Het bod is binnen en de deal is rond. Onze boot wordt verkocht. En nee, dat is niet omdat we ermee ophouden. Sterker nog, we willen doorgaan. Op zoek naar iets groters.

Voordat we de Cutty Sark overdragen aan de gelukkige nieuwe eigenaar, gaan we nog één keer varen. We gaan een laatste keer voor anker op het Markermeer. De zeilen laten we voor de laatste keer zakken. “Dit was hem dan!”, zegt Bram joviaal terwijl we het anker net laten vallen. Ik probeer mijn tranen tegen te houden, maar toch rolt er een over mijn wang. “Moet je huilen?” vraagt Bram. “Nee,” antwoord ik. Mijn stem trilt. Dit is niet de eerste keer dat ik een traan laat vanwege de verkoop van onze geliefde boot. Bram klimt in de kuip en omhelst me. “Komt goed, schatje. We gaan juist nog veel meer avonturen beleven.”

Dubbel gevoel

De verkoop van Cutty gaat gepaard met gemengde gevoelens. We verkopen onze boot omdat we een maatje groter willen. Een aparte hut zou fijn zijn. We willen vrienden en familie uitnodigen om soms ook een nachtje te blijven slapen. En een lange tocht naar Scandinavië wagen. Als dat bevalt, willen we ooit op wereldreis. Deze fantasieën spelen al in ons hoofd sinds onze eerste weekendjes weg met de boot. Stap voor stap komt deze droom dichterbij.

We hebben leren zeilen en op elkaar leren inspelen aan boord. Nu moeten we de boot verkopen om naar de volgende stap te kunnen gaan. Welke boot er voor Cutty in de plaats komt weten we nog niet, laat staan hoe we eraan zullen komen. Misschien weer een opknapper, misschien moeten we in het buitenland gaan zoeken. Een nieuwe boot komt er zeker. Het avontuur lonkt!

A trip down memory lane

Vanaf ons ankerplekje aan het Markermeer kijk ik terug op de mooie avonturen met onze eerste zeilboot.

Tijdens onze eerste zeiltocht gaat er van alles mis. De voorstag breekt af en de motor valt steeds weer uit. De regen valt met bakken uit de hemel. Tot het laatste stukje vlakbij Amsterdam. Uiteindelijk leggen we de staandemastroute op de motor af, terwijl we de motor iedere dag met een schroevendraaier aanzwengelen. Bram blijft vrolijk, want kapot of niet, we hebben een zeilboot! “Deze winter kunnen we alles repareren”, zegt Bram. Met deze geruststellende woorden kan ik mijn stress loslaten en genieten van de tocht.

Een winter vol klusplezier

Dan komt de winter. De winter waarin Bram belooft alles te repareren. Met mijn hulp natuurlijk. We zijn ieder weekend in de loods. We krijgen tips en tricks van de mannen die ook ieder weekend gezellig aan hun boot klussen. Een winter waarin we eindeloos schuren en lakken. Gelukkig is er altijd tijd voor een kop koffie van Suzan. In een kringetje van samengeraapte stoelen horen we altijd de leukste zeilverhalen. Na een lange winter is het eindelijk zover. De stoeltjes gaan aan de kant. De boten gaan te water!

Pure vreugde en voldoening

De lach van Bram zal me altijd bijblijven toen we voor het eerst konden zeilen met Cutty. Met een nieuwe voorstag en startmotor. Met nieuwe kussens, een mooi vloertje en een gelakte tafel en keukenblad. Zo trots als een pauw, met een stralende glimlach op zijn gezicht. Pure vreugde en voldoening.

Mijn mobiel staat vol met foto’s en filmpjes van Cutty. Ik bewonder haar telkens opnieuw. Als de zon het houten interieur verlicht, met de weerkaatsing op de prachtig gelakte tafel. Of als de gangboorden onder water staan omdat we zo scheef varen als maar kan. De zon in de nieuwe zeilen. Maar ook blije vrienden en familie in de kuip. Elk moment aan boord is foto-waardig.

Dankjewel lieve Cutty

We deden een bod op de Cutty Sark en de boot was van ons. Een traantje gleed over mijn wang. Ik vond het enorm spannend om zo’n bedrag uit te geven aan onze “nieuwe hobby”. Ik twijfelde of ik er net zo enthousiast over was als Bram. Nu huil ik omdat ze weggaat. Het voelt als het afsluiten van een hoofdstuk in ons leven. Dankjewel lieve Cutty, voor de geleerde lessen en geweldige herinneringen. Door jou ben ik zeilen leuk gaan vinden. Door jou hebben we wilde dromen. Dankjewel lieve Cutty, bedankt voor alles…

Het gesnurk van Bram haalt me uit mijn emotionele mijmeringen. Bram wordt er zelf ook wakker van. Onze zomerse dag op het Markermeer loopt ten einde. En we zweten ons kapot van de hitte. “Kom”, zegt Bram. “We springen samen tegelijk het water in. Zie het als een soort sprong in het diepe! Als symbolisch afscheid van de boot en de smaak naar meer! Tel jij af?” Ik moet lachen. Wat een zoet idee. Misschien een beetje te zoet? Maar ik vind het lief. We doen het!

Daar staan we, hand in hand, op de zijkant van de boot. Het water ziet er uitnodigend uit, maar ik weet hoe koud het is. Ik probeer de sprong uit te stellen. Ik kijk naar alle bootjes om ons heen. Als een levendig schilderij dansen ze op het kalme water en vieren ze de zomer. Wat een leuk uitzicht, en wat een mooie afsluiting van dit hoofdstuk. We komen snel terug met een nieuwe boot. Dat weet ik. Ik tel af. 3… 2… 1…