Victor is advocaat, zeiler en kustavonturier. Op zijn Drascombe ‘Pride of the Fleet’ zwerft hij over Nederlandse wateren op zoek naar avontuur en als advocaat trekt hij in watersportland recht wat krom is. Met scherpe en gevatte pen doet hij verslag van zijn belevenissen op zout en zoet.

Na járen is het weer tijd voor een zeiltocht met mijn oude vriend David. Sinds 2013 hebben we niet meer gezeild en na maanden plannen maken komt het er eindelijk weer van. Samen dreven we ooit half gezonken de haven binnen van Oudeschild, Texel en logeerden twee dagen in het havengebouw terwijl onze spullen droogden. Op een andere tocht schepte ik, roeiend over het Wad bij nacht, op over mijn talent voor plaatsbepaling in het donker. De volgende ochtend lagen we op een oesterbank en heel ergens anders dan de bedoeling was.

Zulke ervaringen wekken hoge verwachtingen. Ik beloof David een weekend avontuur op de Waddenzee, maar zeg erbij dat we na een onderhoudsperiode eerst nog wel ‘even’ moeten tuigen. Uiteindelijk kunnen we na anderhalve dag klussen pas zaterdagmiddag vertrekken. Voor mannen die maandag weer moeten werken zijn vanuit Gaastmeer alleen de Fluessen nog bereikbaar.

Moderne mannen

We belanden op Konijneneiland, waar we twee vriendinnen ontmoeten op het zeiljacht Out of the Blue, een Kerry 27. Ze hebben het goed aan boord, qua voorzieningen, en als moderne mannen laten wij ons daarom graag door hen uitnodigen voor het diner. We mogen ook schuilen voor de regen. Een voorproefje van het weer van morgen. Het is gezellig. We eindigen de avond met het uitbrengen van een toast op vrouwelijk zeemanschap, de emancipatie van de zeilende vrouw en een einde aan chauvinisme. Vrouwen met een eigen boot hebben vaak te maken met de ongevraagde bemoeienis van behulpzame mannen. Wij zijn daar unaniem tegen en gaan naar bed.

Het plan

Zondagochtend waait het hard. Pride en Out of the Blue liggen op lagerwal ingebouwd tussen de motorkruisers en wegkomen lijkt zo goed als onmogelijk. Het dringt meteen tot ons door: die vrouwen hebben onze hulp nodig. Binnen de kortste keren hebben we een plan klaar om ze los te krijgen. De boot ligt in een U-vormige kom. Met een tros zullen we het jacht vanaf de overkant met het achterschip van de wal wegtrekken. Eenmaal aan de overkant kan ze vervolgens losgooien en vooruit wegvaren. Na een korte discussie over het bevestigingspunt van de tros, presenteren wij het plan aan de dames. Natuurlijk stemmen zij ermee in, te verstandig om er tegenin te gaan. En terwijl ze het laten gebeuren worden alle hulpmiddelen in gereedheid gebracht.

Nadat ik het startschot geef gooit David de ankertros van Pride over zijn schouder en marcheert ermee doelgericht naar de overkant van de kom. Een man met een missie. De andere watersporters kijken vol bewondering toe hoe de grootheid zich over het eiland beweegt naar de afgesproken plaats. Daar slingert hij de tros met een sierlijke en tegelijk nonchalante zwaai richting het jacht.

Het komt niet verder dan halverwege de sloot en als een stuk lood zinkt de tros naar de bodem. Blozend trekt David de tros weer aan wal. Het dringt tot ons door dat we het op deze manier met geen mogelijkheid naar de overkant krijgen. We doen nog een paar verwoede pogingen. Uiteindelijk schiet een kalende veertiger in rubberboot te hulp en brengt de lijn over. Als het is vastgemaakt begint David te hengsten.

Intussen deel ik instructies uit die niemand verstaat en die ook niemand interesseert…

Victor Vandersmissen

Gretig

De andere mannen van het eiland stromen toe en verdringen zich bij de boeg van het acht meter lange bootje om af te houden. Ze buitelen over elkaar heen van gretigheid de vrouwelijke schippers de weg te wijzen en geven hen veel nuttige tips.

Intussen speel ik zelf ook een belangrijke rol. Gekleed als visserman ren ik in mijn niet-ademende oliegoed van pvc heen en weer rond de kom, tussen David en Out of the Blue, omdat ik mijn hulp steeds aan de overkant harder nodig acht. Intussen deel ik instructies uit die niemand verstaat en die ook niemand interesseert. De betrokkenen zijn te druk met het doceren van het andere geslacht.

Fatsoenlijk afscheid

Als ik zie dat de kont van het jacht loskomt van de wal, kies ik er definitief voor ook hulp te gaan verlenen bij de boeg, hoewel ik net weer op weg was naar David. In volle vaart keer ik om. Volmaakte nutteloosheid. De bemanning gooit los en vaart beheerst weg. Tegen de tijd dat ik terug ben is Out of the Blue al lang en breed vertrokken. Zij zwaait minzaam naar alle hulpverleners, die daarna trots terugkeren naar de tuinstoelen op het achterdek van hun motorkruisers. David, die achterover viel toen werd losgegooid, krabbelt overeind en schiet de ankertros op. Ik besluit verder te rennen om alsnog fatsoenlijk afscheid van de meisjes te nemen en als meesterbrein van het plan complimenten in ontvangst te nemen.

Niets daarvan. Buiten adem bereik ik de rand van Konijneneiland nog net op tijd om Out of the Blue de kom uit te zien varen. “Vaarwel!” schreeuw ik nog. Ze poseren. Met een bezwete vinger schiet ik een foto van matige kwaliteit. Kort daarna vertrekken wij ook. Terwijl we rond het eiland zeilen kijken we tevreden terug op een geslaagde reddingsoperatie. Later hoor ik dat Out of the Blue die middag de Waddenzee heeft bereikt en zich prima zonder ons heeft gered.

Lees en luister ook

• Victor: Onverstaan maakt onbemind
• Podcast: Op pad met Pride of the Fleet
• Trots van de vloot terug op het water

Tekst en beeld: Victor Vandersmissen