Liselotte en Machiel maken met hun schip Pitou een wereldreis. Voor Zeilwereld schrijven ze over hun avonturen. In 2018 hebben ze de trossen losgegooid en zijn ze begonnen aan hun droomreis. In dit eerste blog nemen ze ons mee naar het begin van hun reis, de aankoop van het droomschip Pitou. Machiel gaat met ons terug naar mei 2015.

Tekst en foto’s: Machiel en Liselotte

De zoektocht

Ik zocht een schip om op te wonen en waarmee we snel en veilig over de wereldzeeën konden zeilen. Jarenlang speurde ik, bijna dagelijks, tweedehands botensites af. Mijn echtgenote Liselotte wist van deze verslaving, keurde deze min of meer goed en hoopte ook stiekem op dat ene lot uit de loterij. Ze had veel vertrouwen in mijn vermogen om ‘ergens doorheen’ te kunnen kijken.

Droomboten kwamen genoeg voorbij: een Bestevaer; een Stadtschip; een Garcia Explorer en ga zo maar door. Helaas, allemaal ver boven ons budget. Ik zocht eigenlijk een stalen of aluminium schip van rond de 13 meter. Op onze vorige reis (1998-2000) met onze Centurion 40 zijn we op Bonaire op een veilige ankerplek aangevaren door een speedboot. Resultaat een gat in de romp. Geen polyester meer voor ons dus.

Het verlossende woord

Op een dag kwam op Marktplaats die ene boot voorbij, ik kon hem niet loslaten. Een 51ft en aan de prijsontwikkeling te zien was de verkoper erg gemotiveerd. De onrust sloeg direct toe. We moesten eerst nog ons tweede huis op Bonaire verkopen om een nieuw schip te kunnen bekostigen. Die onrust en twijfel hield een tijd aan, maar toen kwam Liselotte met het verlossende woord:

“Oké, laten we maar eens gaan kijken.” “Je weet wat dat betekent”, opperde ik nog. “Ach eerst Bonaire verkopen”, zegt ze dapper.

Opgetogen rijden we een week later naar Warns in Friesland. Achter in een loods onder een dikke laag stof en vuil ligt ze. Al 5 jaar onaangeroerd. De vorige eigenaar had ook grote reisplannen, maar verhuisde voor zijn werk naar Amerika en zijn plannen veranderden. Van binnen was het een chaos. Het interieur stond ons helemaal niet aan. Het leek wel een donkerbruin café. Aan dek ook veel roest. Een stuurwiel op een onmogelijke plaats en geen pilothouse wat wel hoog op ons lijstje stond. Genoeg redenen om direct weer naar huis om te keren. Maar, er zaten een nieuwe motor in, een nieuwe boegschroef en kachels, de verstaging en zeilen waren splinternieuw en nog veel meer. De vorige eigenaar had al flink geïnvesteerd. En het allerbelangrijkste: ik werd verliefd en zag potentie in haar. Ik heb altijd al een zwak gehad voor schepen die veel liefde en zorg nodig hebben. Mijn handen gaan dan enorm jeuken en de onrust slaat toe.

En zo kwam tamelijk onverwacht dit ‘project’ in ons bezit. Sindsdien staat alles in het teken van de nieuwe boot, maar ook de plannen van een reis voor onbepaalde tijd komen realistisch dichtbij. Twee á drie jaar plannen we in voor een grote verbouwing, daarna willen we gaan. Er volgt veel rekenwerk. Gaan we het redden? Op ons pensioen moeten we nog heel lang wachten. De plannen worden concreter en we zien licht aan het einde van de tunnel.

Klussen en slapen in een tentje

Maar eerst moet het schip te water en dichterbij onze woonplaats in de Randstad komen te liggen om jaren te kunnen klussen. Wat eerst moet gebeuren is het schilderen van de romp en de opbouw. Ik rijd op en neer naar Warns en slaap geregeld in een tentje naast de loods. Schuren en plamuren tot ik erbij neerval. Een schip van deze maat heeft een aardig oppervlak. Ook technisch moet er veel gebeuren om te kunnen varen. Dan drie maanden na aanschaf gaat Pitou in oktober 2015 te water. Wat een verschil zo’n nieuwe laag verf en wat zijn we blij met de kleur. Liselotte is eindeloos met kleuren in de weer geweest en samen hakken we de knoop door. Inmiddels wordt er al gesproken over Pitou-groen in de zeilerswereld.

Er wordt al gesproken over Pitou-groen in de zeilerswereld

We zijn erg nerveus voor de eerste tocht, 23 ton houd je niet zomaar af met de hand. We varen haar naar Roelofarendsveen waar de verbouwing kan beginnen. Om het overzicht niet te verliezen faseren we de verbouwing in delen om ook nog tussendoor te kunnen varen, het schip te leren kennen en het e.e.a. uit te proberen.

Fase 1 Romp en dek schilderen en vaarklaar maken 2 maanden Fase 2 Interieur middenschip vernieuwen ca. 1 jaar Fase 3 Pilothouse bouwen en monteren ca. 1 jaar Fase 4 Achterkajuit, toiletgroepen, elektronica upgraden ca. 6 maanden

Projectmatig werken, veranderingsprocessen en voortdurend deadlines halen, was ik wel gewend vanuit mijn werk als interim-manager en organisatieadviseur. Maar nu stond ik er helemaal alleen voor. Hulp van buitenaf wilde ik tot een minimum beperkt houden. Alles zelf doen was mijn motto. Van jongs af aan ben ik al bezig met het (ver)bouwen van bootjes. Altijd als hobby. Zo’n grote verbouwing is voor mij een droomproject. Zeker met dit schip dat onze droom moet waarmaken: voor onbepaalde tijd de wereld rond.

 

Eindeloos heb ik naar interieurs op internet gekeken en op basis daarvan een moodboard gemaakt. Veel licht, wit en sfeervol teakhout (bijna allemaal gerecycled teak, oude traptreden en kozijnen uit een klooster, gekocht via Marktplaats). Een modern interieur maar wel scheeps, warm en gezellig was het idee. De tweedehands markt in Nederland is overigens geweldig, daar hebben we heel veel gebruik van gemaakt.

De bouw van het stuurhuis

Fase 1 en 2 waren redelijk rechttoe rechtaan. Fase 3 (het stuurhuis) was veel spannender en complexer. Er werd mij sterk afgeraden dit zelf te doen; Dan krijg je zo’n doe-het-zelf boot die er niet uitziet en later ook onverkoopbaar is. Rondvarende voorbeelden genoeg. “Haal er een ontwerper bij en besteed dit uit,” zei men. Dat moet je niet te vaak tegen mij zeggen: deze uitdaging ga ik aan.

Ik ben veel gaan kijken naar andere boten en liet me inspireren. Ik wist vooral welk design ik niet wilde en langzaam groeide in mijn hoofd het ontwerp dat ik wel mooi vond en dat goed zou passen bij de vormen van Pitou. Gewapend met latjes en plastic maakte ik een eerste mal. Geen tekening eerst (ik kan niet eens tekenen) maar gewoon een aantal probeersels; alles op het oog. Langzaamaan werden de latjes vervangen door plaatjes multiplex die ik met tyraps met elkaar verbond en daarna ging het geheel mee naar de achtertuin thuis om er met glasmat, epoxy en plamuur een stevig en mooi geheel van de maken.

Daarna was het passen, kijken en nog eens kijken. Ik gaf mezelf groen licht, de zaag mocht in het dek. Acht meter staal van 5 mm dik en vele spantjes heb ik in twee dagen zwoegen doorgezaagd met een elektrische zaag. En dat alles gewoon in de jachthaven. Met een val en lier de zware dekdelen verwijderd (meer dan 100 kg). De grootste lol was om alles nagenoeg zonder hulp te doen. Je wordt heel creatief met hijsconstructies en hulplijntjes.

Dan komt de dag dat de mooie gebo-ramen geleverd worden. Ik had al snel gezien dat de kwaliteit van het raamwerk doorslaggevend is voor een mooi resultaat. Alles paste en een dag later zaten de ramen erin. Ineens is het af. Alsof het pilothouse er altijd heeft opgezeten. Het resultaat heeft onszelf enorm overtroffen. Heb ik dit zelf gemaakt?! Trots als een pauw ben ik aan het binnenwerk begonnen. Een tweede stuurstand, wasmachine, zitbanken, kaartentafel, stuurstoel en instrumenten. Heel veel passen en meten en soms afbreken en opnieuw beginnen. Net zo lang totdat het goed voelde.

Ondertussen verkopen we ons huis, kopen we een appartement, verhuizen en bereiden we ons vertrek voor. In augustus 2018 gaan de trossen los.

Wordt vervolgd.

Lees ook

• Liselotte en Machiel in de Spotlight

Volg Pitou op wereldreis

• https://linktr.ee/Pitou