Marion Ermers kijkt terug op haar grote avontuur: een zeilreis van twaalf jaar die ze samen met haar man Bert maakte. Onlangs verscheen haar boek Stuurboord Overdwars waarin ze niet alleen de mooiste gebeurtenissen, maar ook de soms angstaanjagende situaties beschrijft.  Daarbij wordt ook duidelijk dat ze, ondanks dat ze amper iets van zeilen afwist, uitgroeit tot een krachtige zeezeiler. Marion en Bert leggen 42.000 zeemijl af. Onderweg wisselen ze van boot. Seebaert verkopen ze in Guatemala en in de VS kopen ze Luna Azul.

Het verhaal van Marion Ermers

“Eigenlijk weet ik niet goed waar ik moet beginnen. Is het op de Balearen, de Griekse eilanden, in Istanbul of Odessa? Misschien toch Algerije, Madeira, Brazilië, Suriname, het Panamakanaal, Guatemala of onze droombestemming Mexico? Ik kies uiteindelijk voor de Zwarte Zee omdat dat in veel opzichten een bijzondere zeilbestemming is. We ankeren in de baai Poyrazkoy waar de Bosporus eindigt en de Zwarte Zee voor ons ligt. Ik word midden in de nacht wakker en controleer het anker. Daarna kan ik niet meer slapen. Waarom de Zwarte Zee? De verhalen over muren, piraterij, boordarrest en stempelen ben ik niet vergeten. Ik griezel van de vele rattenverhalen. In havens kan dit ongedierte aan boord stappen. Stel je voor dat ze opstappen tijdens een boordarrest, terwijl de kapitein in het gevang zit vanwege een ontbrekend document. Ik zal ze dan zelf moeten aanpakken. Op de kade staat de bewaking die me niet helpt. Ik bied panty’s, geurtjes, scheermesjes en Hollandse klompjes aan. Ze lachen me uit, terwijl ik ben omringd door ratten. Wat een horror! Het moment suprême is aangebroken. We zijn daadwerkelijk op de Zwarte Zee. De kleur van het water is puur en puur blauw met af en toe zwarte kopjes van watervogels. De langgerekte zandstranden zijn goudgeel.

Verboden plekken

Eén militair blijft op de kade staan en moet voorkomen dat we voet aan wal zetten. We zijn in Feodosia waar we alle documenten hopen te krijgen om vrij langs de kust van Oekraïne te kunnen varen. De twee militairen die ons begroeten zijn duidelijk: we kunnen niet blijven. We moeten onmiddellijk vertrekken naar Jalta, 60 mijl verder. De teleurstelling is groot als we zeilen langs de imponerende rotspartijen van de Krim en door de verrekijker kijken naar idyllische baaien waar we niet mogen komen, omdat het ‘verboden plekken’ zijn. Twaalf uur later is Jalta in zicht. Het is donker en we hebben de opdracht om af te meren in de commerciële haven waarvan de ingang slecht zichtbaar is. Al bij al een hachelijke onderneming. Even later liggen we aan de douanekade. De landvasten van Seebaert zijn bevestigd aan verankerde kettingen in de kademuur. Dit is geen plaats voor een jacht maar voor een tanker. De muur is zo hoog dat ik er vanuit de kuip niet overheen kan kijken. Op de kade staan bewakers. Het gevreesde boordarrest is een feit. ‘Ik blijf hier geen dagen liggen, vandaag wil ik weg,’ zeg ik tegen Bert als ik in het daglicht naar buiten kijk. Ik heb last van claustrofobie en ben klaar voor de strijd. Niet de douane, maar een agent meldt zich. Hij vertelt wat het kost om in te klaren. Zo moeten we veertig procent van de waarde van Seebaert als borg betalen. Daar trappen we niet in en noemen namen van schepen die zonder deze regeling zijn ingeklaard. We hebben ons huiswerk goed gedaan. Na enige tijd is de veertig procent dan ook van de baan. We zijn tevreden mensen als we rondkijken in de haven van Jalta met uitzicht op strandjes en uitnodigende terrassen. Bert doet zijn best om onopvallend te kijken naar het flanerend vrouwelijk schoon dat schaars gekleed winkelt met een literfles bier in de hand.

Parel van de Zwarte Zee

Wat kunnen 35 mijl en zeven uur lang duren. Vol spanning kijk ik uit naar onze aankomst in Odessa, de parel van de Zwarte Zee. De papieren rompslomp is binnen twintig minuten geregeld. We zijn nu echt in Odessa en liggen aan de voet van de beroemde Potemkintrappen die vanaf het moderne haventerrein leiden naar de binnenstad. Hier is in het jaar 1905 geschiedenis geschreven door de muitende bemanning van het slagschip Potemkin. De kapitein wilde manschappen executeren omdat zij weigerden bedorven vlees te eten. Vervolgens kwam de bevolking in opstand die de kop werd ingedrukt door een bataljon Kozakken dat het volk op de trappen van Odessa vermorzelt. Waarschijnlijk wordt er over deze historie niet veel nagedacht. De trappen, opgeleukt met kaviaarverkopers, scoren hoog in de top tien van meest gefotografeerde wereldplekken. We zeilen dicht langs de kust met krijtrotsen, passeren de Kaap Kaliakra, en zijn onderweg naar ons laatste land aan de Zwarte Zee: Bulgarije. Door douaneoponthoud naderen we pas in de avond Balchik. Pal voor de haven slaat Bert, hij staat aan het roer, achteruit omdat hij meent dat er een tak in het water staat. Als we de schijnwerper op het water zetten zie we niet één tak maar tientallen takken. De takken zijn door stalen kabels, kruiselings en op verschillende hoogten, met elkaar verbonden.

Vastgelopen

Het kwaad is geschied. Seebaert zit vast. Uiteindelijk trekt een passerende excursieboot Seebaert voorzichtig, om beschadigingen aan het roer te voorkomen, over de kabel. De spannende operatie duurt ruim drie uur. Daarna hoor ik dat een maand geleden een man in een speedboot is onthoofd door een flinterdunne stalen kabel. Volgens de huisregels had ik bij aankomst op de voorpunt moeten staan om oneffenheden in het water op te sporen. Ik ben blij dat ik daar om de een of andere duistere reden vanaf heb gezien. Uiteindelijk vertrekken we toch nog lachend uit Bulgarije. Het laatste land van ons rondje Zwarte Zee, is het moeilijkste land dat we in deze contreien bezochten maar de voortreffelijke wijn maakt alles goed.” Het boek ‘Stuurboord Overdwars’ is te koop via onder andere bol.com. Deze pagina bevat één of meerdere affiliate links. Wanneer een lezer via deze link een product koopt, ontvangen wij hier een percentage van. Als lezer betaal je niets extra’s.