“Rij voorzichtig!” Zwaai ik vermoeid. Na drie dagen opstappers aan boord denken Paul en ik er hetzelfde over. Dat was héél gezellig maar zullen we? Een stukje echt zeilen? Zonder opsmuk en rekening houden met anderen? Het is vandaag uitdagend weer om Quelinda met vol tuig te testen en het reven te oefenen. Laten we gaan!

Een tegemoetkomende zeilboot met half opgerolde fok en klappende schoot wil ontsnappen aan de vlagerige windkracht 5 en zoekt beschutting van de haven aan het Makkumerdiep. Wij stuiven in de wind het IJsselmeer op. Intussen bekijk ik de kaart en sta achter het roer. Paul hijst. Grootzeil staat, afvallen maar. Ze gaat als een malle! Acht knopen in een zucht. Dat haalden we met Roaring4T nooit.

Onzeker in zwaar weer

“Ik ben te vroeg.” Schreeuw ik als de dieptemeter terugloopt. “Ik moet bij de volgende ton pas bakboord uit, kijk mee!” Paniekerig loef ik op en wordt onzeker over waar we zijn. Het wordt chaos in mijn hoofd. Ik vraag Paul het over te nemen. Zo kom ik tot rust. Ik heb het nog regelmatig. Vooral met pittig weer kan ik overvallen worden door alles wat er op het water gebeurt. Geef me dan even 10 minuten.

Quelinda is zwaar en een natte zeiler, weten we sinds de zomervakantie. Ze gaat niet over de golven maar duikt er met haar vlakke neus dwars doorheen. Dat geeft veel buiswater bij koersen tot halve wind, en dat hebben we geweten.

Liters water naar binnen

Het is hard werken en niet meer comfortabel besluit ik. “Rif zetten?” En dan ineens, een enorme golf! We zijn beduusd. Het water komt met liters tegelijk over de kaartentafel naar binnen en gutst tegen de salonbank. We hebben het ‘heilige’ dakluik van de kajuit niet afgesloten. Alles is zeiknat. Hoe dom kun je zijn!

Ik vlieg naar binnen, trek het luik dicht en ga op mijn knieën met puts en dweil de nattigheid in. Het is glad. Ik schuif onhandig heen en weer en de net gevulde emmer kiept weer om. Ik heb het niet meer. Ik ben geschrokken, vermoeid en opnieuw overrompeld door onze even-snel-zeilen-actie. Het wordt dweilen met de kraan open als ook mijn waterlanders beginnen te stromen.

‘Ongeschikt’

Ik bombardeer mezelf tot een onhandige kluns die het nooit zal leren. Hoe kunnen we nou zo stom zijn om het luik te vergeten? We stikken verdorie van de geplastificeerde checklijstjes en routines aan boord. Ik zet het vinkje ‘ongeschikt’ achter mijn naam om op wereldreis te gaan.

En zo gaat het nog wel even door met mijn destructieve gedrag. Ik weet het. Het is angst die zich vertaalt in boosheid naar mezelf. “Kom zitten schat.” Paul ziet hoe lastig ik het heb. “Ik wil terug naar de haven”, snotter ik.

Hij houdt koers. Weet dat het zakt. Praten helpt. Ik veeg de tranen van mijn schrale wangen. We krijgen een duim van een schipper die we oplopen. We lachen, ze moest eens weten.

Toch weer genieten

Ik verman me en loop alsnog naar voren. Ik haak mezelf vast aan de mast en bevestig moeiteloos het reefoog aan de ramshoorn. Opgelucht en met het idee dat er tenminste nog iets goed gaat vandaag, laat ik mezelf weer terug op de kuipbank ploffen. Niet veel later kan ik zelfs weer genieten en zie ik het weer als één van de vele leermomenten die me gaan helpen de tocht toch echt te maken.

Enthousiast, gehaast vertrek in stevig weer terwijl de wallen nog op je bovenlip staan? Er bestaat een kans dat het anders loopt dan je voor ogen had. “Als ik het niet vergeet, zal ik er de volgende keer weer aan denken nog voordat ik nattigheid voel.”

Lees ook de eerdere verhalen van Charlotte Dorren