Advertentie
Met twee nieuwe vrienden stapt Jeroen in Portugal aan boord van de Yannou. Een catamaran die ze van Portugal naar de Caribische Eilanden gaan brengen. Drie mannen, zestigers, die elkaar nauwelijks kennen, wekenlang samen op een boot. Jeroen vertelt in dit dagboek hoe dat verloopt. Hierbij deel 3.
Buiten schijnt de zon, binnen klinken de klanken van Mozart door de speakers. Mindelo komt steeds dichterbij op de kaart. Als de weercondities zo aanhouden dan komen we morgen ergens in de ochtend aan in de haven.Afgelopen nacht trok de wind, na een week van schitterende afwezigheid, aan tot 15 knopen. Eindelijk konden we weer wat vaart maken zonder alleen maar nutteloos aan dek te hangen en kaart- en dobbelspelletjes te doen, of te lezen. Het lopen van de wachten daarentegen was een genot: eindelijk tijd en rust om elkaar beter te leren kennen in de kleine uurtjes van de nacht.
Zo leer ik over de 62-jarige Olivier. Hij is getrouwd en heeft 2 zonen van 24 en 28. Is ex-CEO van verschillende bedrijven, heeft zich voor een fors bedrag uit laten kopen en geniet nu van een vroegtijdig pensioen. Olivier is een observeerder, onderhandelaar en denkt eerst uitgebreid na voor hij handelt. Duidelijk gewend een groep te leiden, maar aan boord doet hij eerder het tegenovergestelde. Hij heeft een zacht karakter, maar tegelijkertijd een wolf in schaapskleren.
Daarnaast hebben we de 40-jarige Yoann aan boord. Hij heeft een dochter van 4 maanden en een zoon van 8 uit een eerder huwelijk. Een jongen met een goed hart, maar een beetje onhandig. Handelt voordat hij nadenkt en blijft continu struikelen over dezelfde fouten. Hij is fotograaf en een artiest met, zoals Marten Toonder het zegt, een geheel ander denkraam.
Tenslotte hebben we de 62-jarige Vincent. Hij is gescheiden, heeft 2 dochters én een kleinzoon: Yannou. Naar hem is de boot ook vernoemd. Tevens loopt er nog een volwassen zoon van hem rond waar hij geen contact meer mee heeft. Daarnaast nog een zus, een broer en ouders van in de 80. Met zus en moeder is hij heel close. Vincent flapt alles eruit wat in hem naar boven komt. Fouten maken kent hij niet en hij is het in eerste instantie altijd volstrekt oneens met iedereen. Daarentegen maakt hij nooit ruzie, lacht om alles en wil maar een ding: “Dat iedereen het naar zijn zin heeft.”
Voor het eerst kwam de temperatuur van het water boven die van de buitentemperatuur uit: de oceaan was 24,3 graden, de lucht 23,4 graden. De zon begint te zakken, nog 80 mijl naar Sao Vicente en de haven van Mindelo. Ik heb ook weer een coryphen gevangen, een forse jongen van een kilo of 3. Ik ben inmiddels volleerd visfileerder en heb hem in een half uurtje omgetoverd tot 2,5 kilo sashimi, gedrenkt in kikkoman saus en twee tubes wasabi.
- In deel 1 van de reis van Portugal naar de Caribische eilanden, lees je over de eerste mijlen richting Madeira waarin de mannen elkaar beter leren kennen en ook last krijgen van zeeziekte. Lees deel 1 hier.
- In deel 2 wordt de bemanning ‘ververst’ en zetten ze koers richting Mindelo. Lees deel 2 hier.
30 november – De bemanning
18 08 N, 23 21 W, wind 13 knopen, koers 232
Jeroen Keers aan boord van de Yannou
2 december – Mindelo
We liggen inmiddels in Mindelo en zijn gisteravond de stad in gegaan. Via een groot plein vol stands met lokale kunstenaars, houtsculpturen, sieraden en souvenirs, kwamen we in een schitterende bar en een antiek koloniaal Portugees gebouwtje van 4 bij 4. Een Kaapverdische groep strooide heerlijke tropische klanken uit over het terras. De volgende ochtend zit ik al op tijd een ontbijtje te nuttigen. Naast mij een zak vol was, vandaag staat een tocht naar de wasserette op de planning. Daarna ga ik op zoek naar een winkel met visbenodigdheden. Het vlijmscherpe vissersmes is tijdens het fileren van de eerste coryphen overboord gevallen. De rest van de dag bestaat ook uit allerlei taken: boot schoonmaken, vuilnis van 10 dagen weggooien, satelliettelefoon nogmaals checken, kijken waar ik een gezonde notenmix en gedroogd fruit kan vinden, de 17 meter lange mast in klimmen om de VHF-antenne vast te zetten en de vele andere klusjes die op ons wachten voor we weer losgooien. Na Mindelo vertrekken we richting Martinique, hier verwachten wij 15 tot 20 dagen over te doen, afhankelijk van de passaatwinden. De vismarkt hier is een waanzinnig spektakel van grote weegschalen met enorme tonijnen en bakken vol met de meest vreemde creaturen die hier uit het water gehaald worden. Achter een enorm aanrecht staat een stuk of 10 mannen alle vissen die binnenkomen ontdoen van ingewanden, schubben en andere niet eetbare delen. Hiertegenover is de gewone markt waar je je in een ver Afrikaans land waant. Vrouwen met enorme manden gevuld met groenten, fruit, hompen vlees en vis op hun hoofd wiegen rond tussen de kramen. Ik raak aan de praat met een man achter een naaimachine, hij vertelt in goed Engels meer over Mindelo. Ik zou hier probleemloos een tijd kunnen verblijven. Bij een visstal ligt, naast de bakken verse vissen, een baby heerlijk te slapen in een visbak. De was is schoon en ik heb het enige flesje sojasuas op het hele eiland gevonden voor bij de vers gevangen vis. Enige wat nu nog rest is het afhandelen van de douaneformulieren. Terug bij de boot zitten de andere mannen aan de wijn. Dat is het heerlijke van reizen op deze manier, tijd doet er volstrekt niet meer toe. Aan een tafeltje verderop is een local met een gitaar neergestreken en brengt een aantal prachtige fado’s ten gehore.
3 december – Alles gaat een keer stuk
Alles gaat een keer stuk. Hier kun je dan ook maar beter op voorbereid zijn voor je weer vertrekt voor een flink aantal dagen. Nadat de stroom kuren begon te vertonen, bleek gisterochtend dat de stuurboordmotor niet meer wilde starten. Iemand van de technische dienst van de haven erbij, en Vincent kwam op de proppen met een Fransman die er iets meer verstand van had dan mijn drie kompanen bij elkaar. Ook mijn kennis op dit gebied bleek weinig toe te voegen. Eerst de accu’s dan maar een checken. Er is alleen geen voltmeter aan boord, die speur ik dus op in een winkeltje in een achterafstraatje in Mindelo. In de tussentijd speculeren de mannen aan boord wat de oorzaak precies kon zijn. We komen, in de avond, tot de conclusie dat we hier blijven liggen tot een echte techneut het probleem identificeert en repareert. Ik spendeer een deel van de dag in Mindelo, raak aan de praat met een Kaapverdiër met een kraam vol kleren, schoenen, lokale sieraden, etc. Zijn broer blijkt in de Bijlmer te wonen. Ook ontmoet ik een Canadees die sinds 2012 met zijn boot uit 1950 de wereldrondvaart. Zijn grootmoeder komt uit mijn vorige woonplaats, daarnaast kent hij de plekken in Vancouver, waar ik in een vorig leven anderhalf jaar heb gewoond, goed. Mooie herinneringen! De armoede hier op straat is duidelijk zichtbar, veel bedelaars en mensen onder invloed. Als je hier geen werk hebt, is er geen sociaal vangnet.4 december – Op weg naar Martinique
Halleluja! Het probleem is ontdekt en verholpen, blijkbaar was er een condensator die zijn werk niet meer deed. De watertanks worden gevuld, de brug blinkend schoon geschrobd, goed ontbijt naar binnen en de dieselreservoirs volgetankt. Om 12.30 uur verlaten we goed geluimd de kade, op weg naar Martinique. Eenmaal buitengaats nemen de wind en de golven flink in volume toe. Dit komt met name omdat we in een stuk zee tussen twee forse eilanden varen. Na een uur op de motor te hebben gevaren, klinkt de inmiddels bekende kreet: ‘apéro’ door de kajuit. Dat we weer onderweg zijn moet natuurlijk gevierd worden. Onze benjamin, die aan het begin van de reis nog een beetje rustig aan deed, wil nu meedoen met de grote jongens en slaat twee blikjes bier, een handvol noten en een halve wordt naar binnen. Niet lang daarna, op het moment dat de golven zo’n 3 meter hoogte bereiken, verdwijnt hij een beetje pips naar beneden. De komende uren zien we hem niet meer. Olivier is verstandiger en laat deze festiviteit aan zich voorbijgaan. Maar de golven krijgen hem ook te pakken en ook hij verdwijnt in het vooronder. Voor het eerst heb ik geen last van zeeziekte, en kan ik zelfs binnen in het schip iets lezen zonder problemen. We worden een stuk begeleid door vier dolfijnen waarna we de zeilen hijsen en de koers naar Martinique wordt uitgezet. Eén lange rechte lijn van iets meer dan 2.000 zeemijl, oftewel een slordige 3.00 kilometer met alleen maar water. 16° 53.188′ N 25° 9.557′ W, 22kts wind We varen met een snelheid van 7 knopen wanneer plotseling de molen van de hengel als een dolle begint af te rollen. Aan mij de taak om de vis aan boord te halen. Het is een fikse jongen, zeker anderhalf keer zo groot als de laatste coryphen die we binnenhaalden. Vlak voordat we hem in het schepnet kunnen manoeuvreren geeft hij een flinke zwiep met zijn staart, daar is de lijn toch niet tegen bestand. Helaas geen vis vanavond, maar morgen gaan we proberen een tonijntje te verschalken. Het is inmiddels 6.00 uur. Mijn tweede wacht van drie uur zit erop voor vandaag, ik kruip mijn kooi in voor een ochtend dutje. A demain! Lees ook:Lees ook deze nieuwe Zeilwereld Verhalen:
Vond je dit mooi? Deel dit verhaal dan met je vrienden:
Schrijf je in op de nieuwsbrief
Uitgelicht:
