Tekst en foto’s Karlijn de Weijer/Flyer

De Atlantische oversteek, een oversteek waar we al over fantaseren sinds ons vertrek in juni. Tot nu toe zijn alle oversteken ons tegengevallen. Geen champagne sailing maar afzien, bang zijn en veel zeeziekte. Als we ons in Mindelo, Kaapverdie klaar maken voor de oversteek blijken we toch nog heel wat reparaties te moeten uitvoeren.

Van een paar van die reparaties wisten van te voren al dat ze nodig waren, maar als tijdens onze laatste zeiltocht van Sao Nicolao naar Mindelo ook de accu’s het nog begeven zijn we bijna in staat om de boot te verkopen en ermee te kappen. Grootspraak natuurlijk maar jullie snappen de frustratie. Gekscherend zeggen we regelmatig “hadden we maar een camper”, het lijkt ons makkelijker omdat er minder kapot kan en als het hard waait of het regent rij je gewoon door naar de volgende plek. Ik weet niet of dat ons ideaal beeld op dit moment is, of dat het echt zo blijkt te zijn.

Twijfel

We plannen voor kerst al te vertrekken maar als nieuwe accu’s ook niet helemaal blijken te werken blijven we toch nog drie weken langer in Mindelo dan gepland. Gelukkig hebben we daar goed gezelschap van de andere Nederlandse vertrekkers Philos en Black Moon.

Mid-januari vertrekken we. Uitgezwaaid door allemaal lieve mensen op de steiger varen we het kommetje van Mindelo uit. Emotioneel moment want Oliver heeft hier zijn hele leven al van gedroomd. We missen het vertrouwen in onze spullen nog wel, dus als we buiten komen en meteen 34 knopen wind om onze oren krijgen, twijfelen we alsnog weer. We waren bekend met de rukwinden hier maar je hoopt op minder. Een paar uur later is het nog maximaal 28 knopen dus het wordt beter.

Allebei in onze eigen gedachten verzonken varen we weg bij ons laatst bekende land. Als we dan een paar uur later 100 dolfijnen tegen komen die toch zeker een uur met ons meezwemmen, lijkt het alsof we nog even extra uitgezwaaid worden en ze ons nog succes willen wensen. Klinkt misschien gek maar het geeft ons toch vertrouwen dat we de goede keus hebben gemaakt.

Ziekte en lange dagen

De eerste paar dagen hang ik vooral boven een emmer, Oliver is eigenlijk nooit zeeziek maar heeft ook moeite met inslingeren. Vanaf dag vijf voel ik me eindelijk wat beter en worden de golven ook iets minder. Comfortabel is het nog steeds niet en we worden aardig heen en weer geslingerd. Maar zolang ik stil blijf zitten in de kuip ben ik niet misselijk, er is dus wat verbetering. We vangen wat vissen onderweg, lezen veel en luisteren wat podcastjes. Ik vind de dagen lang duren en betrap mezelf er regelmatig op dat ik uit zit te rekenen hoe lang we nog moeten als we met een bepaalde snelheid varen, niet heel handig als je 2120 mijl moet varen.

De zeeziekte gaat samen met een soort schuldgevoel. Tegenover Ol, omdat hij alles alleen moet doen…

Karlijn

Langste oversteek

Deze oversteek is de langste tot nu toe, de oversteek waar we het bangst voor waren, maar ook de oversteek die uiteindelijk het minst problemen heeft opgeleverd. Behalve een kapotte windmeter, een lekkende motor en een doorgesmolten kabel van de dynamo naar de accu, hadden we eigenlijk weinig problemen. Zeeziekte blijft een groot probleem bij mij maar dat neem ik voor lief (naderhand vooral want onderweg heb ik daar veel meer problemen mee). De motor en de kabel konden onderweg gelukkig opgelost worden dus alleen de windmeter is nog een probleem, stuk minder groot dan de problemen die we eerder tijdens een oversteek zijn tegengekomen.

Ik denk dat veel mensen het probleem met zeeziekte zullen herkennen, maar voor mij is het niet perse de misselijkheid die me echt slecht laat voelen, het gaat samen met een soort schuldgevoel. Tegenover Ol omdat hij alles alleen moet doen. De eerste paar nachten kon ik mijn hoofd nog omhoog doen zonder over te geven en toen ik me eenmaal beter voelde was ik nog steeds niet instaat om naar binnen te gaan zonder even te moeten liggen, laat staan koken en afwassen. Het gevoel van nutteloosheid vind ik dan ook het ergste wat er is zo onderweg, de dagen zijn dan ook heel erg lang.

Daarnaast hebben we wat reisboeken gelezen en lees je veel over de bezinning tijdens de oversteek. Af en toe zat ik naar de golven te staren en moest ik mezelf dwingen om daar eens over na te denken, te reflecteren op mezelf maar ook nadenken over de vraag wat je wil doen na zo’n reis. Echt antwoord heb ik daar niet op gevonden en het gevoel van bezinning waar veel mensen over schrijven hebben wij beide ook niet gevoeld, toch gek als je 17 dagen niks anders dan water ziet en verder ook weinig hebt om over te praten.

Vanaf dag vijf maken we eigenlijk heel weinig mee. We zien water, vissen af en toen een mahi mahi op voor het diner, luisteren een boek of een podcast en douchen af en toe onder een emmer zeewater om het zweet van de hitte af te spoelen.

Na 16 dagen varen we langs Barbados en zien we voor het eerst weer land. We willen stoppen, maar vanaf hier moeten we 2 weken in quarantaine als we naar St. Vincent en de Grenadines willen, dus we nemen een extra nachtje voor lief. Als we dan op de 17^e dag eindelijk zijn aangekomen bij Kingstown, St. Vincent en de Grenadines wordt gelijk de fles champagne opengetrokken en worden we welkom geheten door de Nederlandse vertrekkers van Neptune en Rissa. Fijner welkom hadden we ons niet kunnen wensen, zelfs de quarantaine van zeven dagen terwijl we wachten op de uitslag van onze coronatest is een stuk minder erg hier.

Meer verhalen van Flyer op Zeilwereld lezen? Klik HIER!
Ook kun je nog meer lezen op het eigen blog van Karlijn en Oliver. Ga naar www.flywithus.nu