Annelinde Mulder en haar vriend Jan hebben net een zeilboot gekocht om op te wonen. De eerste grote klus zit erop! Lees hierover in het vorige verhaal van Annelinde. Nu de nieuwe motor er in zit zijn ze klaar voor hun eerste zeiltocht met Wilson. Op naar thuishaven Monnickendam!

Op naar huis

De nieuwe motor zit er in, het schoonmaken kan beginnen en we kunnen eindelijk onze haven bellen… we komen er aan! Na een flinke schoonmaakbeurt varen we dat weekend Wilson over naar haar thuishaven, Monnickendam. Eindelijk, na 7 maanden aanmodderen gaan we ook voor het eerst zeilen, hoe zou dat gaan?

We varen over het IJ naar de Oranjesluizen, na de sluizen moeten we door de Schellingwouderbrug, we treuzelen wat en nemen de tijd om uit de sluis te varen. Door dat getreuzel hebben we niet in de gaten dat de brug al op rood groen staat, sh*t! Zo meteen missen we die nog, gas er op dus. Jan gooit de hendel plat en de kont van Wilson duikt naar beneden, we trekken een hekgolf van heb ik jou daar en varen vol vermogen en snelheid naar de brug. Zo, die motor doet het goed, zit flink genoeg power in. We komen ruim op tijd bij de brug aan en als we erdoor zijn kunnen we beginnen aan de volgende manoeuvre: het zeil hijsen.

We zoeken ruim vaarwater op en nemen wederom de tijd, we hebben geen haast en geen zin in onverwachte fouten en dingen die nu al stuk gaan. Het is rustig weer, 3 bft uit het Zuidoosten. We bereiden ons voor, neerhouder los, grootschoot los, 1 man bij de mast, ander in de kuip. Ik stuur Wilson in de wind en we hijsen het grootzeil, alles staat losjes te klapperen, even de grootzeilval doorlieren en hij staat. “Val maar af”, roept Jan.

Ik pak de grootschoot en vier mee, maar dan gaat het mis, het zeil bouwt druk op en de giek zwaait naar buiten. Maar ik heb toch de grootschoot vast?! Hoe kan dat nou weer? En ja hoor, daar gaat de schoot, het andere einde was niet geborgd met een stopknoop en hij glipt zo uit de blokken. We hebben een doorlopende schoot die we zowel aan stuurboord als aan bakboord kunnen bedienen. Heel handig, maar zorg er wel voor dat je een stopknoop aan het eind van je schoot maakt! Ik stuur Wilson weer terug in de wind, de giek komt boven de boot en we kunnen de schoot weer door de blokken rijgen, stopknoop er in en klaar voor poging twee. Ik zet de andere kant vast om de lier en kan nu rustig en gecontroleerd afvallen, we draaien de fok uit en met een lekker gangetje varen we in 3 uurtjes naar Monnickendam.

Onderweg halen we geen rare fratsen meer uit, eenmaal op de Gouwzee zijn we benieuwd hoe de waterstand is. De vaargeul naar Monnickendam toe is bekend om zijn ‘drempels’ en op sommige plekken zouden we met onze diepte wat door de modder moeten ploegen. We steken 2,10m en volgens de kaart is het daar minimaal 2 meter diep. We varen met een steady 4,5 knoop op het ondiepste puntje af, daar verliezen we 1 knoop aan snelheid en dat voelen we ook wel aan de boot. Beetje gas er bij en nog geen minuut later zijn we erdoorheen. We zoeken onze box op, dat is een makkelijk plekje, aan de vaargeul op de kop van de haven.

We draaien onze box in, ik sta klaar om af te springen en roep naar Jan: “ja beetje gas er bij, ik kan nog niet bij de vingersteiger”. Jan geeft aan niet verder te kunnen: “we liggen vast!” Vast? Ik kijk om me heen en zie een donkere wolk modder opdoemen uit het water, we liggen lekker vast in de modder! Maar met nog een beetje gas er bij graven we ons eigen kuiltje uit en komen we uiteindelijk bij de kant. We zijn thuis!

Inruimen

In de week die volgt kunnen we eindelijk de boot in gaan ruimen, we hebben een hele berg met spullen verzameld de afgelopen 7 maanden in Jan zijn appartement. Ik ga mijn appartement onderverhuren, die moet dus ook leeg. In het weekend van 17 december ruimen we een groot gedeelte in en kunnen we zelfs aan boord blijven met comfortabele keukenspullen, geen papieren bordjes of kartonnen bekertjes meer!

We slapen onze eerste nachten aan boord en komen er achter dat we een enorme beginnersfout hebben gemaakt… We hebben voor als we in onze thuishaven liggen landvast rubbers tussen trossen gezet, zodat de klappen van harde wind opgevangen worden. Maar na onze overtocht hadden we nog geen zin gehad in het veranderen van de landvasten, dus de makkelijke handzame landvasten zitten er nog op. Dat betekent dat we nu op de blaren moeten zitten. Het is half 4 ’s nachts en de wind trekt aan naar een flinke 7 bft. De hele boot klappert, kraakt en bokt. We doen geen oog dicht. De volgende dag kunnen we onszelf wel voor onze kop slaan, waarom hadden we dit ook alweer niet gedaan? En hoezo zijn we de vallen bij de mast vergeten weg te binden? We veranderen meteen alle landvasten voor de juiste en trekken alle vallen van de mast af. Dat gebeurt ons niet nog een keer.

Wanneer is het officieel?

We pendelen toch nog een beetje heen en weer tussen de boot en Amsterdam, daar maken we nog gretig gebruik van de wasmachine en de luxe van onbeperkt water. Vrienden vragen wanneer we op de boot gaan wonen, we hebben geen antwoord en we laten dat dus nog even in het midden. Dat we snel verplicht een week aan boord moeten blijven weten we dan nog niet. Een paar dagen voor kerst ruimen we een eerste lading aan boodschappen in voor onze eerste ‘grote’ tocht, we vieren de jaarwisseling op Terschelling.

Helaas krijgen we tijdens het inruimen een onverwacht telefoontje, een vriend van ons heeft corona te pakken en hij had bij ons gegeten. Vijf dagen verplicht in quarantaine, daarna hopen dat we niet positief zijn anders gaat de trip naar Terschelling ook niet door. We balen flink, we moeten kerst met onze familie afzeggen en missen de begrafenis van een dierbare oom, welke gelukkig wel online te volgen was. We moeten er niet aan denken kwetsbaren te besmetten, we blijven dus aan boord.

Maar snel goed nieuws! Ons uitje op tweede kerstdag naar de teststraat was niet voor niets, we testen negatief en kunnen daarom zoals gepland toch beginnen aan de reis naar Terschelling. In een paar dagen varen we via Enkhuizen en Harlingen naar het eiland, daar is de haven magisch verlicht en vieren we de jaarwisseling en twee weken vakantie op het Wad. Via Vlieland varen we in het nieuwe jaar 2021 in 2 etappes weer terug naar onze thuishaven. Als we weer aanmeren besluiten we niet meer terug te gaan naar Amsterdam, we wonen nu officieel aan boord, laat die winter maar komen!

Binnenkort het vervolg van de avonturen van Annelinde en Jan die nu echt wonen aan boord. Kun je niet wachten, volg het stel dan op Instagram waar ze verhalen delen over hun bootleven: @Sailing Wilson.