Ze gooiden het roer om en vertrokken zodra hun dochter het huis uit was. Martin vertelt in deze spotlight het verhaal van hem en Lisa, zijn partner. Hoe ze zijn begonnen met zeilen en hoe ze nu hun droom achterna jagen. Een droom die niet zonder slag of stoot verloopt, het stel heeft geleerd hoe flexibel je moet zijn om de stap te wagen en dat je moet kunnen loslaten. Een inspirerend verhaal voor iedere zeiler die droomt van een wereldreis, maar niet goed weet wanneer het perfecte moment is om te vertrekken. Zoals blijkt uit dit verhaal, dat perfecte moment komt er waarschijnlijk nooit, gewoon gaan is daarom het advies!

Hoe oud was jij toen je voor het eerste besefte dat zeilen echt jouw passie zou gaan worden?

“Ik was zeventien toen Johan me vroeg mee te gaan zeilen. Zijn vader had een zeilboot in Zeewolde en daarmee mochten we schijnbaar op pad. Het was een prachtige zomerdag. Naast Johan en ik waren er nog minstens vier anderen. Johan was de kapitein. Eenmaal aan boord voelde ik me steeds kleiner worden. In tegenstelling tot de anderen had ik geen idee wat ik kon doen. Ik koos een leeg plekje op de kuipbank en keek toe hoe iedereen de handen uit de mouwen stak.”

“Met een zacht briesje in de rug voeren we in de richting van eiland de Dode Hond. Maar in de verte reed de auto van Johans vader over de dijk in onze richting. Had Johan de boot stiekem meegenomen of was het slechts gezellig toeval dat zijn vader ons hier zag? Johan stuurde de boot onverschrokken richting zijn vader op de wal. Het werd me snel duidelijk dat hij geen thee met ons kwam drinken. ‘Ga zo snel mogelijk terug!’ Met luide stem liet hij ons weten dat het weer snel zou omslaan. De zeilen werden weer gehesen maar op de weg terug stond de wind tegen en van zeilen kwam niet veel.”

“Johan, die deze tegenvaller een tijdje goedgemutst had weten te negeren, trok ineens de aandacht van een voorbijvarende zeilboot. Na een kort heen-en-weer-geroep zag ik hoe een lijn werd gespannen tussen de andere boot en onze boeg. De boot van onze redders had, in tegenstelling tot die van ons, wel een werkende motor. Tot op dat moment had ik helemaal nog niet gedacht aan een motor. Op mijn surfplank was een motor natuurlijk overbodig, maar op zo’n grote boot leek het me ineens een onmisbaar onderdeel.”

“Ondanks de motor op afstand vorderden we tergend langzaam. De sfeer aan boord bekoelde toen donkere wolken zich in hoog tempo samenpakten in de verte. Op het water waren er geen andere boten meer. Johan doorbrak de vreemde stilte. Met gitaar en galmende stem probeerde hij de stemming te verbeteren. Vlak bij de haven begon het plotseling hard waaien. De zeilboot, die ons sleepte, gooide de sleeplijn los ter hoogte van de ingang van de haven. In een vlaag van ongeorganiseerde paniek bemoeide ineens iedereen zich met iedereen. Het werd me duidelijk dat een haven invaren zonder motor gevaarlijk kon zijn. Maar Johan wilde de boot, zonder hulp van buitenaf, de haven invaren. Anders dan eerder die middag liep iedereen elkaar voor de voeten. Tot op het allerlaatst sloeg Johan alle goedbedoelde adviezen stoïcijns in de wind.”

“Niet veel later kwam de boot van zijn vader met een klap tot stilstand tegen de achterwand van de box. Een half gestreken voorzeil klapperend in de harde wind. We hadden het gered, maar ik voelde me eerder schuldig dan euforisch. Ik was slechts passagier geweest en had niet geweten wat ik kon doen. Toch was er diep in me een zaadje geplant. Dit was heel veel spannender dan windsurfen en dat wilde ik ook kunnen!”

Wat voor boot heb je (of wil je) en is dit jouw droomschip?

“Het duurde nog lang voordat ik me eigenaar kon noemen van een eigen zeilboot. In het vroege voorjaar van 2016 kon ik, samen met mijn vriend Marco, voor slechts twee flessen goede wijn een Samurai MK2 overnemen. Verborgen onder een groene laag lag een klein Frans bootje te wachten op onze aandacht. De eerste stap in het vaarklaar maken en opknappen van ons kersverse bezit was de tocht naar de haven waar Marco een box had weten te regelen. Niet gehinderd door enige ervaring stuurden we het bootje die middag in de richting van haar nieuwe onderkomen. Maar de kiel boorde zich binnen het eerste kwartier twee keer stevig in de zandbodem van het ondiepe water. We wisten niet hoe diep onze kiel stak, maar we hadden ook geen flauw benul van de diepte op onze route. De provisorisch opgehangen buitenboordmotor had geen achteruitversnelling en het tochtje van vijf kilometer liep uit op een middag vullend programma.”

“De weken daarop knapten we het bootje op. De romp verfden we kanariegeel en het interieur werd smetteloos wit. Toch groeide het lijstje met tekortkomingen sneller dan de zeilervaringen die we opdeden. De boot was te klein, de zeilen te oud en het manoeuvreren met het motortje gaf altijd ‘gedoe’. Het duurde dan ook niet lang voor we de opvolger in de box konden vastmeren. Een mooi gevormd en zeewaardige jacht van 8,5 meter. De Varne 850 was een Engels zeiljacht en leek in veel opzichten op de boot die ooit het verlangen in mij had gewekt. Niets stond me nu nog in de weg om naar onbekende bestemmingen te zeilen. Hoewel? Marco vond het klussen aan de boot veel leuker dan zeilen. Bovendien bleek, na een paar serieuze tochten, dat hij niet geheel ongevoelig was voor zeeziekte. Net als Lisa trouwens, die om die reden maar weinig enthousiasme kon opbrengen voor mijn zeilpassie. Toch probeerde ik er elk weekend op uit te trekken. Weer of geen weer. Zomer of winter. De eindeloosheid van het IJsselmeer bracht weer rust in mijn hoofd.”

“Ik had het op mijn werk al lang niet meer naar mijn zin. Steeds vaker fantaseerde ik met Lisa hardop over een leven in het buitenland. Een grote finca aan zee, waar we een coachonderneming konden starten en een zeilboot voor ‘erbij’. Lisa was wel in voor het avontuur. Voor we het wisten hadden we ons huis verkocht. In onze oude camper toerden we door Spanje. Na vier maanden hadden we de finca van onze dromen echter nog steeds niet gevonden. Lisa stelde voor om dan maar eerst de zeilboot te kopen. ‘Dan verkennen we Spanje eerst nog wat verder en dan komt het huis vanzelf wel.’ Natuurlijk duurde het niet lang voor mijn droomboot zich aandiende. In mei 2019 bekeken we in Preveza de boot die de onze zou gaan worden. We waren volledig verkocht. Een Beneteau Oceanis Clipper 473, ze was zo mooi en groot! Een half jaar later (oktober 2019) konden Lisa en ik voor het eerst de trossen losgooien van ons drijvend huis.”

Welke situatie wil je niet graag weer meemaken tijdens het zeilen?

“Nou ja… de eerste 1500 mijl (van Griekenland naar Spanje) had eigenlijk een hele positieve uitwerking. Er gebeurde iets wat ik helemaal niet had verwacht. Ondanks de steeds terugkerende zeeziekte, raakte Lisa steeds enthousiaster voor het zeilen en reizen. De helderblauwe en uitgestrekte zeeën waren weliswaar misselijkmakend, maar toch lang niet zo erg als het IJsselmeer of de Noordzee. Dankzij het reizen per boot ontdekten we telkens nieuwe baaitjes en vergezichten. Dolfijnen kwamen ons bijna dagelijks even gedag zeggen. En tijdens haar nachtelijke shifts, wanneer Lisa helemaal alleen aan dek was, en de boot op koers moest worden gehouden, kon ze enorm genieten van de uitgestrekte sterrenhemel. Het waren momenten waarop Lisa zich één kon voelen met het universum.”

“Met grote verwachtingen over onze toekomst zeilden we verder. In Spanje wilden we de zoektocht naar de finca voortzetten. Maar toen we in Valencia aankwamen, kwam ook corona. Het zette een rem op alles en iedereen. Een zeer strenge lockdown veroordeelde ons tot de luttele vierkante meters van onze boot. We voelden sympathie met anderen die het nog veel slechter hadden dan wij. Grote gezinnen in kleine appartementjes zonder balkon (of de luxe van een groot voordek). Of de verstandelijk beperkte jongen die met veel geweld van straat werd gehaald. Ook Lisa werd op een dag hardhandig terug gedirigeerd naar de boot. Hoe haalde ze het in haar hoofd om in de bijna lege haven te gaan sporten? ‘No correr!’, blafte de man in Lisa’s oren. We hadden ons aangesloten bij het enorme legioen Spaanse hulptroepen. Eerst schoorvoetend, maar later vol overtuiging, klapten we ’s avonds om acht uur, samen met de twee buurmannen op onze pantalan, voor alle zorgmedewerkers en andere helden in Spanje. Ons uitje van de dag.”

“Corona had ons behoorlijk aan het twijfelen gebracht. We waren hier op eigen kracht en in vrijheid gekomen. Maar we voelden ons steeds minder vrij. Wanneer ik tussen de Spanjaarden in de rij voor de winkel stond, voelde ik me een buitenstaander. Steeds vaker vroeg ik me af of we wel in Spanje mochten blijven. Wat als ze alle buitenlanders terug zouden sturen? We hadden een ‘poco’ Spaans leren praten en zelfs al enkele Spaanse vriendschappen gesloten. We voelden ons steeds minder op ons gemak en daar kon het klappen om acht uur met de buren niet veel aan veranderen.”

Wat is de naam van de boot, en heeft deze nog een speciale betekenis?

“De naam van de boot is Marín, naar onze dochter. Zij kreeg bij ons vertrek wel erg veel voor de kiezen. Want hoewel Lisa me waarschuwde voor mijn ongeduld, was de wens om mijn werk te ontvluchten destijds groter dan mijn vermogen om te wachten tot onze dochter wat ouder zou zijn. Ze was amper achttien en net op kamers gaan wonen vanwege haar studie. Ik vond dit het geschikte moment om onze plannen ten uitvoer te brengen. We vertelden haar dat we het huis wilden verkopen. Ze reageerde vol begrip, maar voelde zich in de steek gelaten. De studie bleek niet haar ‘ding’ en ze kwam weer thuis wonen. Het verkoopproces van ons huis was toen al zo ver gevorderd dat we besloten dat we dit door wilden zetten.”

“Het resultaat was dat we na de verkoop van ons huis onze dochter letterlijk het huis uit hebben moeten zetten. We konden voor haar en haar vriendin een huurappartement regelen. Gelukkig gaat het nu, een paar jaar later, erg goed met haar en hebben de dingen goed uitgepakt. Toch denk ik ook met verdriet en spijt terug aan dit proces. De naam Marín betekent Godin van de zee. Hoewel ‘enkele’ zeemijlen ons van onze dochter scheiden is ze op deze manier steeds bij ons.”

Hoeveel dagen per jaar ben jij aan boord?

“Sinds september 2019 wonen we alle dagen van het jaar aan boord. De eerste weken nog op de kant in Preveza, maar daarna zoveel mogelijk op anker. In Spanje kozen we de haven van Valencia om te overwinteren maar aan het einde van de strenge lockdown zeilden we terug naar Nederland. Lisa had een tijdelijke aanstelling aanvaard aan de Hogeschool van Amsterdam en kon daar eind augustus beginnen. Maar op de eerste dag van haar nieuwe job gleed Lisa, als ‘startend Amsterdammer’, uit op de tramrails. Met een dubbele beenbreuk was wonen op een zeilboot even geen optie. Met een stel krukken en enkele weken vertraging trokken we alsnog in ons drijvend Amsterdamse onderkomen in Amsterdam Noord. Met vloerkleden, dieselkachel en een grote ontvochtiger maakten we de boot winterklaar. Toch verlangden Lisa en ik naar het moment waarop we onze plannen zouden kunnen waarmaken. In augustus 2021 zeilden we met nieuwe accu’s en zonnepanelen naar het Zuiden. Afgelopen november kwamen we aan op de Canarische Eilanden.”

“We verblijven nu enkele maanden op de Canarische Eilanden. We maken eindelijk concreet waar we al zo lang naar toe leven. Hier onder de zon bieden we coachreizen aan voor individuen (met loopbaan- of andere levensvragen), voor relaties en voor gezinnen. We hebben gezien dat klanten erg tevreden zijn. Ons concept werkt dus en het was de moeite meer dan waard. Dit is onze droomreis, met een open einde. We combineren reizen, werken en leven. Voorlopig willen we hier blijven om de eilanden verder te verkennen én mensen te coachen bij hun levensvragen. En daarna? We zijn erg nieuwsgierig naar Griekenland en ik zou best graag naar Australië willen varen waar mijn zus woont.”

Wie zou jij nog wel eens aan boord willen hebben?

“Laura Dekker is voor mij een voorbeeld van iemand die heel hard tegen de stroom in heeft moeten varen. Ze had een droom en moest knokken om dat te bereiken terwijl de buitenwereld er alles aan deed om haar daarvan af te brengen. Ik ben benieuwd wat ze ervan heeft geleerd. Hoe het haar heeft gevormd. Bovendien is ze naar Australië gevaren, ik denk dat ze ons wel wat tips kan geven!”

Heb je nog een gouden tip aan de lezers van Zeilwereld?

“Als je, zoals wij, je roer wilt omgooien, levert dat best wel wat gedoe op. Maar om ergens uit te komen zul je iets met dit gedoe moeten. Wij hebben de afgelopen jaren ontdekt dat je soms door zure appels heen moet bijten, bijvoorbeeld tijdens zeeziekte of als je geen haven kunt reserveren als er slecht weer op komst is. We hebben gemerkt dat je discipline moet kunnen opbrengen om je te houden aan de doelen die je jezelf hebt gesteld. Dat corona, ziekte of domme pech vragen om het vermogen flexibel te zijn. Dat je vertrouwen hebt in jezelf en anderen, bijvoorbeeld als je het zelf even niet meer weet en je hulp kunt gebruiken van je medemens. Dat je een financieel plan hebt, omdat je spaargeld snel opraakt als er geen inkomsten meer zijn.”

“En tot slot hebben we ontdekt dat je moet kunnen loslaten. Dat je accepteert dat je je eigen vaste ruimte hebt opgegeven (vaak in de vorm van een baan en een huis) en dat je op een boot leeft in de publieke ruimte. Soms voel je je daardoor onzeker of ongewenst, maar het reizen en ontdekken maken zoveel goed! De reizende medemens die je verrast met een mooi verhaal. Dolfijnen die kortstondig met je meereizen of onverwachte vergezichten achter iedere bocht. Kortom dat je plezier hebt en dat je je kunt overgeven aan ‘dat het is zoals het is’.”

Ben je benieuwd naar Martin en Lisa en hoe het gaat met hun droom en coachreizen? Bekijk dan hun website livemarvelouz.com of volg ze op Instagram via @live_marvelouz.