Advertentie
In deze serie schrijft Martin (zie ook onze spotlight) over negen bakens die je helpen doelen dichterbij te brengen. De bakens vormen een set van universele en herkenbare innerlijke hulpbronnen die je bewust kunt inzetten bij jouw veranderproces. Met de negen bakens geeft LiveMarvelouz je tools in handen om op koers te blijven en dromen waar te maken. In deel 1 lees je over de totstandkoming van hun droomleven. Hierbij deel 7 over de waarde van plannen maken voor de toekomst.
Paniek
We hebben twee nachten doorgevaren en ik verlang naar het moment waarop ik, liggend achter ons anker, in het zonnetje mijn tekort aan slaap kan inhalen. Er is een harde zuidwestenwind voorspeld en Lisa heeft de ankerplek bij Barfleur gekozen omdat deze daarvoor een goede bescherming lijkt te bieden.
Met moeite stuur ik de boot langs de rode en groene boei, die de ingang naar het baaitje markeren. De stroming is veel sterker dan ik had verwacht. Ik had de digitale kaart vluchtig bekeken en ik weet dat er een cordon van rotsen en ondieptes rondom de ankerplek ligt. Pontificaal in het midden van de ankerplek ligt al een kleine catamaran en veel sneller dan waar ik rekening mee hield, waren we deze tot op enkele meters genaderd.
Op de handnavigatie bij het stuur zie ik dat we het diepere deel van de ankerplek al voorbij zijn. Het schermpje toont met een grote rode stip onze positie, maar de pijl die onze richting aangeeft, zie ik niet. Een gevoel van paniek overvalt me.
Op goed geluk
Met het roer en de boegschroef tegelijk draai ik de boot om zijn as en vaar vol gas richting de uitgang. Deze ankerplek is veel te klein voor ons én de andere boot samen. Lisa, die voorop de punt stond, springt op dat moment weer in de kuip. “Je gaat de verkeerde kant op!” Op het kleine schermpje wordt nog steeds onze oude positie weergegeven.
Hoe kon dat? We waren immers alweer bijna bij de uitgang met de rode en groene boei. “Dat is de uitgang niet!” Lisa maakt heftige gebaren de andere kant op. “Daar moet je naar toe!”, gilde Lisa. Ik geef het stuur een enorme zwiep in de richting die Lisa aanwijst. Daar zie ik nóg een rode en groene boei. Ik moet te ver zijn doorgedraaid bij het keren. Als ik nog iets verder was doorgevaren waren we vast en zeker op de onzichtbare rotsen gevaren.
We verlaten de plek des onheils en zetten koers naar Cherbourg. Ik schaam me diep. Ik had geen echt plan voor het benaderen van de ankerplek en ik had me nauwelijks verdiept in de omstandigheden. Bijna was het pan-pan, pan-pan, pan-pan geweest en had een sleper ons van de rotsen kunnen redden.
Oefening baart kunst
In Cherbourg zijn we niet de enige zeilers. Ruim 3000 professionele zeilers en hun boten zijn er neergestreken voor de legendarische Rolex Fastnet Race. Die nacht meldt de beloofde zuidwestenwind zich met een oorverdovend geklapper van slordig vastgezette vallen. Buitengaats zijn we alleen op het water. Hoewel, één grote Fastnet boot, met jaloersmakend veel zeil, maakt gracieus zijn proefrondjes. Lisa en ik ploeteren daarentegen om, hoog aan de wind en met dubbel gereefde zeilen, nog enige voortgang te maken.
Toch draaien we, precies volgens planning, bij Cap de la Haque het hoekje om. Daarna sjezen ook wij, met hoge snelheid, in de richting van ons einddoel Dielette. Ditmaal zijn we wel goed voorbereid. De stroming en het verval hadden we goed berekend. We meren de boot veilig af en de wind kan wat ons betreft zijn gang gaan.
Stick to the plan
Ik ben, denk ik, een waardeloze planner. Mijn bestaan maakt een gebrek aan planning op een pijnlijke manier zichtbaar. Ik werd liefdevol opgevoed, maar ik was volledig ongepland. Als ik achteromkijk moet ik inderdaad toegeven dat mijn leven zich niet volgens een strak omlijnd plan ontrolt. Op de boot ben ik daarin trouwens niet de enige. Ook Lisa is niet echt wat je noemt een planner.
Alhoewel dat er bij Lisa weer nét iets anders uitziet dan bij mij. Bij haar rollen de plannen als zoete broodjes van de lopende band. Vol enthousiasme holt ze van het ene naar het andere plan. En daar zit je dan. Samen op een boot. Twee échte doeners die het moeilijk vinden om zich aan het afgesproken plan te houden.
Maar om dromen of doelen te realiseren is het nuttig om een plan te maken. Een plan met acties en benodigde middelen uitgezet in de tijd. Het stuurt je handelen en maakt de uitvoering realistischer. Met een scenario-planning bereid je je zelfs voor op verschillende onvoorziene omstandigheden: wat ga je doen wanneer ‘dit’ of ‘dat’ gebeurt? En door je plannen te delen met anderen, creëer je je eigen ‘self fulfilling prophecy’. Dan kán het bijna niet meer misgaan. Hoewel, het werkelijke leven lijkt zijn eigen plannen te hebben.
Niet gepland alleen
Toen Lisa een aantal weken geleden haar moeder aan de telefoon had hoorde ze paniek in diens stem. Haar moeder had zo’n pijn in haar rug en moest voor een CT-scan naar het ziekenhuis. Na een rusteloze nacht hakte Lisa de volgende morgen vroeg de knoop door. Ze vertrok hals over kop naar het vliegveld om bij haar moeder te kunnen zijn. Ze zou maar een weekje wegblijven, maar aan haar stem kon ik horen dat ze rekening hield met een langer verblijf. Vertwijfeld zwaaide ik haar na, toen ze met de taxi uit het zicht verdween. Ik voelde me onthand. Dit scenario kwam niet voor in onze planning.
Alleen, in de bijna lege haven van Santa Cruz, vroeg ik me af hoe andere vertrekkers of wereldreizigers hun vertrek voor langere tijd plannen. Smeden zij hun plannen aan de keukentafel voor een sabbatical of wachten ze tot ze met pensioen kunnen? Zijn hun ouders nog gezond en is dat een mooi moment om te vertrekken? Vertrekken ze voordat er kinderen zijn, of wachten ze totdat deze op eigen benen kunnen staan? Misschien spelen er bepaalde zaken en zijn de plannen al één of meerdere keren uitgesteld?
Een schaal vol avocado’s en een lege agenda
De dag voor Lisa’s vertrek hadden we samen nog een lange wandeling gemaakt. Vanuit de haven liepen we via enorm steile maar schilderachtige straatjes naar het steile achterland van Santa Cruz. We genoten van het prachtige uitzicht over de stad, de haven en de zee. Onderweg stopte Lisa, zo blij als een kind, haar rugzak vol met avocado’s, mango’s en sinaasappels die ze vond onder de talloze fruitbomen. Na terugkomst op de boot had Lisa ze op een grote schaal gelegd.
De weken die zouden volgen stonden er geen gasten op de planning. Ik kon me dus volledig richten op een aantal bootklussen waar ik maar steeds niet aan toe kwam. Zo had de zeilhoes een aantal grote scheuren die hoognodig moesten worden gerepareerd. Verder lag er nog een nieuwe set lummelbeslag te wachten om te worden gemonteerd. Ik besteedde een ochtend aan het maken van een lijst met diverse grote en kleine klussen om direct daarna met de naaimachine de zeilhoes te lijf te gaan.
Vijf dagen later had ik al een flink aantal klussen van de lijst afgestreept. Ik had me iedere avond tegoed gedaan aan enorme hoeveelheden guacamole, maar de schaal lag nog steeds vol met dieppaars verkleurde avocado’s. Ik nam me voor om de overige avocado’s weg te geven. Maar het was akelig leeg en stil in de haven. Veel boten, met de Kaapverdische Eilanden of het Caribisch gebied als reisdoel, waren allang vertrokken. Het orkaanseizoen lijkt ieder jaar wel vroeger te beginnen en een goed voorbereide vertrekker neemt dat natuurlijk mee in de plannen.
Sombere ontwikkelingen
Tijdens een van onze telefoongesprekken vertelde Lisa me dat de CT-scan in het ziekenhuis diverse ‘plekjes’ in de organen liet zien. Ze hadden een biopt genomen, maar de arts had haar vermoeden al wel laten doorschemeren: uitgezaaide kanker. Voorlopig zou Lisa’s moeder in het ziekenhuis moeten blijven.
Natuurlijk hebben Lisa en ik voor ons vertrek, vier jaar geleden, nagedacht over de gezondheid van onze ouders en hoe dat onze plannen zou kunnen beïnvloeden. Veel meer dan Lisa had ik het gevoel dat zich steeds wel weer iets nieuws zou aandienen wat onze plannen kon dwarsbomen. Ik wilde dat soort zaken niet afwachten en stond te popelen om te gaan. Maar nog voor we naar onze boot in Griekenland konden vertrekken, werd mijn vader ziek. Ineens was ik mantelzorger in plaats van ‘vertrekker’. En enkele maanden daarna was ik officieel wees. Hoewel het uitgestelde vertrek allerlei consequenties had, konden Lisa en ik terugkijken op een mooie ‘laatste fase’ die we voor geen goud hadden willen missen.
Opnieuw mantelzorg
Iedere dag opnieuw probeerde ik een of meerdere klussen van de lijst af te strepen. Toch overheerste bij mij een gevoel van nutteloosheid. Zoals ik had verwacht kwam Lisa na een week niet terug. Haar moeder zou haar laatste kerst gaan meemaken en Lisa wilde er voor haar zijn. Later die week hakten Lisa en ik de knoop door: ook ik zou terugvliegen naar Nederland. Op de dag van mijn aankomst kwam ook Lisa’s moeder thuis uit het ziekenhuis. De prognose die ze haar meegaven was dat ze nog enkele weken tot misschien maanden had te leven.
Het werd nèt iets minder dan een maand. Samen met haar broer zorgden we 24 uur per dag voor Lisa’s moeder. Ondanks de emoties en de inspanning werd het een waardevolle en fijne tijd, vol dankbare momenten die we samen met haar konden beleven. Ruim twee weken na haar overlijden vlogen Lisa en ik weer naar La Palma. We waren graag langer in Nederland gebleven om een en ander af te kunnen handelen, maar de broers van Lisa hebben meer tijd nodig om het overlijden van hun moeder een plekje te kunnen geven. Over een paar dagen verwachten we gasten, die een week met ons meezeilen, en we zijn blij dat we weer iets concreets kunnen doen.
Een plan voor de langere termijn?
In 2022 kreeg de coaching aan boord steeds meer vorm. We hadden een aantal zeer geslaagde coachweken achter de rug en ook lagen er nog in het verschiet. Maar de afgelopen maanden is de tijd voor ons stilgezet. Het overlijden van Lisa’s moeder en de nasleep die nog zal volgen, heeft ons leven en de planning flink opgeschud. Tegelijkertijd zijn we zo wezenlijk in de weer geweest met de diepere waarden van het leven zelf dat we ongewild zijn ‘gereset’.
Nadenkend over de prettige en minder prettige kanten van onze levensstijl, realiseren we ons dat we werken, reizen en leven op de boot willen blijven combineren. We blijven ons richten op de levens- en loopbaancoaching en ook voor meezeilen staan we open. Maar er is ook iets veranderd. We zijn de ouderloze-generatie geworden en voelen ons nu minder gebonden aan Nederland. Onze dochter staat inmiddels veel sterker op haar eigen benen en heeft onze fysieke aanwezigheid minder nodig.
We voelen dat we de wind naar het westen willen volgen en we weten dat het nu ook kan. We hebben alleen nog een werkplan nodig. Eentje voor de korte termijn, enkele scenario’s voor de middellange termijn en een droom voor de lange termijn. En hoe lastig dat ook voor ons is, en hoe vaak we ze ook zullen moeten aanpassen, het is de enige manier om zinvol vorm en invulling te kunnen geven aan ons levensplan. Daar gaan we dan maar snel mee verder.