Ik ben een fanatiek zeezeiler. Geen man van de grote tochten, het verre doelen bereiken, het dag en nacht uitzitten van moeilijke zeegang, zeezieke bemanning en ver van land en gave technische, goed gevoel bezwarende problemen. Veel meer ben ik een man die de eigen voor de deur kustwateren in me opneemt, vanuit een soort zelfbeschouwing.

Een verhaal door: Huub Onzia van Derdeyn VNZ

Toen ik op zaterdag 7 november 2020 om 14.20 uur de haven verliet, op een koers 330°, met een erg zwakke wind OZO, bij halve maan, koos ik om, Oostelijk tot voorbij de AW1 te zeilen en dan retour. Aan de horizon voeren heel veraf enkele grote zeeschepen, verder alleen de leegte van het rimpelend deinend bruin-donkergrijs zeewater. Zeilen gaat vaak erg traag, en geduld is daarbij geen oefening, noch een uitdaging maar een levenshouding. Haast, is snel overhaastig aan jezelf en het leven voorbij gaan.

Juist daarom onttrek je je op zee aan de druk die het gejaagde ons opdringt.  Halverwege mijn gekozen traject, zag ik voor me uit een kleine lijnvissersboot op anker liggen, boeg naar Oost, lijnen over hun stuurboord. Na wat correctie op mijn koers, nu op 350°, om van hun vislijnen weg te blijven, lag ik met een bijzonder lage voortgang op hun hoogte, mijn bak- op hun stuurboord. Ruim voldoende om hen vrij te zeilen.

Piraterij

Opeens zie ik hun werplood op amper 2 meter van mijn bakboord in het water plonsen. Ik roep hen toe dat dit bijna raak was, waarop één van de twee jonge kerels me toe brult dat ik op zijn ankerbol moet letten. Ik roep dat ik die wel gezien heb en bewust afstand heb gehouden, maar daarop roept hij nog veel verder te kunnen gooien en lanceert zijn vislood gewoon tot in mijn groot zeil. Gelukkig had ik maar weinig voortgang. Ik schrik me een aap, en roep dat ik de zeevaartpolitie ga bellen. Hij roept dat hij foto’s van me genomen heeft, en dat ik chance heb.

Intussen hangt hun nylon draad zo’n 2.5 m horizontaal, ergens vast in mijn zeil. Ik vrees voor een inscheuring van het zeildoek. Het duurt even, dan lost de lijn en haakt in de rand van mijn genua. Ook daar vrees ik voor inscheuren, zo tikt de tijd verder. Even later lost het geheel en valt het vlak naast mijn boot in het water. Zij staan te lachen  en roepen schunnige taal. Ik neem een foto van hun boot met mijn gsm, terwijl mijn boot rustig verder zeilt.

Brutaal volk

Het is even bekomen, want dit soort piraterij verwacht je niet op zee. Ik kom wel eens vaker aan lijnvissers voorbij, altijd op voldoende vislijn of ankertouw afstand, nooit kreeg ik klachten te horen en al zeker geen aanslagen. Vraag is of ze onder invloed waren of dat het gewoon brutaal volk is, pissig omdat ze na heel veel uren nog niets gevangen hadden. En dan jaagt mijn boot de prooien ook weer weg.

Ik weet het niet, maar het leek me toch iets met voorbedachte rade of om de verveling te verdrijven. Ik ben verder gezeild tot voorbij de voorziene diepte en koers vlot terug naar de haven.

Klacht indienen, of niet?

Thuis tegen de avond, belde ik de zeevaartpolitie op. Die hoorde mijn klacht, maar had geen tijd om die te noteren. Ik moest in persoon bij hen op het bureau in Zeebrugge een klacht komen neerleggen. Zo gaat dat nu eenmaal in een democratisch bestel. Ik heb geen verplaatsing gedaan richting gehoor noch verdere stappen ondernomen.

Je kunt zeggen dat het braaf, beleefd of misschien naïef en zelfs onnozel is om geen klacht in te dienen. Maar geloof me, boontje komt altijd om zijn loontje. Het gebluf en gestoei van deze jongens zal hen aan de wal verraden. Er wordt vanzelf opgemerkt wat zo’n actie aan negativiteit voor hun vrijetijdsbesteding en reputatie teweeg kan brengen.

Jawel, er bestaat toch iets als scheepsrecht onder dat lijnvissers volkje! De echte zijn in ieder geval geen zondagse hengelaars.