Tekst: Noor Klappe

Volgens mij heeft elke kapitein een jongensdroom. Een plek, een doel, waar hij of zij ooit heen zou willen varen, op eigen kiel. Zo ook mijn vader, Erik. Haparanda, de meest Oostelijke stad in Zweden. Met aan de andere kant van het water de Finse stad Tornio. Een tocht over de Oostzee en de Botnische Golf. Die Oostzee is voor mijn ouders ‘bekend’ gebied. Zo maken zij in 1994 een zeiltocht naar Helsinki en terug met een stalen Koopmans. Nu, twee dochters verder, ligt er een Scandinavische Folkboot aan de steiger, genaamd Zeekraai.

Zeekraai en kapitein

De polyester romp van Zeekraai wordt in 1989 gebouwd en in 1990 afgebouwd in Kerteminde. Mijn ouders kopen het schip in Bremen. Het Duitse echtpaar (de tweede eigenaars) voeren op het Duitse Wad én in de Oostzee. De boot kent het daar dus, maar wij als haar derde eigenaars zijn er nog nooit geweest. Waarom de droom van mijn vader precies Haparanda is, zullen we nooit weten. Hem vragen, kan niet meer.

Drie matrozen worden allemaal een klein beetje meer schipper

– Noor Klappe

In december 2017 krijgt mijn vader, onze kapitein, een hartstilstand. Zeekraai staat winterklaar op haar trailer op de oprit te wachten op een nieuw seizoen. Mijn vader was van plan zijn jongensdroom waar te maken in het jaar 2018, zijn onbetaalde verlof was al ingepland. Het mocht niet zo zijn.

Zonder Erik

Ik ben gewend dat een kapitein aan boord blijft als het schip zinkt, als laatste, om meestal zelf met het schip ten onder te gaan. Maar wat doe je als de kapitein ten onder gaat? In december 2017 zeggen we tegen elkaar ‘wat er ook gebeurt, die boot gaat naar Haparanda, ook zonder Erik. ‘Dus zodoende. De boot wordt niet verkocht en drie matrozen worden allemaal een klein beetje meer schipper. Drie seizoenen lang is ‘de Kraai’ nu als een veilige thuishaven voor ons, een plek om met papa te zijn.

Hij zou trots zijn geweest. Iets wat we vaker tegen elkaar zeggen, als we een mooie manoeuvre maken. Wat we daar eigenlijk mee proberen te zeggen is dat we trots zijn op elkaar.

– Noor Klappe

De eerste keer Zeekraai zomerklaar maken is nogal een klus. Want wat moet er precies op dat onderwaterschip, wat is de beste antifouling, waar heeft Erik alles opgeborgen, wat te doen met die houten mast. En waar zijn al die zeilen voor op zolder? Vele vragen, die we gelukkig met behulp van vrienden kunnen beantwoorden. Op 30 april 2018 gaat ze voor het eerst weer te water, zonder Erik. Met behulp van de mannen van de werf, niemand van ons die de trailer mocht rijden, wordt ze keurig in het water gelegd. Ook de mast wordt er daar opgezet.

Grote stappen met Zeekraai

Afgelopen seizoen rijdt mama met haar kersverse BE-rijbewijs Zeekraai naar de werf. En later die week zetten we met ‘de A’ zelf de mast erop. Wat kleine stapjes lijken, zijn voor ons vaak hele grote stappen. Zo varen we in juli 2019 voor het eerst zonder papa naar Terschelling, de geboorteplaats van mijn zus Neel en mij. Ons thuis. Tranen staan ons alle drie in de ogen. “Wat is er gebeurd”, vraagt de buurvrouw van de boot waar we op aanleggen. “Er ging toch niets verkeerd?” Ja, nee klopt. Hij zou trots zijn geweest. Iets wat we vaker tegen elkaar zeggen, bijvoorbeeld als we een mooie manoeuvre maken. Wat we daar eigenlijk mee proberen te zeggen is dat we trots zijn op elkaar. Hoe we dit met zijn drietjes toch maar voor elkaar krijgen.

Ons gezamenlijke doel deze zomer is Vlieland, maar bij een volle haven vier dagen voor anker liggen lijkt ons geen goed idee. Neel en mama zeilen wel voor de eerste keer samen het IJsselmeer over, naar Medemblik. Wel gaan we toch ook even bij Harlingen eruit. Het Wad blijft mooi. De Boontjes door met avondzon en bij Kornwerderzand er weer in. Toch even zout water onder de kiel. Ook mijn persoonlijke doel, ‘de Kraai’ mee zonder papa, mama of Neel, wordt behaald. Neel volgt een paar weken later. We raken steeds vertrouwder, met elkaar, met de boot. Met het idee?

Voor het eerst

In augustus hijsen we ook de halfwinder voor het eerst. En met voor het eerst bedoel ik dan ‘zonder papa’. Want zo voelen hele gewone dingen ineens als iemand er niet meer is. Alsof je het weer voor het eerst doet.

Haparanda, wordt ook voor het eerst én dan ook echt. Voor het eerst de Oostzee voor Neel en mij. Voor het eerst langere tijd onderweg, voor het eerst ’s nachts doorzeilen, voor het eerst gastenvlaggetjes hijsen. Maar voor nu zijn eerst de ‘kleine grote stappen’ genoeg. Vorig jaar ‘voor het eerst’ naar de Kreupel, papa’s favoriete vogeleiland. ‘Voor het eerst’ door de Dolte, het mooiste stukje Friesland en vorig jaar ook ‘voor het eerst’ door de sluis.

Serieus fantaseren

Afgelopen drie seizoenen zijn er al veel van dat soort momenten geweest. We leren veel, haalden bijvoorbeeld allemaal ons vaarbewijs. En nadat we alle drie een keer gezakt waren voor ons BE-examen, wist mama toch te slagen. Nu wij nog. Ook worden er meer boeken gelezen, over mensen die de wereld rondzeilen of de Oostzee. Kennis wordt opgedaan, handigere dingen voor aan boord worden aangeschaft. Zoals deze zomer, onze Porta Potti, een klein chemisch toilet. Het fantaseren wordt soms ineens heel serieus.

We zijn er nog lang niet, en er valt nog veel te ontdekken. Gelukkig loopt Haparanda niet weg en hebben we nu nog de Friese meren, het IJsselmeer en het Wad om op te oefenen. En dan straks Zeekraai naar Haparanda zeilen, onze meisjesdroom, voor papa.

Meer van onze avonturen lezen: zeekraai.org of neem een kijkje op onze Instagram @dezeekraai

Tekst en Beeld: Noor Klappe en familie

Lees ook:
– Met een kleine boot het Wad op. Zeilen met Drascombe ‘Pride of the Fleet’