De zeiler in de spotlight is niet altijd vanaf jongs af aan fervent zeiler. Ook deze keer is het een typische ‘man besmet vrouw’ relatie. Petra Mommersteeg leerde zeilen op zeilkampen en zeilde met haar ouders. Toch was het niet direct haar passie, sterker nog, ze vond zo’n zeiltocht met haar ouders vaak te lang duren. Het was pas totdat ze haar man Michiel ontmoette, hij wist haar te overtuigen dat zeilen wél leuk was. Inmiddels heeft het stel de trossen losgegooid en wonen ze, 40 jaar later, fulltime aan boord.

Hoe oud was jij toen je voor het eerste besefte dat zeilen echt jouw passie zou gaan worden en waarom?

Moet ik toch beginnen met een teleurstellend antwoord, want zeilen noem ik nog altijd niet echt mijn passie. Mijn man Michiel is de man met passie. We ontmoetten elkaar tijdens de studie en zijn interesse in mij nam zienderogen toe toen hij hoorde dat mijn ouders een Rasmus hadden, de befaamde 35-voeter van Hallberg Rassy. Michiels ouders hadden een Mistral 33. Hij claimt als baby in een mandje aan boord te zijn gebracht en mocht zijn vaders boot als zestienjarige al meenemen naar België en Engeland. Mijn (naar later bleek) toekomstige man verzekerde mij dat ik zeilen wel leuk zou vinden als ik met hem mee zou gaan. Prompt nodigde hij mij uit voor de Zeelandweek 1980. Bleek dat ik moest koken! Toen we op de laatste dag onder spinnaker als eerste over de finishlijn in Goes kwamen, vielen we door een klapgijp letterlijk in elkaars armen. Dat was pas passie. We waren allebei 22 en zijn vanaf dat moment bij elkaar gebleven en altijd (met onze kinderen) blijven zeilen. 41 jaar na dato zijn we samen met onze jongste dochter Sophie de Atlantische Oceaan overgestoken. Het begin van een nieuw zeilavontuur, voor het eerst zonder einddatum. Maar het leukste vind ik stiekem nog altijd het wegvaren en aankomen…….

Wat voor boot heb je en is dit jullie droomschip?

Wij hebben een Hallberg Rassy 43 MKII uit 2007. Wij hebben haar in 2018 in Lymington gekocht van de eerste eigenaar. Ik was meteen verliefd. Sorry zeilliefhebbers, eerst en vooral op de binnenkant. Deze boot is de komende jaren immers ons huis en de lat ligt gewoon hoog. Michiel siste in het Nederlands dat ik niet zo enthousiast moest doen om onze onderhandelingspositie niet te ondermijnen. Kansloos. De boot was perfect onderhouden en Michiel was te verrast over de zeileigenschappen om ‘ongeïnteresseerd’ te reageren. We moesten alle zeilen bijzetten om binnen ons budget te blijven. Dat is maar net gelukt. Dat het een Hallberg moest worden was meteen al duidelijk. We kennen deze boten door en door, ze zijn zee- en oceaanwaardig, betrouwbaar en zo degelijk als het maar kan. De lengte was ook perfect, prima door ons als twee zeilende zestigers te handlen. Electrische winches, Raymarine instrumenten, boegschroef, een Mastervolt Whisper generator met (slechts) 100 uur op de teller en een ICOM 801 SSB radio waren de vele kersen op de taart. We zouden zo weg kunnen varen. Hebben we twee weken later ook gedaan.

Wat is de naam van de boot, en heeft deze nog een speciale betekenis?

We hebben haar Pippin genoemd. Onze zoon is een “Lord of the Rings” adept en ik vond Pippin altijd een leuke, vrolijke, trouwe vriend van hoofdpersoon Frodo. Volgens onze zoon is Pippin niet al te slim maar ik noem dat liever ongecompliceerd.

Het is een korte naam, makkelijk te spellen in alle talen en met het plakken van de letters kan ook niet veel fout gaan. Toen ik mij ging verdiepen in de naam bleek Pippin (de verengelsing van Pepijn) afgeleid te zijn van het woord Pelgrim; reiziger. Mooier kan het wat mij betreft niet zijn.

Wat is je allermooiste ankerplek of haven waar je bent geweest en waarom is deze plek je zo bijgebleven?

Voor anker bij Swineviken, worstjes bakken op de rotsen met de kinderen. San Giglio, een eilandje in de Middellandse Zee waar de Costa Concordia op een rots liep. Of nee, de beeldschone verlaten Anse de Roccapina op Corsica. Tussen de krijtrotsen Bonifacio binnenvaren is spectaculair en de Franse baguettes werken hier echt ook mee. Michiel was erg onder de indruk van de Markerwadden en ik denk met weemoed terug aan Vlieland en Zierikzee en zie de kinderen daar nog eindeloos krabbetjes vangen. Lang verhaal kort: er is dus geen eenduidig antwoord op deze vraag. Als je samen met je gezin zeilend de mooie wereld mag ontdekken is elke baai of haven onvergetelijk. As we speak liggen wij met de drie Nederlandse ARC boten (Chiara, Morgane of Sark en Pippin) in een paradijselijke baai op Grenada; le Phare Blue Anchorage. Waarom deze plek me altijd bij zal blijven? Niet alleen vanwege een onvergetelijke oceaanoversteek en de vriendschappen die daaruit zijn voortgekomen maar om de MADMIO-race.  Nooit van gehoord? Een bloedstollend gevecht tussen meedogenloze snelheidsduivels: Middle Aged Dutch Men In Opti’s.

Heb je nog plannen voor een droomreis? 

Plannen zijn het niet meer. Onze droomreis is al begonnen. Met Pippin de wereld rond, zonder einddatum. Wij voelen ons niet echt “vertrekkers”, maar zijn nu toch echt vertrokken. Stukje bij beetje hebben we de boot met behulp van kinderen en vrienden verder naar het zuiden gebracht. Michiel is in 2019 weggevaren uit Nederland. Ik moest nog werken en ben in Porto aan boord gekomen en we lieten haar die winter achter in het Spaanse Denia. In 2020, net na de eerste lockdown, hebben we in vier maanden Sardinië, Corsica, de Italiaanse zuidkust, Elba, San Giglio, Capri, Napels en Sicilië verkend. In Ragusa lieten we Pippin in november achter. In 2021 moesten we ons op tijd in Las Palmas melden voor de ARC+. Dat is gelukt. 24 oktober kwamen we daar aan. Nu genieten we aan de overkant van de Atlantische Oceaan. Door Covid zullen we onze zeilvoering misschien wat moeten aanpassen of onze koers moeten bijstellen. Maar daar zijn we zeilers voor.

Wat is jouw ultieme zeilbestemming?

De ultieme bestemming “zeilt” op het ogenblik met me mee. In december zijn we aangekomen in Grenada, en we waren diep onder de indruk van de sfeer en de schoonheid van dat eiland. Nu zijn we een eiland verder, op Carriacou en vind ik dat weer het Paradijs. We varen vanaf hier naar St. Vincent and the Grenadines en dat zal Carriacou weer overtreffen. Hier waait meestal een NE wind, soms best wel stevig. Altijd schijnt de zon, soms een buitje. En dan die rumpunch…..De Carieb, ultiem en zeilbestemming zijn synoniemen. Je valt van de ene verwondering in de andere.

Heb je een product aan boord, dat je maar bij weinig zeilers zal aantreffen, maar dat voor jou echt helemaal top is?

Ha, ja, Uggs. Die om hun uiterlijk veelbesproken laarsjes uit Australië. Een must-have. Toen Michiel en ik uit Gibraltar wegvoeren in augustus, de Atlantische Oceaan op richting Madeira had ik het ’s nachts tijdens de wacht zo ongelooflijk koud. Vooral mijn voeten.  Sophie onze jongste nam ze met forse tegenzin voor me mee toen ze in Las Palmas aan boord kwam. Ik geef het toe, ze kwamen iets te laat. De eerste week op het traject naar Mindeloo waren ze mijn redding. Daarna werd het te warm. Maar ze staan standby voor de terugweg.

Welk maaltje kook je het liefst aan boord, en waarom?

Het gezelligste vind ik een uitgebreide borrel met veel vrienden van andere boten. Ik zorg dan dat ik twee schalen lasagne klaar heb die ik alleen nog maar in de oven hoef te schuiven zodat iedereen kan blijven eten. Het recept is simpel; ik gebruik 500 gram mager rundergehakt en bak dat aan in olijfolie met 2 uien, knoflook, paprikapoeder en Italiaanse kruiden. Daarna snijd ik alle groenten (minimaal 1000 gram) die ik heb, courgette, paprika, aubergine, wortel, bleekselderij en tomaten en voeg deze toe. Twee blikken tomaten en een blikje tomatenpuree erbij voor de smaak evenals een scheutje rode wijn om dezelfde reden.  Gedroogde lasagnebladen kan natuurlijk altijd, maar ik gebruik liever verse. Een pakje van 400 gram per schaal. (Gedroogde bladen hebben meer vocht (water) nodig in de saus en moeten langer in de oven.) Ik maak de gebruikelijke laagjes in twee ovenschalen. De laatste laag is bechamelsaus (kant en klaar te krijgen in de supermarkt) en ik strooi daar geraspte kaas overheen. In de oven (plm 180 graden) tot de kaas begint te bubbelen. Dat is zo’n 20 minuten. Prik er een vork in om te voelen of de lasagnebladen goed zacht zijn geworden. Het is een heerlijke hap voor aan boord. En willen mijn gasten niet blijven eten dan gaat de extra schaal in de diepvries voor een andere keer. Maar dat komt nauwelijks voor moet ik zeggen.

Heb je nog een gouden tip aan de lezers van Zeilwereld?

Het maakt niet uit wanneer je je droomreis gaat maken of wat de bestemming is. Maar als je een plan hebt, prik een vertrekdatum. Vertel dit dan aan zoveel mogelijk mensen. Je naait jezelf op die manier zo strak mogelijk in het pak. Er zijn geen uitvluchten en excuses meer te bedenken.

Plans are nothing, planning is everything.

(En trouw met een man die zegt: “kom op, we gaan, jij kookt, ik zeil, het komt wel goed.” )