Pronkstuk

Geen zeilen en zwemmen op deze bloedhete, zomerse zaterdag voor mij. De eerste reis naar Nederland heeft een kluslijst opgeleverd die af moet voordat de zomervakantie in gaat. Het wordt kitten, achterdek opruimen, apparatuur installeren en kabels trekken.

Vooral dit laatste vind ik een leuk klusje! Ik ga op zoek naar de route van de bedrading in de stuurkolom. Dus: bodem uit het gootsteenkastje, prullenbak demonteren en het achterwandje los. Behendig kronkel ik achterstevoren de kleine ruimte in. Ik pas er, in tegenstelling tot Paul, makkelijk in. Met mijn zaklamp verken ik tussen het spinnen rag de route van de oude kabels. Helder! Nu moet ik plaats maken in de doorvoerleiding. Paul roept in de verte dat ik de twee zwarte draden kan doorknippen. “Weet je dat zeker?” Vraag ik. “Sta ik dan niet onder stroom?” Elektriciteit, dat vind ik een dingetje. Ik heb er amper verstand van en krijg het er deze dag nog warmer van. Ik ga voor veiligheid en besluit te controleren. Ik vouw mezelf weer naar buiten. Kak! Ik haal mijn knokkel open aan een rasperige polyesterrand. De winst is, dat ik zie dat er geen spanning op de andere kant van de bedrading staat. Ik glip terug de krappe ruimte in en knip en trek vergane glorie weg. Met duct tape bevestig ik de nieuwe kabel. Het opvoeren begint. “Kan ie Paul?” Ik duw, Paul trekt. Net wanneer het door opstroppen onmogelijk lijkt, komt het beplakte deel uit het doorvoerpijpje tevoorschijn. Gelukt! De apparatuur wordt aangesloten. Alles werkt. Dat is tof! Voor het eerst zien we onszelf op AIS verschijnen, hebben we buiten marifoon en werkt de dieptemeter.

Charlotte Quelinda — Charlotte skipt het zeilen op deze warme zaterdag en gaat met man Paul aan de klus.

Intussen gutst het zweet van mijn gezicht. Er is geen zuchtje verkoeling, ondanks alle luiken die open staan. Paul begint aan de kit klus. Door het vele buiswater op zee afgelopen tocht, werd zichtbaar dat niet alles waterdicht is. Lekkage bij de klamp en de noodhelmstok zorgden voor gedrup tussen ons in op bed. Brr, fijn als dat verholpen is! Intussen besluit ik schoon schip te maken op het achterdek. Ondefinieerbare lijntjes en lekke, piepschuim reddingsboeien gaan weg. Het onhandelbare tweede anker gaat er ook uit. De verroeste ketting ervan is omhuld met een vergeelde, gore slang die doet denken aan een varkensdarm. Bah. Ik check op marktplaats of ik iemand een plezier kan doen met dit gevaarte. Nauwelijks animo. Dus op naar de oud ijzer container aan de andere kant van de jachthaven.

Van schroot tot pronkstuk

Inmiddels is het drukkend warm en laat. Uitgeblust en tevreden over het resultaat drinken we bij het havenpaviljoen een koud biertje. We zijn het erover eens dat klussen de manier is om je schip beter te leren kennen. Plots zien we de uitbater van het terras in zijn Combo aan komen rijden. Vrolijk wenkt ie de serveersters naar de achterbak van zijn auto. “Wat ik nou toch voor moois heb! Een anker, voor de sier op het terras.” Ik kijk Paul aan. We schieten in de lach. Ons anker, geen schroot maar pronkstuk. En zonder varkensdarm prachtig!