Het zijn life changing weken voor vertrek. Geen huis, fulltime banen of auto’s meer voor de deur. Twintig sleutels aan de bos zijn inmiddels verruild voor ééntje aan een oranje drijfbal die Quelinda’s luikjes opent. En zij is nu alles in één. Een thuis, werkplek en vervoer. Werkelijk bevrijdend! Waarom dan toch die onrust in mij?  

Van boerderij naar boot zo is het gegaan. Ons hele bezit gereduceerd tot twaalf dozen die nu bij zus lief op zolder staan. In die dozen zit een basispakket voor de terugkomst en pure nostalgie. De rest? De kringloopwinkel floreert of het staat aan boord. En geef het daar maar eens een plekje. 

Wat staat ons te wachten

Ik zie nu dat het onmogelijk is om alles voor het grijpen te hebben. Dat je soms eerst een matras, ventilatiemat, afdekplaat, kratje en tas moet verplaatsen om iets te pakken waarvoor ik normaal slechts een lade hoefde te openen. Ik blijf dan ook schuiven, verplaatsen en ten spijt dingen wegdoen. Vacuümzakken blijken een uitkomst en toch staat Quelinda op knappen. Ik kom er ook achter dat het absurd is om tien flessen wasmiddel, onder het mom van, die waren zo goedkoop, in een kastje te moeten proppen. En dat het onnodig is om overal verkrijgbare havermout zo groots in te slaan dat we een heel weeshuis kunnen voorzien. Over een tijdje hebben we dus zeeën van ruimte! 

Aan boord is thuis en toch anders. Mijn favoriete Indiase linzensoep pruttelt voortaan in een energie besparende snelkookpan. Koffie schenk ik uit een kegelvormige RVS cafetière die niet valt, roest of breekt. Geen kraan loopt onnodig. De wekker is uit en na een koude voorjaarsnacht vechten we uit wie bij het opstaan de kachel aan moet zetten. Het is buiten niet de merel maar de meerkoet die de scepter zwaait. Het zijn wij die vanuit hectiek zoekende zijn naar nieuw evenwicht. Doe dat maar even! En dan zijn we nog niet eens vertrokken. Ik denk dat daarom komt, dat het er ineens is. Dat onbestemde gevoel. Want wat staat ons te wachten.

Geen gezwijmel

We varen Quelinda naar de tijdelijke ligplaats in Willemstad. Het eerste tochtje dit jaar. De vaste voortrossen moeten mee dus leg ik tijdelijke lijnen om de meerpalen. Buur kijkt geduldig hoe ik aan het prutsen ben. Paul begint vragend te gebaren wat ik aan het doen ben. Het duurt en duurt. Ik voel me opgelaten. In een alleszeggende stilte varen we veel later dan nodig de haven uit. Ik moet genieten nu denk ik bij mezelf. Het is rustig. Alleen vrachtschepen volgen de strakke route richting Volkeraksluizen. Niets wat wijst op stress terwijl ik aan duizend dingen denk en geforceerd tot rust probeer te komen. De apotheek bellen. Mijn vriendin wil ik nog opzoeken. Wat heerlijk die wind in mijn gezicht. De grabbag is nog niet gevuld. Als ik morgen ga wassen, welke afsluiter moet ik dan ook alweer dicht zetten? Ik denk aan de eerste reisvoorbereiding gisteravond. Het jargon uit de The Shell Channel Pilot en de timing die komt kijken bij het invaren in de Franse havens. Het vliegt me aan. Kan ik dit allemaal wel? Er lijkt geen ruimte voor gezwijmel bij mooie plannen. Ik kan er niet meer omheen en ik weet wat het is. Vertrekkersstress.  

Een niet te onderschatten diagnose die ik, terug kruipend in mijn vak zó met een knipoog zou kunnen formuleren. Noem het een lichamelijke reactie en gemoedstoestand bij zeilers die langer dan een jaar weggaan en zich manifesteert in de laatste paar weken tot dagen voor vertrek. Stress kan zich uiten in verhoogde spierspanning, vermoeidheid, onzekerheid over de getroffen voorbereidingen, irreële gedachtes over eigen deskundigheid, overmatig provianderen, onrust en stemmingswisselingen. De behandeling bestaat uit ondersteuning bij ontspanning, relativeren, ontmoetingen met lotgenoten en stap voor stap benadering. De snelle leercurve en de intense ervaringen van het eerste half jaar gaan geruststellend zijn en helpen om de uitdagende levensverandering aan te kunnen. Was getekend, de ervaringsdeskundige. 

Pas op de plaats dus. Paul en ik besluiten een wandeling te maken langs de prachtige vestingmuren. Zonder iets te zeggen trek ik aan zijn hand. Samen staan we stil. Ik wijs hem op de laaghangende tak. ‘Daar zit ie. Zie je dat helblauwe ruggetje?’ Fluister ik. Paul knikt verwonderd. Vliegensvlug pikt het ijsvogeltje een visje uit het water en scheert weer weg. Zo mooi. We zouden het bijna vergeten in deze bizarre weken, genieten. En dus gaan we morgen een weekje op vakantie met de boot voordat we vertrekken.   

Meer Quelinda

Quelinda is het schip van Charlotte Dorren en haar man, Paul. Dit jaar willen ze een wereldreis maken met deze Northwind. Veel is nog nieuw voor Charlotte, zij kwam pas vier jaar geleden in aanraking met zeilen. Hier schrijft ze over alledaagse belevenissen in haar zeilwereld. Bijzondere momenten, klein en groot en lang niet altijd rozengeur en maneschijn. Gewoon zoals het leven is!

Lees Charlotte’s eerdere verhalen hier

Volg Quelinda ook via hun eigen website en social media:

• Website
• Instagram