Rinze Vallinga is altijd op zoek naar uitdagingen. Zijn meest recente uitdaging was een rondje Flevopolder met zijn Nacra F18. “Het moet altijd een beetje op de grens zitten of zo’n uitdaging slaagt of niet.” Voor dit rondje Flevopolder moest alles kloppen, de wind moest goed zijn, vroeg opstaan en hopen dat de sluiswachters je doorlaten.

“Bij de allereerste sluis die we tegenkwamen, de Nijkerkersluis, maakten we een praatje met de sluiswachter. Zij gaf aan dat het eigenlijk niet toegestaan is zonder motor de sluizen van Flevoland in te gaan.” De Nacra F18 heeft uiteraard geen motor, dus de uitdaging werd hierdoor nog iets groter. “Als het goed is zie je ons niet terug, zo wel, dan is onze poging mislukt”, zo neemt Rinze afscheid van de sluiswachter.

Geïntrigeerd door rondjes

Rinze gaat de uitdaging niet alleen aan, hij zeilt deze dag samen met zeilvriend Randolf. “We hebben samen al diverse rondjes gedaan. Ook heb ik zelf al een aantal keer de Ronde van Texel gedaan, dat is een rondje die natuurlijk erg voor de hand ligt voor een catamaranzeiler. Aangezien ik altijd op zoek ben naar uitdagingen, en we wel van rondjes houden, kwam ik met het idee van het rondje Flevopolder. Ik wist dat de sluizen goed te doen zijn omdat ik de boot ook wel regelmatig van Zeewolde naar Muiderzand vaar voor een rondje Pampus. De sluizen was ik hierdoor wel een beetje gewend, dat maakt de voorbereiding toch makkelijker.”

Nadat Randolf aan had gegeven mee te willen, besloot ook zijn vriendin Sietske samen met Marcel de uitdaging aan te nemen. “Zij wilden het samen proberen op een FF65. Maar ze hebben wat pech gehad, als ze iets meer geluk hadden gehad bij de Reevesluis was het ze wellicht gelukt.”

Voor Rinze en Randolf gaf de Reevesluis ook wat problemen, maar door een storing waardoor beide deuren tegelijk opengingen, konden ze hier ineen keer doorheen zeilen. “Als we een iets gunstigere wind hadden gehad, dan waren wij ook eerder door de Reevesluis gegaan en hierdoor eerder bij de brug van Elburg aangekomen. Hier hebben we namelijk een behoorlijke tijd moeten wachten. Uiteindelijk zijn we zo’n 16 uur onderweg geweest waarvan we in totaal zo’n twee uur hebben gewacht bij de sluizen en de brug van Elburg.”

De afwegingen

De diverse uitdagingen die ze onderweg tegenkomen, daar was uiteraard over nagedacht. In een whatsapp gesprek met vrienden delen Rinze en Randolf de afwegingen die vooraf zijn gemaakt:

‘Rondje Flevopolder is een heel eind, zelfs met een snelle catamaran. Of misschien juist wel, het is veel primitiever zo op een continu stevig bokkende trampoline zonder voorzieningen, met spuitend water over je heen en zonder motor. De enige luxe is de rolfok. Voor de strategie maakten we de afwegingen: Varen we met de klok mee of ertegenin? Welke windrichting willen we hebben, hoe zit het met de sluizen en bruggen en hoe komen we door de luwtes?’

De knoop wordt doorgehakt, op 8 juli sluiten de agenda’s op elkaar aan en zijn de windvoorspellingen gunstig. Het moest een West tot Noordwest of een Oost tot Zuidoostelijke wind worden, met die laatste heb je minder last van de luwtes. “Het bleek uiteindelijk een zuidwest tot westenwind te zijn, meer luwtes nemen we hiermee op de koop toe.” Op 8 juli staat het duo in alle vroegte op, rond 4 uur maken ze de startselfie met de Nacra F18 en gaat de ronde van start vanuit Zeewolde.

De zon zien opkomen vanaf de zeilboot

“Ik heb wel wat met ochtendzeilen, de zon te zien opkomen terwijl de wereld net wakker wordt. Helaas bleek de wind overigens anders uit te pakken gedurende de dag, we zouden maar één stuk hoeven op te kruisen, maar dat werden er toch wat meer. Met windkracht 2 a 3 was het daarom wel echt uitzitten. We hoopten dat de wind toch nog wat zou draaien en toenemen.”

De gebeden van het duo komen uit. “Bij het Markermeer nam de wind steeds verder toe, dat was super heerlijk. We konden van de golven surfen richting Lelystad. Na Lelystad konden we tot de Roggebot continu op de spinnaker varen, we moesten hier wel veel gijpen. Over het Flevomeer en het Wolderwijd konden we nog heerlijk zeilen.”

Geluk in de sluizen

Wat de sluizen betreft hadden Rinze en Randolf best veel geluk gedurende de dag. “In Lelystad ging de sluis net open en konden we direct binnenzeilen. Ook bij de Roggebotsluis konden we zo doorvaren. Ik stond het zeil nog naar beneden te halen toen we door de deur voeren. De sluiswachter in Lelystad riep ons zelfs op en gaf aan helemaal naar voren te varen, we trokken ons eenvoudig langs de kant en andere boten. Maar we zijn nergens tegengehouden vanwege het feit dat we geen motor hebben.”

Uit het Whatsapp gesprek:

‘In de luwte onderweg naar de Reevesluis zien we de lichten op dubbel rood gaan. Dat wordt wachten tot 6u denken we. Het zit mee: het is slechts een kortdurende storing met een leuk gevolg: we kunnen met vol zeil door de sluis omdat alle deuren gelijktijdig open staan. Sietske en Marcel blijken hier helaas te stranden door de reguliere sluitingstijd.’ 

“Bij de brug van Elburg dacht ik, we halen het. Maar we moesten nog wel even scherp blijven die laatste mijlen. Er stond nog best een goede wind aan het einde van de dag. Op goede ervaring en routine deden we de handelingen automatisch nog goed.”

Primitief leven aan boord

Qua eten en drinken leefde het duo deze dag overigens net zo primitief als de boot is. “We hadden wat krentenbollen mee in een waterdichte tas en een paar bidons met water. Maar je wilt ook niet te veel drinken, dan moet je continu naar het toilet.”

Na 16 uur en 87 mijl ziet Rinze zijn uitdaging slagen, de sluiswachter in Nijkerkersluis zien ze gelukkig niet terug en voldaan komt het duo weer in Zeewolde aan. Het enige rondje rond een provincie dat je kunt doen is afgevinkt.

Het gevoel na zo’n dag? “We waren moe, de nacht ervoor had ik ook al niet zo goed geslapen. Je ligt dan toch al een beetje met spanning in bed en je staat midden in de nacht op. Moe, maar voldaan.”

De volgende uitdaging voor Rinze is nog niet bekend, mocht je nog een leuke uitdaging voor deze zeiler weten, reageer hieronder in de comments!