Yes! Onderweg naar de tweede vertrekkersdag! Een groepje meiden steekt het kruispunt over. Ik kijk er vermakelijk naar. Allemaal hebben ze dezelfde fiets met rieten mand voorop. Soms nog te groot voor het lijf. Lange blonde haren, witte sneakers en de vierkante Scandinavische rugzak zijn hip. Niet opvallen en erbij horen, dat is het motto. Blij dat ik die fase waarin bouwen aan veiligheid om eigenheid te kunnen ontplooien achter me heb gelaten. Of toch niet?   

Alle zeilers die langer dan een jaar op reis gaan zijn welkom op een vertrekkersdag. Het biedt een schat aan informatie en is dekans om gelijkgestemden te leren kennen. Mijn eerste keer was een dag georganiseerd door Toerzeilers. Ik weet het nog precies. Gezonde spanning. Wat zijn dat voor mensen, die vertrekkers? Echt ontmoet had ik ze nog niet en een zeilcarrière met contacten uit het wereldje kwam net op gang. Ik bedacht me dat het gepokt en gemazelde mijlenvreters zouden zijn en zag mezelf al aankomen.  

En toen begon het. Zenuwen. Stel dat ze vragen zouden stellen over Quelinda. Dan moet je als aankomend wereldreiziger wel het antwoord weten, toch? En dus begon ik onderweg te oefenen. Oefenen? Ja, oefenen. Ik durf het bijna niet te zeggen. Paul verklaarde me voor gek. In de auto ernaar toe heb ik zitten oefenen op de hoeveelheid zeiloppervlak van grootzeil, kotter en kluiver, het ankergewicht en het aantal cilinders van de motor. 

Eitjes draaien

Werkelijk bezopen als ik er nu over nadenk. Waar had ik me druk om gemaakt. Het was namelijk prachtig hoe verschillende ex-vertrekkers vertelden. Over passaatwind die je als vanzelf richting Suriname voortstuwt, rotigeur en uit bomen vallende spinnen op het dek. Er zijn dus ook mindere kanten. 

Ik was benieuwd naar het verhaal van de Radio Medische Dienst. Verkneukelde me op kreten van afschuw uit de zaal bij het tonen van foto’s van open wonden en lelijke huidinfecties. Beroepsdeformatie, ik was helemaal in mijn element. En ik moet zeggen, medische zorg voor Nederlandse schepen waar ook ter wereld, wat is dat goed geregeld. Petje af! 

Provianderen is ook een kunst. Nooit geweten dat aardappelen en uien niet bij elkaar mogen. Kool langer houdbaar blijft wanneer je bladeren pelt in plaats van snijdt. Plastic melkflessen uitstekend rijst vers en beestjes buiten houden. En dat het dagelijks lieftallig draaien van eieren voorkomt dat dooiers tegen de eierschaal zakken en bederven. Wat een tips! Ik noteerde het gretig inclusief behoud van mijn blender. Ik ga te maken krijgen met overvloedig rijp fruit in de tropen, wat een armoede.  

Voorstellen bij scheepsnaam op vertrekkersdag

Vandaag was mijn tweede vertrekkersdag. Het lijkt op promotie. Het is namelijk die ene waarin je uiteindelijk met je giechel in ZEILEN magazine komt. Waarvan Paul en ik altijd zeiden, als we dáár nou eens in staan… Ik tref bekende en nieuwe gezichten. Luister geamuseerd naar ervaringsverhalen en reisplannen.  Paul probeert hoe zwaar verstaging doorknippen is en ik proef gefileerde rauwe kingfish in kokosmelk en limoen. Wat een feest! 

En wie zijn dan die vertrekkers? Ze spreken elkaar aan bij scheepsnaam. Er zijn grote, kleinere, oude en nieuwe boten. Monohulls en catamarans. Polyester, staal, hout en aluminium. Allemaal op pad voor minimaal een jaar, langer of onbepaald. Van twee weken oud tot pensionado. Een gespekte bankrekening of onderweg alles bij elkaar sprokkelen, alles kan. Ieders eigenheid valt op. Een gemeenschappelijke vertrekkerslook is er ook. Windvaan, zonnepanelen, generatoren, watermakers en andere oplossingen om zoveel mogelijk zelfvoorzienend te zijn. Er is saamhorigheid en gretig enthousiasme. En weet je wat zo leuk is? Ik ben ineens onderdeel van die community. Heb zelfs het oefenen opgebiecht en ik moet toegeven, ik weet het zeiloppervlak nog steeds niet uit mijn hoofd. 

Meer Quelinda

Quelinda is het schip van Charlotte Dorren en haar man, Paul. Dit jaar willen ze een wereldreis maken met deze Northwind. Veel is nog nieuw voor Charlotte, zij kwam pas vier jaar geleden in aanraking met zeilen. Hier schrijft ze over alledaagse belevenissen in haar zeilwereld. Bijzondere momenten, klein en groot en lang niet altijd rozengeur en maneschijn. Gewoon zoals het leven is!

Lees Charlotte’s eerdere verhalen hier

Volg Quelinda ook via hun eigen website en social media:

• Website
• Instagram