Advertentie
Niemand kijkt op van een jongere die een tussenjaar neemt en het vliegtuig pakt om al backpackend door Azië de trekken. Om een lange reis te maken per zeilboot gebeurt minder vaak, al helemaal als de jongere in kwestie geen eigen boot heeft. De Duitse Sanni Müller raakte verslingerd aan het zeilen en besloot dat ze rond de wereld wilde zeilen als opstapper. Dat ze geen eigen boot had was dus geen probleem. Als opstapper is ze inmiddels zes boten, negen maanden en een leuke blog verder. Op Dominica wacht ze voor anker op nieuws. We spreken haar uitgebreid over haar stoutmoedige avontuur.
Ontslag nemen
Als ik Sanni vraag hoe ze op het idee is gekomen om zonder boot rond de wereld te zeilen, ben ik verbaasd over het antwoord. “Ik heb eigenlijk nooit iets met het zeilen gehad. Als prijs won ik ooit een weekend op een zeilboot. Dat was een houten bootje op de Baltische zee en dat vond ik fantastisch. Een paar jaar later haalde ik een zeildiploma. Ik had er niet echt gevoel voor, noch het budget om veel te zeilen. Na een chartertripje met vrienden wilde ik niet meer zeilen. Het kon alleen maar minder worden dacht ik.” Toch krijgt het zeilvirus Sanni weer te pakken: “Toch ging ik een paar maanden later de Atlantic op en zeilde ik rond de Lanzarote. Toen wist ik het zeker. Hier wil ik meer van. Een paar weken later zat ik in Griekenland voor meer training en een maand later nam ik ontslag.” Afscheid nemen van haar familie was niet makkelijk vertelt ze, maar niets kon haar tegenhouden: “Ik wist dat ik niet voor altijd weg zou zijn. Mijn familie steunt me heel erg en moedigde me aan om te gaan, maar vroeg me ook om niet met mensen mee te gaan die ik niet vertrouw.”‘Ik had een aantal keer flink geluk’
Sanni’s reis begon goed. In augustus 2019 monsterde ze aan op een schip bij iemand die van Flensburg richting Cherbourg zou varen. Dat schoot in ieder geval al lekker op. Onderweg kwam ze in contact met een andere boot die al richting de Cariben ging. Die lift ging helaas niet door. “Ik heb een vrij spontane insteek: ik ga er gewoon voor en als het niet lukt is het ook niet het einde van de wereld. Gelukkig zijn er altijd wel mensen die bemanning zoeken voor één of meerdere etappes. In Cherbourg kwam ik vast te zetten, maar ik vond na zes dagen gelukkig al een andere boot die me verder zou brengen. Ik was op de goede plek in het juiste seizoen. Ik heb het geluk gehad dat mensen bereid zijn om me als bemanning mee te nemen en me het een en ander te leren. Ja, ik had een aantal keer flink geluk onderweg!”Maar het is niet alleen het zeilen, de hele gemeenschap van zeilers is fantastisch – Sanni Müller
Van reiziger naar zeiler
Hoewel ze de term ‘liften’ af en toe gebruikt, ziet ze zich niet als lifter. “Ik stap van de ene op de andere boot. Ik zorg ervoor dat de boot waarop ik overstap dichtbij ligt, zodat ik niet ver hoef te reizen. Voor de ‘lifts’ maak ik gebruik van websites waarop bemanning wordt gevraagd en aangeboden. Op deze manier wil ik de zeven zeeën bevaren!” Ik vraag me af of Sanni zich meer als reiziger ziet dan als zeiler. Sanni: “Pas op twee derde van de oversteek over de Atlantische Oceaan bedacht ik me dat ik me een zeiler voelde. Nog altijd ben ik aan het leren, maar ik reis vooral op deze manier omdat ik van het zeilen en het gevoel van vrijheid houd; de wind in de zeilen en in mijn haar en het idee dat je over een oceaan kan zeilen en eigenlijk overal naartoe kan gaan.” “In die drie maanden dat ik nu onderweg ben heb ik zoveel mooie herinneringen opgedaan: zittend op de boeg, ploegend door de golven en dan dolfijnen die meezwemmen, zoveel mooie zonsopkomsten en zonsondergangen en sturen op de hand met de mooiste omstandigheden. Maar het is niet alleen het zeilen. De hele gemeenschap van zeilers is fantastisch.”Ik rook verbrand rubber. Meteen opende ik alle kastjes en luiken om te kijken waar het vandaan kwam – Sanni Müller