Bram en ik hebben onze nieuwe zeilboot deze week overgenomen van de vorige eigenaar. Het is een Bavaria 35 genaamd Gruffalo die al héél lang niet wordt gebruikt. De aanslag verbergt het polyester dat ooit wit is geweest. Gruffalo is de naam van een monster uit een kinderboekje. Hij is te herkennen aan de vieze groene pukkel op z’n neus. Ik zie een gelijkenis met de boot… Na een hele middag bruut geweld met de hoge drukspuit ziet ze er al beter uit. En na een aantal keer goed in de shampoo gezet te zijn is ze klaar om familie mee te nemen aan boord.

De festivals Awakenings, Bospop en Wildeburg zijn vandaag afgelast vanwege het voorspelde noodweer. Een perfecte dag om de Gruffalo te testen! Geen zorgen, we zijn niet helemaal gek. Het noodweer wordt pas later op de dag verwacht. Met een bemanning bestaande uit mijn ouders, zus en zwager vertrekken we vroeg vanuit IJburg en zetten koers richting Muiden.

We zouden nu met z’n allen op een groot zeiljacht in Griekenland zitten. Helaas moesten we die vakantie annuleren vanwege de begrafenis van onze lieve oma. Maar het belangrijkste is dat we samen zijn. En een leuke zeiltocht kunnen we allemaal even gebruiken. 

De wind is verdacht rustig. Ter hoogte van Pampus voelen we een heel klein briesje. De zeilen gaan omhoog en de motor kan uit. Zachtjes duwt de wind de boot vooruit. Mijn zus trappelt met haar voeten in het water in de hoop dat we zo ietsje sneller gaan.

Twee uurtjes later helt de Gruffalo over! 22 knopen gieren ons om de oren. Witte schuimkoppen versieren het water. De grote ogen aan boord zeggen genoeg. De zeilen gaan omlaag en de motor mag weer aan. Al snel zijn we in Muiden. 

In Muiden krijgt mijn moeder een nostalgisch gevoel. Ze heeft hier vroeger vaak gelegen met haar familie op platbodem de Groote Beer. Mijn moeder, zus en ik lopen nog snel een rondje door het dorp voordat ook de regen losbarst. We halen een borrelplank bij een leuk winkeltje vlakbij de sluis. Die komt straks goed van pas als we verregend in de kajuit zitten. 

Precies als we met z’n zessen weer binnen zitten op de boot rolt een donkere wolk over de haven. De lucht wordt gevuld met donder en bliksem. Bakken regen vallen uit de hemel.

Ruim 16 jaar geleden, toen mijn opa werd begraven, hoorden we de luidste donderslag uit de hemel precies op het moment dat zijn kist het graf in werd getild. Ik ben niet gelovig, maar het leek net alsof mijn opa gedag kwam zeggen. Oma is gisteren begraven op de heetste dag van het jaar. Misschien liet opa even weten dat ze veilig is aangekomen.

En na regen komt zonneschijn. We sluiten de dag af met een hapje in het clubgebouw van de Koninklijke Nederlandsche Zeil- en Roeivereniging, waar je geen toetje mag bestellen, maar louter dessert. Mijn zwager had het begrepen na die chique uitleg. “Doe mij maar gewoon een toetje!” riep hij luidkeels.

Ik had onze nieuwe boot beter willen leren kennen voordat we vrienden en familie meenamen aan boord, zodat ik kon laten zien wat ik allemaal kan met de boot. Ik wou dat ik precies wist waar welk lijntje voor dient als we opeens op één oor liggen, in plaats van dat ik Bram met grote ogen aankijk. Maar achteraf gezien was dit een perfecte eerste tocht met de Gruffalo. Het was juist fijn om deze zeiltocht met mijn familie te delen, en om elkaar op te beuren na een turbulente tijd. 

Jeanne schreef eerder over het besluit om hun Cutty Sark te verkopen. Dat verhaal lees je hier terug.