Vertrekkers in hetzelfde schuitje
Door Karlijn de Weijer & Oliver Missiaen | 22 september 2020
Advertentie
“Wij gaan een rondje Atlantic zeilen!” Een eerlijk verslag van onzekerheid, vallen & opstaan. Maar bovenal: doorzettingsvermogen.
Tekst: Oliver Missiaen & Karlijn de Weijer aan boord van Flyer.
De ‘vertrekkerscommunity’, we hadden er al het een en ander over gehoord, maar konden ons er weinig bij voorstellen. Volgens de velen was het een soort drijvend dorp. Binnen Nederland hadden we tijdens vakanties maar weinig contact met andere boten en internationale wateren hebben we nog niet eerder bevaren. Een paar weken voor vertrek werd ik gewezen op een vertrekkersgroep op Facebook, specifiek voor de vertrekkers van 2020.
Ik had er nog nooit van gehoord, maar het was fijn wat ervaringen van andere mensen te lezen, zeker na zoiets als corona. Gingen anderen nog wel of hebben zij hun plannen bijgesteld? Wat heeft iedereen extra mee om toch zonder al te veel problemen te reizen? Dit waren een aantal van onze vragen en het is dan fijn om te kunnen overleggen met zeilers die in hetzelfde schuitje zitten. Familie en vrienden vinden het ook allemaal spannend en snappen de problemen waar we tegenaan lopen wel een beetje, maar dat is toch anders.
Via de Facebookgroep volgen we wat van de andere vertrekkers. Het is een mooie mix tussen jong en oud, kleine en grote boten, maar ook zeker in wat iedereen aan boord bij zich heeft. De ene wil zeker niet weg zonder watermaker en de ander neemt genoegen met een stuk minder. Wij zijn een van de eersten die vertrekken, maar ook onderweg is het prettig om de andere vertrekkers ook te blijven volgen in hun voorbereidingen.
In Frankrijk komen we nog veel Nederlanders tegen en omdat we met 6 Nederlandse boten in Boulogne verwaaid liggen volgen de steigerborrels elkaar snel op. Het is dan fijn om te overleggen over wat iedereen gaat doen en hoe het weer is aankomende dagen. Eigenlijk zijn hier ook alle boten nog met vakantie, maar er ligt heel wat ervaring. Waarvan ook een boot die het bekende ‘’rondje Atlantic’’ al gemaakt heeft. We gaan dus ook regelmatig even langs om tips vragen.
Het is een vreemde gewaarwording dat leeftijd op dat moment totaal geen verschil maakt, het gesprek blijft altijd op gang en het is onwijs gezellig.
Karlijn aan boord van Flyer
Onze eerste ontmoeting met mede vertrekkers is in Cherbourg, we drinken samen wat, bekijken elkaars boot en kletsen over ons ‘nieuwe leven’. Dat was super leuk! Als we bij Camaret-sur-Mer aankomen zie ik dat een van de andere boten uit de vertrekkersgroep ook dezelfde kant op komt. Ik stuur gelijk een berichtje en bij aankomst gaan we dan ook gelijk even gedag zeggen. Het is dan ook de eerste minuut even ongemakkelijk, wat zullen zij van ons vinden en wat vinden wij van hun? Gaat er een klik zijn of zijn het mensen die totaal andere interesses hebben dan wij.
Die ongemakkelijkheid is er gelukkig binnen no time vanaf. De gemeenschappelijke interesse is gelukkig altijd zeilen en boten. Het gesprek komt hierdoor zo snel op gang, dat het meteen gezellig is. Vrij snel daarna komt er nog een andere vertrekkersboot bij en we borrelen een paar middagen op alle drie onze boten. Het is een vreemde gewaarwording dat leeftijd op dat moment totaal geen verschil maakt, het gesprek blijft altijd op gang en het is onwijs gezellig.
In Spanje komen we de ene na de andere vertrekker tegen, die volgen we dan vaak al op social media zodat we een beetje kunnen kijken wie er allemaal in de buurt zitten. Na een ontmoeting volgen we ze dan nog juist wat intensiever want de kans is groot dat we elkaar weer ergens zien. Zo ontmoetten we de zeilers van twee vertrekkersboten in A Coruña en zijn we met een daarvan een stuk opgevaren. Gelijk maakten we onderweg ook wat zeilende foto’s van elkaar. Die foto’s hadden we allebei weinig en toch leuk om te hebben. Daarna splitsen de wegen weer (tijdelijk). Als we dan op Illas Cíes liggen, zijn er drie andere Nederlandse vertrekkersboten met ons en drinken we met zijn allen een borreltje ’s avonds op het dan verlate strand.
Het is gek dat als we elke keer weer een tijdje met een andere boot opvaren er toch ook weer een moment van splitsen aankomt. Beide vinden we dit af en toe toch lastig, zeker als je dan een hele goede klik hebt met andere mensen. Dan is het toch een dag anders, kan je niet zo snel meer overleggen en heb je niet meteen gezelschap bij aankomst voor een borreltje. Gelukkig ben je daarna ook weer zo gewend en is het tot nu toe altijd een tijdelijk afscheid geweest.
Tijdens ons vertrek gingen we er eigenlijk vanuit dat we tijdens onze reis voornamelijk op onszelf aangewezen zouden zijn, maar nu we onderweg zijn kunnen we toch wel zeggen dat voorgaande vertrekkers gelijk hadden: Het blijft een soort drijvend dorp, en we houden na kennismaking dan ook met de meeste andere contact via Whatsapp. Er worden veel tips uitgewisseld over plekken waar anderen of wij nog naartoe willen en er wordt gekeken of we elkaar weer ergens tegen komen om weer een borreltje te drinken.
Als er iemand hulp nodig heeft zal ook iedereen zijn best doen om te helpen. We zijn dan ver weg van familie en vrienden, maar het geeft een fijn gevoel dat je ook zeker niet alleen bent!
Lees ook:
Lees ook deze nieuwe Zeilwereld Verhalen:
Vond je dit mooi? Deel dit verhaal dan met je vrienden:
Schrijf je in op de nieuwsbrief
Uitgelicht:
