Martin stond eerder in onze spotlight. Hier vertelde hij al het verhaal hoe hij en Lisa samen hun droomleven hebben gerealiseerd door te gaan werken en wonen op een zeilboot. De komende maanden neemt Martin ons mee in hun methodiek waarmee ze anderen nu begeleiden naar hun droomleven. Hierbij deel 1, de totstandkoming van hun droomleven.

Een intensieve reis naar jezelf

We zitten op een rijtje in het gangboord en turen alle drie het donker in. Voor ons een zwarte zee met aan de horizon de vage contouren van het eiland La Gomera. Om de paar seconden zien we het vage zwaailicht van de vuurtoren van San Sebastian. Achter ons de imposante donkere en loodrechte hellingen waartussen de Masca kloof op zee uitkomt. De branding op het rotsige strandje klinkt akelig dichtbij. Onze boot is de enige in de Masca baai. Nadat de laatste charterboot met toeristen vertrok hadden we de mooiste ankerbaai van Tenerife voor ons alleen.

Naarmate onze ogen beter gewend raken aan het donker zien we de sterren steeds scherper afsteken tegen de donkere hemel. Zonder woorden genieten we van het schouwspel. Nog maar een paar minuten geleden zaten we gezellig in de kuip en speelden het laatste rondje van het spelletje Wizard. Nina had ons ronduit ingemaakt, hoewel het spelletje nog helemaal nieuw was voor haar.

Nina is onze gast voor zes dagen. Ze heeft zich ingeschreven voor een individuele Loopbaan Boost en is zolang bij ons aan boord. Het coaching programma laat zich het best omschrijven als een intensieve reis naar jezelf. De creatieve opdrachten, de diverse activiteiten en dagelijkse coachgesprekken gaan Nina hopelijk helpen om keuzes te maken naar de toekomst toe. Keuzes die passen bij haar kwaliteiten en waarden. Keuzes waardoor ze haar leven als meer betekenisvol gaat ervaren, dat sluit ook aan bij haar vraag. Nina kijkt niet langer naar de sterrenhemel, maar zit met opgetrokken knieën voor zich uit te staren. We weten dat er een boel gebeurt bij haar op dit moment.

Van systeem naar wegwerpdroom

Niet lang geleden begon ook bij ons een grote verandering. Ik herinner me hoe Lisa en ik dagelijks, vanuit Dodewaard, langs de Waal naar Nijmegen fietsten. En dan filosofeerden we over onze toekomst, ons werk en de opvoeding van onze dochter. Met de auto ging de reis vaak iets sneller, maar fietsen was natuurlijk veel gezonder, bovendien genoten we van de Waal en de prachtige uiterwaarden.

We waren beiden docent aan een hbo-opleiding. Lisa had het erg naar haar zin bij de opleiding Pedagogiek. Ze was vaak betrokken bij allerlei leuke projecten waar ze helemaal haar ei in kwijt kon. Ik was docent communicatie- en gespreksvaardigheden, maar ik had het al een tijdje niet meer naar mijn zin op mijn werk. Door de jaren heen was mijn takenpakket steeds verder uitgebreid. Kwaliteitszorg en de zorg voor de digitale studieleeromgevingen. Ik voelde me steeds meer een klein radertje in het grote systeem. Mijn kwaliteiten, mijn kijk op de dingen én mijn rol als mens en collega deden er voor mijn gevoel nauwelijks meer toe.

Lisa had me gestimuleerd om meer te gaan zeilen. Mijn eerste (gedeelde) zeilbootje werd een zeven en een half meter jachtje van Franse makelij, maar al snel daarna volgde een veel robuuster jacht, een acht en een half meter bootje van Engelse komaf. De oude dieselmotor bleek erg betrouwbaar en de rolfok maakte het mogelijk om langer alleen weg te blijven. De weekenden bracht ik dan ook steeds vaker zeilend door. In weer en onweer. Het liefst wilde ik naar een plek onder de zon, weg van de sombere en lange winters in Nederland. In mijn eentje kwam ik echter niet veel verder dan de Afsluitdijk.

Toch bracht het zeilen me veel plezier. Mijn praktijkervaring groeide met de dag en ik vulde dit aan met diverse cursussen: marifoon, weer, kustnavigatie en zeezeilen. Dagdromend bracht ik uren door met het bekijken van de vele YouTube-kanalen over het zeilen rond de wereld. Maar ik plaatste de dromen tegelijkertijd in de categorie onmogelijk en ‘niet realistisch’. Had ik voor mezelf een wegwerpdroom gecreëerd?

De eerste stappen

Ik probeerde Lisa natuurlijk vaak genoeg te verleiden met me mee te kijken naar de filmpjes vol met rondspattend buiswater en witte stranden. Maar Lisa vond zeilen te eenzaam, te stil, te misselijkmakend, te saai en veel te veel met z’n tweeën. Toch veranderde er in de loop van de tijd iets bij Lisa.

Binnen gehoorafstand van ons heerlijke plekje in Dodewaard was een luidruchtige rondweg aangelegd. Het voelde voor ons als een aantasting van onze privacy. In dezelfde tijd ging onze dochter voor het eerst op kamers. Door de week verbleef ze in Tilburg voor haar studie aan het HBO. Op een goede morgen, op de fiets naar het werk, zette Lisa haar gedachtes uiteen: “Misschien is het wel tijd voor iets nieuws. Als we nu eens ons huis verkopen? Daarmee krijgen we de financiële ruimte om te ervaren wat we willen en waar we zin in hebben. En jij kan dan ontslag nemen en stoppen met de dingen waar je zo ongelukkig van wordt.”

De maanden die volgden droomden we samen lustig verder. Onze wensen liepen nog erg uiteen, maar over twee dingen werden we het eens: we wilden ons huis verkopen en Lisa wilde wel verhuizen naar een huis onder de zon. Bij voorkeur een plek ergens in Spanje, met voldoende ruimte om een sociale onderneming op te zetten. Ik wilde natuurlijk dat dit een plek dicht bij zee zou zijn: in mijn dromen had ik ruimte gereserveerd voor een flinke boot.

Bijstellen van de plannen

Ons plan om uit Nederland te vertrekken kwam voor onze dochter echter als een schok. Ze voelde zich door ons verlaten, terwijl we nog niet eens vertrokken waren. Ze kreeg psychische en lichamelijke klachten, stopte met de studie en kwam weer thuis wonen. Achteraf begrijp ik zo goed hoe emotioneel belastend onze plannen voor haar moeten zijn geweest. Maar op dat moment was ik aan het knokken om mezelf terug te vinden. Ik had ruimte nodig en de plannen daarvoor moesten terug naar de ontwerptafel. Na vele gesprekken, ook met onze dochter, besloten we om tóch het huis te verkopen. We beloofden haar om tijdig geschikte woonruimte te zullen vinden.

Het emigratieplan hadden we opgehakt in stukken. We gingen eerst met z’n drieën naar Spanje voor een paar weken vakantie. Na de verkoop van ons huis hielpen we onze dochter met verhuizen naar een appartement in Arnhem. Het was fijn voor ons, en tegelijkertijd vertrouwd voor haar, dat een deel van onze meubels in het appartement een goede bestemming kregen. In de herfstvakantie vertrokken Lisa en ik voor drie maanden naar Spanje.

Met onze oldtimer-camper toerden we rond, op zoek naar de startplaats voor onze onderneming. Mochten we tijdens onze verkenning een geschikt huis vinden, dan zou ik alvast kunnen gaan klussen, terwijl Lisa tot aan de zomervakantie verder zou werken in Nederland. Daarna zou ze zich bij mij kunnen voegen. Maar de volgende stap zouden we pas zetten nadat we met z’n drieën onze ervaringen hadden geëvalueerd. Op deze manier voegden we een extra stap toe aan ons vertrek uit Nederland. Een extra fase waardoor we alle drie beter konden wennen aan het idee dat we zouden emigreren.

Einde van het Spaanse droomhuis

Na onze drie maanden in Spanje had het droomhuis zich nog niet laten zien. Ik bleef nog wat langer in Spanje om de Spaanse taal beter onder de knie te krijgen, terwijl Lisa weer aan het werk ging en ‘oppasser’ werd op huizen en dieren van mensen die op vakantie waren. We hadden van tevoren nooit kunnen bedenken dat je op huizen en dieren van anderen kon passen. Hiermee konden we onze woonlasten en daarmee onze kosten beperken.

De ‘ontdekking’ voelde als een opluchting. Voor ieder probleem waren dus wel weer creatieve oplossingen te verzinnen. Tijdens de evaluatie met onze dochter vertelde ze ons dat ze het eigenlijk goed zonder ons kon redden. Ze woonde samen met haar vriendin en ze voelde zich veilig en geborgen in het nieuwe appartement. Een ouderlijk huis bleek dus minder noodzakelijk dan gedacht.

De rest van de winter reisden we, inmiddels als echte zwervers, in onze camper van open plekjes in het bos, via grasveldjes langs de Waal naar overvolle parkeerplaatsen in smoezelige achterbuurtjes. Lisa werkte nog steeds op de Hogeschool in Nijmegen. Ondertussen zocht ik in de camper het internet af naar het juiste huis in Spanje. Na een paar maanden stelde Lisa voor om dan maar eerst een boot te gaan zoeken. Wonend in een boot zouden we meer ruimte en vrijheid hebben om Spanje verder te verkennen en een goede woonplek te kunnen vinden.

Binnen twee weken had ik op internet weliswaar een aantal geschikte boten gevonden, maar niet één ervan bevond zich in Spanje. Lisa zag er geen probleem in: “Dan zeil je de boot toch naar Spanje met Elwin, Marco, …”, en zo noemde ze nog een tiental namen van vrienden of familie met wie ik de boot naar zijn nieuwe vaaromgeving zou kunnen zeilen. Terwijl ik de boot naar Spanje zou varen, kon Lisa nog even genieten van de laatste maanden op haar werk, terwijl ze nog een tijdje op huizen en dieren zou passen. Want Lisa en een boot? Dat waren nog steeds twee heel verschillende dingen.

Afscheid van mijn vader

Het liep allemaal anders. Terwijl Lisa en ik in Griekenland over het strand in Preveza liepen (we hadden net een bod uitgebracht op een prachtige Beneteau Oceanis Clipper 473) kwam het telefoontje dat mijn vader ernstig ziek was. De periode die volgde stond in het teken van mantelzorg en afscheid nemen. Toen alles was geregeld en we ‘eindelijk’ naar onze boot konden vertrekken, was de zomervakantie voorbij. Van het lijstje met namen, om samen met mij de boot naar Spanje te varen, was niemand meer beschikbaar. Het enige overgebleven alternatief was om samen met Lisa de boot naar Spanje te varen.

Het werd een onvergetelijke tocht. We voelden ons ontdekkingsreizigers en we genoten van de vele onbekende en prachtige plekjes. We waren even heel kwetsbaar toen we op volle zee het water boven de vloerplanken zagen staan. En toen we in een flinke storm terecht kwamen voelden we ons regelrechte amateurs. We hielden ons niet aan de tochtplanning omdat de meerdaagse tocht zo voorspoedig ging. Hierdoor zeilden we regelrecht de depressie in, in plaats van er achterlangs. Maar we voelden ons ook erg gezien en bevoorrecht, omdat we zoveel leuke mensen ontmoetten onderweg. En toen we in Spanje aankwamen, voelden we ons een paar dagen lang onoverwinnelijk.

Leren, ontdekken en verbinden

Het lijkt nog maar zo kortgeleden dat we onze Beneteau Oceanis Clipper hebben gekocht. Maar toch is het al ruim drie jaar geleden dat we onze boot hebben omgedoopt naar Marín. Door de boot te noemen naar onze dochter, is ze elke dag een beetje bij ons. Over een paar weken komen zij en haar vriendin weer een weekje ‘echt’ bij ons aan boord.

Ik voel me een rijk mens. We hebben zo veel avonturen beleefd sinds onze fietstochtjes langs de Waal. Wat hebben we een wonderbaarlijke route gevolgd en wat hebben we veel geleerd. En hoe anders is alles gelopen dan we van tevoren dachten. Zo kwam het huis in Spanje met de sociale onderneming er tóch niet, maar werd de boot ons gecombineerde woon- en werkterrein.

Voor ons is steeds duidelijker hoe we ons leven willen leiden. Wat voor ons beiden belangrijk is in het leven. We hebben ontdekt dat het makkelijker is om koers te houden wanneer we ons realiseren wat voor ons betekenis heeft. Onze zeilboot bleek hierbij cruciaal. De eenvoudige manier van leven geeft ons beiden een enorm gevoel van verbondenheid: met onszelf, met anderen om ons heen, met de natuur en de elementen. We willen blijven leren en ontdekken en onszelf blijven verbinden met de mensen en de wereld om ons heen.

9 bakens om dromen waar te maken

Doordat we een heel klein stukje van onze droom zijn gaan ‘leven’ kwam er iets in beweging. Uiteindelijk betekende dit een grote verandering in ons leven. Onze ‘reis’ is metafoor geworden voor de persoonlijke en professionele groei die we hebben doorgemaakt sinds we de veilige haven van ons bestaan in Nederland achter ons hebben gelaten. Lastige processen, zoals het afscheid van onze dochter, het verkopen van ons fijne plekje in Dodewaard, het opzeggen van onze banen… allemaal stappen waardoor we ons gerealiseerd hebben wat belangrijk voor ons is.

Doordat we onszelf buiten de comfortzone hebben geplaatst gaven we onszelf de mogelijkheid bepaalde dingen in het leven te herwaarderen. Sommige dromen hebben we losgelaten. Omdat ze niet bij onze kwaliteiten en talenten pasten, omdat we er minder energie van kregen dan we dachten, of omdat ze niet meer bij onze waarden pasten.

Tijdens ons veranderproces ontdekten we, dat we soms bepaalde ‘stappen’ moeten herhalen of dat sommige momenten om een ander soort vaardigheden vragen. Het leerproces tijdens onze eigen verandering ontwikkelde zich steeds meer tot het materiaal dat we nu ook inzetten om onze coachees te helpen bij hún veranderproces. De komende maanden zetten we in negen afzonderlijke verhalen de belangrijkste van onze verander-ervaringen centraal: bakens die jou mogelijk ook inspireren bij het waarmaken van jouw dromen en die je helpen om op koers te blijven.

Inmiddels heeft Nina, onze coachee, ons welterusten gewenst. Lisa en ik blijven nog even aan dek. We willen Nina de ruimte geven om zich in alle rust klaar te maken. We genieten nog na van weer een fijne dag. Boven ons de prachtige, immense en wonderbaarlijke sterrenhemel.

Benieuwd naar de onderneming van Martin en Lisa? Lees hier meer over op hun website livemarvelouz.com en volg hun avonturen in Spanje op Instagram via @live_marvelouz.