Niemand kijkt op van een jongere die een tussenjaar neemt en het vliegtuig pakt om al backpackend door Azië de trekken. Om een lange reis te maken per zeilboot gebeurt minder vaak, al helemaal als de jongere in kwestie geen eigen boot heeft. De Duitse Sanni Müller raakte verslingerd aan het zeilen en besloot dat ze rond de wereld wilde zeilen als opstapper. Dat ze geen eigen boot had was dus geen probleem. Als opstapper is ze inmiddels zes boten, negen maanden en een leuke blog verder. Op Dominica wacht ze voor anker op nieuws. We spreken haar uitgebreid over haar stoutmoedige avontuur.

Ontslag nemen

Als ik Sanni vraag hoe ze op het idee is gekomen om zonder boot rond de wereld te zeilen, ben ik verbaasd over het antwoord. “Ik heb eigenlijk nooit iets met het zeilen gehad. Als prijs won ik ooit een weekend op een zeilboot. Dat was een houten bootje op de Baltische zee en dat vond ik fantastisch. Een paar jaar later haalde ik een zeildiploma. Ik had er niet echt gevoel voor, noch het budget om veel te zeilen. Na een chartertripje met vrienden wilde ik niet meer zeilen. Het kon alleen maar minder worden dacht ik.” Toch krijgt het zeilvirus Sanni weer te pakken: “Toch ging ik een paar maanden later de Atlantic op en zeilde ik rond de Lanzarote. Toen wist ik het zeker. Hier wil ik meer van. Een paar weken later zat ik in Griekenland voor meer training en een maand later nam ik ontslag.” Afscheid nemen van haar familie was niet makkelijk vertelt ze, maar niets kon haar tegenhouden: “Ik wist dat ik niet voor altijd weg zou zijn. Mijn familie steunt me heel erg en moedigde me aan om te gaan, maar vroeg me ook om niet met mensen mee te gaan die ik niet vertrouw.”

‘Ik had een aantal keer flink geluk’

Sanni’s reis begon goed. In augustus 2019 monsterde ze aan op een schip bij iemand die van Flensburg richting Cherbourg zou varen. Dat schoot in ieder geval al lekker op. Onderweg kwam ze in contact met een andere boot die al richting de Cariben ging. Die lift ging helaas niet door. “Ik heb een vrij spontane insteek: ik ga er gewoon voor en als het niet lukt is het ook niet het einde van de wereld. Gelukkig zijn er altijd wel mensen die bemanning zoeken voor één of meerdere etappes. In Cherbourg kwam ik vast te zetten, maar ik vond na zes dagen gelukkig al een andere boot die me verder zou brengen. Ik was op de goede plek in het juiste seizoen. Ik heb het geluk gehad dat mensen bereid zijn om me als bemanning mee te nemen en me het een en ander te leren. Ja, ik had een aantal keer flink geluk onderweg!”

Maar het is niet alleen het zeilen, de hele gemeenschap van zeilers is fantastisch – Sanni Müller

Van reiziger naar zeiler

Hoewel ze de term ‘liften’ af en toe gebruikt, ziet ze zich niet als lifter. “Ik stap van de ene op de andere boot. Ik zorg ervoor dat de boot waarop ik overstap dichtbij ligt, zodat ik niet ver hoef te reizen. Voor de ‘lifts’ maak ik gebruik van websites waarop bemanning wordt gevraagd en aangeboden. Op deze manier wil ik de zeven zeeën bevaren!” Ik vraag me af of Sanni zich meer als reiziger ziet dan als zeiler. Sanni: “Pas op twee derde van de oversteek over de Atlantische Oceaan bedacht ik me dat ik me een zeiler voelde. Nog altijd ben ik aan het leren, maar ik reis vooral op deze manier omdat ik van het zeilen en het gevoel van vrijheid houd; de wind in de zeilen en in mijn haar en het idee dat je over een oceaan kan zeilen en eigenlijk overal naartoe kan gaan.” “In die drie maanden dat ik nu onderweg ben heb ik zoveel mooie herinneringen opgedaan: zittend op de boeg, ploegend door de golven en dan dolfijnen die meezwemmen, zoveel mooie zonsopkomsten en zonsondergangen en sturen op de hand met de mooiste omstandigheden. Maar het is niet alleen het zeilen. De hele gemeenschap van zeilers is fantastisch.”

Ik rook verbrand rubber. Meteen opende ik alle kastjes en luiken om te kijken waar het vandaan kwam – Sanni Müller

Harde lessen: brand aan boord?!

Langere tijd aan boord vertoeven met mensen die je niet goed kent is een behoorlijke uitdaging. Je moet hard werken om het allemaal in goede banen te leiden, vertelt Sanni. “Het lijkt soms zo makkelijk, maar het hangt van de communicatie af of iets werkt. Dat is het allerbelangrijkste voor de veiligheid. Iedereen zeilt een boot op een andere manier en iedereen verzorgt de boot ook op een eigen manier. Er is geen goed of fout en het is een voortdurend leerproces. Dat is niet iets negatiefs, maar ik had wel tijd nodig om eraan te wennen.” “Vervelende dingen zijn er niet gebeurd onderweg. Bij de kust van Marokko werd het wel even spannend. Ik rook verbrand rubber. Meteen opende ik alle kastjes en luiken om te kijken waar het vandaan kwam. Toen ik het niet kon vinden heb ik de schipper wakker gemaakt voor een dubbelcheck. Hij haalde net zolang zijn neus op totdat hij zeker wist dat de verbrande lucht niet van de boot kwam. Het bleek van een vuilnisbelt aan land te komen. We waren maar 11 mijl uit de kust.”

Oranje!

Na flink wat mijlen op zes verschillende boten lijkt het me aannemelijk dat Sanni wel heeft bepaalt wat voor boot ze zelf zou willen. Als ik vraag naar haar droomboot antwoordt ze steevast “een oranje boot!” Sanni lacht, maar gaat serieus verder: “Mijn ideale boot zou tussen de 10 en 11 meter zijn. Gemakkelijk te hanteren, goedkoop in aanschaf en makkelijk te onderhouden. Korte lijnen, kleinere zeilen. Net genoeg om er zelf op te wonen, maar ook om wat bemanning mee te nemen en terug te geven aan anderen wat zoveel mensen voor mij hebben gedaan. Ik ben een gezelschapsdier. Een solotrip zou ik niet erg vinden, maar ik vind het fijn om tussen de mensen te zijn. Je ziet wel rode, blauwe en witte boten, maar geen oranje!” Vooralsnog blijft Sanni zonder eigen boot en gaat ze verder met opstappen bij anderen en met een goede reden: “Ik wilde opstappen bij mensen die een boot hebben en ook weten hoe je een boot moet onderhouden en zeilen. Dat leer je alleen tijdens het zeilen zelf.”

Plannen maken in Coronatijd

Ook vertrekkers in de Cariben moeten leven in een vorm van lockdown. Sanni’s plannen om haar zeilreis rond de wereld zonder langere pauze voort te zetten, moeten misschien in de ijskast. “In de baai waar we nu zijn, liggen zo’n 40 boten voor anker. De boten mogen hier liggen en we kunnen in groepjes de boot af, maar we zijn wel gebonden aan een avondklok. We proberen er maar het beste van te maken; we doen spelletjes met elkaar over de marifoon, ik zit zelf op een Spaanse boot en werk dus ook aan mijn Spaans.” “Voordat het orkaanseizoen begint, moeten we Dominica verlaten. Er zijn drie opties voor de schepen: verder gaan naar het westen, naar het zuiden of terug naar Europa. Het orkaanseizoen staat voor de deur en dat maakt het onwaarschijnlijk dat ik dit seizoen nog door het Panamakanaal kan gaan. Panama is overigens ook in lockdown en mag je maar drie uur per week van de boot af. Misschien zal ik dus een pauze in moeten lassen. Uiteindelijk ga ik verder!

Volg Sanni

Sanni is op diverse social media te vinden onder de naam Collecting Freckles (‘Sproetjes Verzamelen’, red.). Klik HIER voor Facebook en HIER voor Instagram. Op haar website houdt ze een blog bij in het Duits, maar ook in het Engels (je kunt op het vlaggetje rechtsboven klikken op de taal te wijzigen). Zie CollectingFreckles.de.

Beeld: Sanni Müller/Collecting Freckles