf om m’n bootje te onderhouden en perfectioneren, zeker als m’n doelen en vaargebied ondertussen veranderen.

Voor het zeilen bij zwaar weer zou ik nog graag een tweede rif willen in mijn grootzeil. Op dit moment ben ik bezig met het ontwerpen en maken van een nieuwe waterdichte kuiptent.

Wat is de naam van de boot, en heeft deze nog een speciale betekenis?

De naam van mijn bootje is Vitamientje. 

Het voelen van de wind in de zeilen, de vrijheid op het water, de puurheid van leven zonder overbodige spullen, het zoeken van de rust in de natuur, even niets moeten. Dit zijn voor mij nodige vitamientjes, om weer even te voelen dat ik echt leef. 

Hoeveel dagen per jaar ben jij aan boord?

De eerste jaren zeilde ik elke zomervakantie een paar weken door Nederland. Van begin maart tot half december ging ik ook regelmatig in de weekenden zeilen.

De laatste paar jaar zeil ik wat minder ver en minder lang. In de afgelopen zomervakanties ben ik ook een aantal keer wezen kamperen en bergwandelen, wat ik ook heerlijk vind. Tegenwoordig ben ik vooral in de weekenden aan boord te vinden.

Wat is je allermooiste ankerplek of haven waar je bent geweest en waarom is deze plek je zo bijgebleven?

Ik kan me de Krabbenkreek nog goed herinneren. Overdag hadden mijn broer en ik onze bootjes laten drooggevallen, we wilden testen hoe scheef ze kwamen te liggen. Toen we begin van de avond weer vlot waren, is m’n broer terug naar huis gezeild. Ik wilde zelf in de nacht opnieuw droogvallen, dat leek me wel een belevenis.

De halve nacht was ik bezig met m’n anker, dat krabte omdat het zo hard stroomde. In het donker moest ik weer een plekje zoeken om gunstig te kunnen droogvallen. Toen ik eenmaal vast lag en m’n bootje weer scheef begon te vallen, wilde ik niet meer slapen. Ik ben een nachtwandeling gaan maken over de zandplaat, ik wilde het avontuur helemaal beleven. ’s Ochtends vroeg kwam de zon zó mooi op, ik hoorde stilte en de vogels. Alleen op die zandplaat voelde ik me één met de natuur, dat heeft wel indruk op me gemaakt.

Wat is het mooiste vaargebied waar je ooit hebt gevaren?

De Waddenzee vind ik zó betoverend mooi, en tegelijk spannend en onvoorspelbaar. Ik heb er heel afwisselende ervaringen. ’s Ochtends vroeg in de schemering met het tij mee naar Terschelling, bij een spiegelgladde zee en de horizon in pastelkleuren. Zeilend naar Vlieland door het Schuitengat, met een warm zonnetje en een stralend blauwe lucht, terwijl ik de krabben onder m’n bootje op de bodem zag lopen. Vanaf Vlieland naar Kornwerderzand met windkracht vijf en opbouwende golven, in de brede geulen zag ik de tonnen niet meer omdat ik zo laag op het water zit. 

Heb je nog plannen voor een droomreis? 

Als ik een keer lang vrij heb, wil ik nog een Waddentocht maken. Het lijkt me een heel mooie ervaring om alle Waddeneilanden stuk voor stuk aan te lopen, zoveel mogelijk van wind en tij gebruik te maken, op elk eiland een aantal dagen te blijven en droog te vallen op het wad. 

Wat vind jij nu echt een handige accessoire in het zeilen die je veel gebruikt?

Met mijn fruitnet ben ik helemaal blij. Bij zeezeilers is het wel een bekend ding. Ik zag het bij een vriend aan boord, die de wereld is rondgezeild. 

Ook op de Boven Merwede kunnen grote golven staan, waardoor mijn bananen tot prut schommelen en m’n appels beurs slaan. Het leek mij wel handig, verse vitamientjes genoeg aan boord!

In de haven van Stavenisse liep er eens een vader met een kindje langs. Ik zat binnen en hoorde opeens; ‘Kijk papa! Dat bootje heet Vitamientje en er hangen allemaal appels en bananen voor het raampje…’ 

Heb je nog een gouden tip aan de lezers van Zeilwereld?

Voor een avontuur hoef je niet ver weg. 

Het kostte me even voor ik dit kon accepteren voor mijzelf, maar mezelf ruimte geven om rust te zoeken en te genieten zonder prestatie, voelt als net zo’n groot avontuur als het zeilen naar een onbekende verre plaats of harde wind trotseren. 

Als je anders kijkt, is er zoveel te beleven en te ontdekken juist in gebieden waar je vaak komt.

Net als Lianne in de spotlight staan?

Ben jij net als Lianne gek op zeilen en wil je ook eens op deze plek in de spotlight staan? Of ken je een zeiler die best een in de spotlight mag komen? Neem contact op met redactie@zeilwereld.nl, of vul het formulier onder deze link in.

Andere spotlight artikelen lezen op Zeilwereld? Kijk op deze pagina!