Tekst: Noor Klappe
Foto’s: Privéarchief & Joris Veltkamp

Wat een heerlijk zeilseizoen hebben we gehad deze zomer. Begin april ging Zeekraai te water. Nu begin november staat ze weer op de kant. Zeven maanden hebben we kunnen genieten van het Friese water. Zeilen, suppen, zwemmen, kamperen en oké som een beetje poetsen. Maar nu komt toch echt wat voor ons een beetje ‘moeten’ is. Het winterklaar maken.

Papa’s klussen

Als je een boot koopt dan is het handig als je van klussen houdt. Oké misschien niet houden van, maar er iets van afweten is geen overbodige luxe. Dit is iets waar wij drie jaar geleden achter kwamen. Want al dat schuren, lakken, verven en klussen deed papa ’s weekends in zijn schuurtje en het enige wat wij deden was soms een kop koffie brengen of even iets vasthouden.

We vonden potjes met stickers ‘lak boot’ ‘onderwaterschip’ ‘antifouling’ maar als je weet wat het is, weet je nog niet wat het doet. Nu drie jaar verder, hebben we al veel geleerd. Soms weten we nog niet precies wat het doet, maar wel waar het opgesmeerd hoort, voldoende voor ons. In dat opzicht vertrouwen we volledig op onze bootjeskennissen die dit aan ons vertellen.

Het ultieme genieten

Zaterdag 7 november is voor ons de laatste zeildag van het seizoen. En wat een cadeautje. We vertrekken om elf uur, de zon heeft zich al een beetje laten zien maar het is nog vrij koud. We motoren het Prinses Margriet Kanaal over. Joris en Marchien proberen de nieuwe Bolle Jan te bevestigen. Deze hebben we gekregen van de buurman die midden in een verhuizing zit, het zeil hoorde bij zijn Waarschip 570. Het is eigenlijk net wat te groot voor de Kraai. Maar met de lijn van de halfwinder, en zonder de leuvertjes te bevestigen staat hij toch best mooi.

We beginnen met het standaardrondje en draaien Zeekraai het Sneekermeer op. Varen een paar slagen op en neer, koffiekoers! Er is een handjevol boten op het meer, staat een windkracht 2/3, dit is wel het ultieme genieten.

Mooiste slootje van Friesland

Als we op de Goiïngarypster Puollen varen, begint het bij Marchien te borrelen. “Wat als we op de laatste dag van het seizoen, toch nog even door de Dolte varen?” Iets wat we ongeveer vanaf juni niet meer durven. Al vanaf het begin van dit seizoen zaten we vaak in de bocht naar/van het Jouster Feartsje even vast. Toch gingen we vaak, het blijft ten slotte het mooiste slootje van Friesland. We zeggen dan tegen elkaar dat we ‘m open moeten houden.

Tot een dag ergens in juni, waarbij we flink vast kwamen te zitten. Vol tuig, en door de wind werden we het riet in geduwd. Met drie man sterk moesten we het grootzeil weg zien te krijgen, wat voor een paar verwonde vingers zorgde. En ons buitenboordmotortje vol in zijn achteruit was niet voldoende om weer los te komen. Gelukkig was het een drukke zomerse dag en was daar een stoere motorboot die ons even los kon trekken.

Zo los

Nu op deze dag, zijn er niet veel boten die ons te hulp zouden kunnen schieten. Maar, het waait dan ook weer niet zo hard. Het moet toch kunnen? We discussiëren een beetje en besluiten het dan toch te proberen. Op de Puollen laten we de Bolle Jan zakken en slaan de normale fok aan. Heel langzaam dobberen we over het Jouster Feartsje richting ‘de beruchte bocht’. Ik word naar het voordek gestuurd, om zo het gewicht nog wat te verdelen. Het lijkt goed te gaan, maar als we bijna de bocht door zijn liggen we toch ineens stil. We kijken elkaar even aan. Ja, we zitten vast maar er is geen paniek want er gebeurt eigenlijk niks.

We draaien het fokje in en zetten de motor bij, en zijn zo los en de bocht door. De motor kan weer uit en de fok ook. De Dolte is een plaatje op deze herfstige dag. En we zijn heel blij met onze keuze om dit toch nog even mee te pakken voor het winterklaar maken. Morgen gaat de mast eraf en dan zitten we weer zo’n vijf maanden met een kale boot op de oprit.

A

De mast eraf halen, iets waar we in de zomer al zo af en toe even over spraken. We doen dit met de zo genoemde ‘A’, een stellage die helpt met het kantelen en tillen van die elf meter houten paal. Altijd toch weer even spannend. Gelukkig hebben we vorig jaar, na een hele ochtend passen en meten, overal plakkertjes en herkenningspunten aangebracht. Dit scheelt en daardoor hebben we de ‘A’ toch redelijk snel staan. Maar hoe zat de strop precies vast? En moet die lijn binnen of buiten de stagen door? Gelukkig hebben we de foto’s en het filmpje van het erop zetten om even van af te kijken. Daarom besluiten we het eraf halen dit jaar ook maar weer te filmen.

Gelukkig, voor de film én voor ons, gaat het laten zakken soepeltjes en tillen we de mast daarna zo op haar plek. Ook het rijden van de trailer, vooral mét boot, blijft een dingetje. Mama durft de trailer, zonder boot, met haar BE-rijbewijs naar de werf te rijden. Maar terug als ‘ie ineens twee ton zwaarder is, is een ander verhaal. Dus buurman Paul wordt weer even ingeschakeld. Die haar keurig achteruit op de oprit parkeert.

Zomerklaar?

Dan nóg een spannend momentje, we hebben namelijk deze zomer een nieuwe wintertent laten maken. Zou het passen? En vooral naar het raampje, wat in de vorige niet zat, zijn we erg benieuwd. Hij past perfect, het raampje zit net iets meer naar achteren dan gedacht. Maar doet zijn werk, de kuip verlichten. Zodat we deze winter niet altijd met een zaklamp naar binnen hoeven te klimmen. Ook handig om kleine klusjes overdag, overdekt te kunnen doen. Want winterklaar is ze nu eigenlijk wel. Maar zomerklaar? Dat is weer een ander verhaal.

Meer van de avonturen van Zeekraai lezen? Kijk dan op zeekraai.org of neem een kijkje op onze Instagram @dezeekraai

Lees ook:
– Zeekraai naar Haparanda: meisjesdroom voor papa