Bij elke golf bonkt de romp met een doffe klap ongenadig tegen de basaltblokken. Het geluid gaat door merg en been. De vrouw in de kuip wordt telkens gelanceerd en klemt zich stevig vast. De man beweegt zich onrustig over het overgeleverde zeilbootje. Met eigen ogen zie ik voor het eerst de narigheid van ‘aan lagerwal raken’.

“Snappen de omstanders dan niet dat we niks kunnen?”

Charlotte Dorren

Die dag besloten we op te kruisen naar Hoorn. Het waaide stevig. Het eerste rif zette ik meteen in de haven al. Ik moest nog lachen en was trots dat de nieuwe reeftechniek van Quelinda me zonder souffleren lukte. Eenmaal de haven uit zag Paul meteen dat het mis was. Hij wees naar een scheepje in de verte. Mensen stonden vanaf het talud te kijken. Geen andere zeilboot te bekennen. We besloten erheen te varen. Wijd gebarend schreeuwde de schipper om een sleep terwijl zijn ankerketting als een losse flodder in het water hing. Paul probeerde veilig dichterbij te komen. Het lukte niet. Het was te ondiep voor Quelinda. We schakelden hulp in via de marifoon.

De oproep aan de KNRM is pas tien minuten geleden. Machteloos zijn we. Elke akelige beuk tegen de kant voelt als één te veel. Helemáál met omstanders die blijven roepen. Snappen ze dan niet dat we niks kunnen? Ik tik de tijd af. En toch, de helden van de reddingsmaatschappij zijn er rap! Met een geroutineerde sleep is er snel veiligheid op ruim water. Dankbaar worden we nagezwaaid. Hopelijk is er alleen schrik en valt de schade mee.

Support aan lokale SUPper

Nog geen week later. Het is windstil en verziekend heet op de Noordzee. Ik tuur naar de smogachtige horizon. Ineens zie ik ruim twee mijl uit de kust iemand op een sup staan. “Die is wel heel ver weg”, breng ik uit. “Jeetje ja, véél te ver!” De persoon gaat het water in. “Laten we uit voorzorg maar gaan kijken.” Paul roept post Scheveningen op en zij vragen op hun beurt support van de KNRM.  

“Is alles oké?” Roep ik met mijn handen om mijn mond gevouwen. Een zongebruinde, spierbundel klimt behendig op zijn board. “Jullie denken zeker dat ik niet goed bij mijn hoofd ben, maar dit is mijn zen momentje. Ik werk bij de strandtent en doe dit vaker”, lacht de man. Hij parkeert de peddel in ons gangboord, grijpt zich vast en begint een praatje. “De weersvoorspellingen zijn goed hoor, geen zorgen.” Ik leg uit dat we het lastig konden inschatten van zo’n afstand. Hij begrijpt ons wel en begint over de muistromen en ongevallen op het water.

“Ergens voel ik me schuldig dat ik hem zijn zen moment heb ontnomen en twijfel of onze actie echt nodig was”

Charlotte Dorren

Intussen heeft de KNRM ons in het snotje en komt hard op ons af gestevend. De imposante RIB draait met een kolkende massa langszij. De man verliest zijn evenwicht en plonst ongecontroleerd het water in. “De schroef is uit! U komt nu meteen via de achterzijde met uw plank aan boord.” Maant de reddingswerker directief.

“Nou als u het goed vindt, peddel ik liever zelf terug.”

“Niks. U stapt nu aan boord. U ziet er gezond uit meneer, maar u bent echt te ver uit de kust.”

Het is duidelijk gedaan met het zen moment. We groeten. Ergens voel ik me schuldig dat ik hem dit ontnomen heb en twijfel of onze actie echt nodig was. Tegelijk vind ik het een onverstandige flapdrol. Wanneer we afmelden worden we bedankt voor de actie en inschatting. Toch fijn om te horen.

Zelf in ‘nood’

Zonder dat het een veiligheid missie wordt, trekken we in de dagen daarna, twee stilgevallen motorbootjes voort en slepen een zeilboot terug de thuishaven in. Zou Quelinda een neus voor veiligheid hebben?

Het is de laatste zinderende vakantiedag. De nieuwe bijboot wordt bezorgd. We zijn in onze nopjes en stuiteren met zijn tweeën over een verkoelend Hollandsch Diep. “Alleen gaat ie harder.” grijnst Paul en dus scheert hij nog eventjes in zijn uppie het water over. Intussen vervolg ik het ondankbare opruimen.

Wat duurt het toch lang, denk ik mezelf. Zou alles goed zijn? Ik check mijn telefoon. Geen berichten. Ik loop naar de boegspriet en zie Paul in de verte in het bootje zitten. Vast aan de babbel met zeilvrienden.

Vermoeid en druppend van het zweet stapt hij aan boord. “Shit zeg. Ik heb het hele stuk terug geroeid. De motor is compleet naar zijn grootje.”

Tja, Quelinda en haar bemanning zijn niet altijd ter plaatse.

Vorige keer in Charlotte’s blog

Lees hier Charlotte’s eerdere blogs waarin ze onder andere het schip de Quelinda aankocht.

De Quelinda heeft haar eigen website, volg het avontuur ook hier!

Veiligheid

We schreven al een artikel over veiligheid op het water en de hulp op het water door de KNRM. Lees dat artikel hier.