“Het is inmiddels een categorie 4 orkaan”, zeg ik tegen Jannell. We zijn al ruim twintig uur onderweg vanaf Rodney Bay, Saint Lucia en moeten nog een paar uur tot ons doel: Secret Harbour, Grenada. “Ik ben er zo klaar mee”, zegt een lichtelijk angstige Jannell terug. “Wat wil je doen?”

Dit is het verhaal van Dennis en Jannell van Satisfaction, zij zijn net als veel andere zeilers gevlucht voor orkaan Beryl. In dit artikel beschrijft Dennis hoe zij die orkaan hebben beleefd en neemt hij ons mee in de actie die ze vervolgens hebben opgezet.

Tekst: Dennis Meter

“Ik wil eigenlijk door naar Trinidad”, zeg ik. “Daar zullen we zeker veilig zijn. Hier kunnen we alles verliezen morgen.” Met tranen in de ogen besluit Jannell dat het inderdaad slim is door te varen naar Trinidad. We zullen nog 13 uur door moeten varen en zullen rond twee uur vannacht aankomen.

Jannell neemt een videoboodschap op voor familie en vrienden en post deze ook op Tiktok en Instagram. Ze uit haar frustratie, maar weet ook dat we de boot en daarmee ons hele bezit kunnen riskeren door op Grenada te blijven. “Waren we maar op Saint Lucia gebleven”, concluderen we allebei. We beseffen ons dat verblijven binnen de orkaangordel in het orkaanseizoen toch niet zo gemakkelijk en vanzelfsprekend is als we in eerste instantie dachten.

Kwart over één die nacht laten we het anker zakken in een baai van Port of Spain, Trinidad. We maken de al aangebroken fles wijn leeg tijdens het napraten over de tocht. “Het is toch wel heel goed dat we doorgezeild zijn”, zegt Jannell. “Grenada gaat het hard te voortduren krijgen. Ik stem daarmee in. “We hadden echt niet moeten blijven!”

Toevluchtsoord Trinidad

In Port of Spain liggen we met circa vijfentwintig andere boten in de baai. Ook andere baaien in de omgeving liggen vol met gevluchte vertrekkers. Honderden zeilers zijn hier naar toe gevlucht voor orkaan Beryl. Een aantal boten kennen we goed: ‘Stardust’, ‘Rollercoaster’, ‘Peregrina’ en ‘Paradiso’. De ‘Dali’ leren we hier ook kennen. Onze baai ligt op lager wal en we liggen flink te rollen. Gelukkig draait de wind in de loop van de middag en hebben we een relatief rustige nacht.

Die dag ging de orkaan over de Grenadines. Het oog is recht over het eiland Carriacou gegaan. De eerste beelden vanuit het getroffen gebied komen binnen en wederom blijkt het dat we zeker niet hadden willen blijven. We zien beelden van door de gehele zuidelijke Caraïben. Er is veel wind- en waterschade. We hebben nog geen beeld van de precieze situatie, maar dat het ernstig is, is wel duidelijk.

Tijdens de tocht en de dag die er op volgde, is de video van Jannell ‘viral’ gegaan. Ineens had ze 300.000 mensen die haar video gezien hadden en hun steun betuigden. Het Amerikaanse Fox News wil ons interviewen en Jannell’s inbox ontploft. “Dit heb ik nog nooit mee gemaakt”, zegt ze. “Ik ook niet”, antwoord ik. “Wellicht kunnen we hier iets mee doen”, vul ik aan. We besluiten in te gaan op het interview verzoek.

“Kom, anker op en we gaan naar een paar baaien verder liggen. Ik ben wel klaar met dit gerol”, zeg ik tegen Jannell. “Dat kan nog net vóór het interview. We verruilen de onstuimige baai van Port of Spain voor het vlakke water van Caranage Bay. Niet veel later zijn we live op de Amerikaanse TV.

We gaan naar ‘Stardust’, waar ook de andere Nederlandse boten zich verzameld hebben voor een after-Beryl-koffie. Een idee schiet me te binnen. “Ik denk dat we onze situatie moeten gebruiken om iets goeds te doen voor de Grenadines”, laat ik de anderen weten. Iedereen stemt er mee in en we maken een plan om de komende dagen geld in te zamelen voor de Grenadines. We zijn allemaal verliefd op het gebied en we voelen ons verplicht iets terug te doen voor de mensen die ons altijd in hun prachtige gebied gehost hebben.

Inzamelen

We besluiten zelf in te gaan zamelen en ook zelf het plan uit te voeren. Geen crowdfunding partijen, geen groter management, geen regering en geen onbekende partijen die invloed kunnen hebben op onze inzameling. Ik maak een open betaalverzoek via mijn bank. We delen de link op verschillende plaatsen en al snel komen de eerste betalingen binnen. Ik push de link flink via een WhatsApp groep voor Nederlandse vertrekkers in het Caraïbisch gebied. Twee dagen later sluiten we de inzameling met een fantastische € 3.520 op mijn rekening. We halen hulpgoederen en boodschappen met onze groep en laden ‘Paradiso’ en ‘Satisfaction’ vol om de volgende dag naar het getroffen gebied te varen.

Er blijft ontzettend veel vraag, dus samen met de achterblijvende ‘Dali’ en ‘Rollercoaster’ besluit ik een tweede inzameling te starten. We werken op precies dezelfde manier, maar deze keer breiden we het bereik flink uit naar alle Nederlandse vertrekkers die we kunnen bereiken en delen de link ook veel via onze sociale media.

De opbrengst gaat wederom snel en wanneer we een paar dagen later de inzameling sluiten, staat de teller op een ongekend hoog bedrag van € 5.781! Ook was er nog € 101,91 budget over van de eerste inzamelingsronde én kwam er via een connectie van de ‘Dali’ € 2.000 specifiek voor dierverzorging binnen.

In totaal heeft onze actie € 11.301 opgebracht! Een bedrag wat we nooit voor ogen hadden gehouden. Tijdens onze eerste brainstorm sessie dachten we aan donaties tussen de € 5 en € 25 en een totaalbudget van enkele honderden euro’s. De realiteit was donaties tot maximaal € 500 en veel meer dan we hadden kunnen dromen. De actie is misschien zelfs te groot geworden om via een bank betaalverzoek te regelen en via mijn persoonlijke bankrekening te verdelen. Maar toch zou ik het zeker weer doen, ik weet nu ook 100% zeker dat elke cent aangekomen is bij de mensen die het nodig hebben.

Als één van de eersten in getroffen gebied

Zoals eerder genoemd zijn wij samen met ‘Paradiso’ na de eerste inzamelingsronde vertrokken naar Grenada. Hier zijn we gehergroepeerd met de eerder vertrokken ‘Stardust’. Het idee hier was dat de ‘Paradiso’ in Grenada blijft en de ‘Satisfaction’ alleen naar de Grenadines zeilt. ’s Avonds aan de borrel komt de veiligheid ter sprake. “We hebben geen idee wat we gaan tegenkomen”, zeg ik, “en heel eerlijk zou ik het wel heel fijn vinden als er een tweede boot bij is. Zowel voor sociale controle als ondersteuning bij het uitdelen van de goederen.”

“Snappen we helemaal”, zegt Elsine van ‘Stardust’. “Ronald wil wel graag met je mee en we zorgen voor bemanning, dan blijf ik hier met de kids”, vervolgt ze.

De volgende ochtend vertrekken ‘Satisfaction’ en ‘Stardust’ naar Union Island. Jannell en ik schrikken nogal van de aanblik van Carriacou, waar we voorbij varen. “Er zit geen blad meer aan de bomen”, zeg ik verschrikt. “En moet je die ravage eens zien! Overal ligt puin.”

“Niet te geloven”, vult Jannell aan. “Alles is kapot.” Ook horen we al snel de Haagse stem van Ronald over de marifoon: “Wat een T@#%#ingzooi, dit is erger dan ik gedacht had.” Union Island blijkt er nog erger aan toe te zijn. We ankeren de boten en gaan aan wal met de eerste boodschappen.

We worden geholpen door Michelangelo, die met zijn team in een open vrachtwagentje goederen van de haven naar de minderbedeelden verderop op het eiland rijdt. Hij nodigt ons uit om samen met zijn team onze boodschappen uit te delen. We rijden door een landschap wat thuis past in een oorlogsfilm. Geen enkel huis is nog intact en op het hele eiland vinden we maar één huis met een intact dak, maar ook hier is geen raam meer intact. We rijden een hele bizarre, bijzondere en waardevolle tocht over het eiland en stoppen op plekken waar mensen boodschappen nodig hebben. We zijn allemaal stil en geëmotioneerd. We wisten niet wat we konden verwachten, maar dit zeker niet. De situatie is verschrikkelijk en we zijn des te meer blij dat er een tweede ronde aan boodschappen aan komt.

We eten gezamenlijk op de ‘Stardust’ en bespreken de dag. “Ik heb er geen woorden voor”, zegt Ronald. Iedereen kan daarmee instemmen. Wat we vandaag gezien hebben, is echt hartverscheurend. Wel geeft het energie om meer te doen voor deze mensen. Jannell en ik besluiten dan ook wederom zuidelijk te varen na deze bezorg ronde om meer en betere hulp te kunnen bieden.

De volgende dag verloopt minder soepel voor ‘Satisfaction’. We raken iets onderwater wat niet op de kaart staat en de motor start slecht. We besluiten onze bezorgronde vroeg af te sluiten en bezorgen alle boodschappen op de eerste twee eilanden. De volgende ronde moet er meer aandacht komen voor de andere twee eilanden.

Dat gebeurt ook. Terwijl wij onze boodschappen bezorgen, zijn ‘Dali’, ‘Rollercoaster’ en nieuw bij het team ‘Moana Nui’ heel druk met boodschappen halen. Ze hebben het budget voor dierenverzorging besteed in de juiste groothandels en ook circa € 2.500 van het budget voor boodschappen besteed aan dekzeilen, touw en gereedschap. Aan het einde van de dag weet ik het totale budget en bel ik Chris van ‘Dali’ met het goede nieuws. “Bijna zes duizend euro?!” roept hij uit. “Dat is fantastisch! Daar kunnen we nog heel veel boodschappen van halen. Ik weet niet eens of we het allemaal kwijt kunnen op de boten”, vult hij aan.

Twee dagen later zijn ‘Dali’ en ‘Rollercoaster’ onderweg. ‘Paradiso’ voegt zich bij hen en met de drie boten varen ze naar de Grenadines. Ook zij krijgen een beeld van de verwoeste eilanden en Michelangelo helpt ze op Union met een rondleiding. De overige boodschappen worden over de overige eilanden verdeeld en op het moment van schrijven, liggen ze voor anker in de Tobago Cays bij te komen van alle indrukken.

Lees ook: Dennis Meter in de spotlight

Nasleep – wat nu?

Wat nu…? Ik heb besloten om het bij deze inzamelingen te houden. Ik gebruik mijn privé bankrekening en we doen niks officieels. Ik wil voorkomen dat ik daarmee in de problemen kom. Daarnaast kennen we niemand meer in Trinidad. Wel zijn we bekend met een groep zeilers die dit het zelfde aanpakt als wij en we vertrouwen ze in hun doen en laten. Zij blijven dit ook voor langere tijd doen.

• Klik hier voor informatie en om een steentje bij te dragen