Het weer zit nog steeds niet mee met een verwachting van west 8 tot 9. Dat betekent opnieuw een dag verwaaid blijven liggen. De crew voor etappe 2: Ton, Henk, Marcel en Johan, gebruiken deze dag voor een bustocht naar de westzijde van het eiland om de lokale versie van Stonehenge, de Calanais Standing Stones, te bekijken. Op de Hebriden zijn veel prehistorische overblijfselen te vinden en zeker de moeite van het bekijken waard.

Tekst: Paul Hanraets

Lees hier etappe 1: Inverness, Oban & Stornoway

De volgende dag gaat het dan toch echt gebeuren en staat de ploeg vroeg op voor een tocht van 250 mijl naar de Faeröer Eilanden. Het wordt een pittige tocht aan de wind varen met 30 knopen wind uit west tot noordwest. Equinoxe klapt continue op de golven. Dat eist z’n tol van de bemanning en zeeziekte speelt soms op. Voor uitgebreid eten is geen belangstelling. Een kop soep met een boterham is voldoende. Na 42 uur stampen bereikt Equinoxe in het donker het plaatsje Vagur op het zuidelijkste eiland van de Faeröer.

Uitdagingen

De wind is inmiddels verder toegenomen tot 40 knopen met uitschieters naar 50 knopen en wordt vergezeld door de nodige hoeveelheid regen. Dat maakt van aanleggen een uitdaging door in de wind op de kade af te varen en als eerste een spring te leggen. Het is een vaste kade met veel verval, dus worden lange lijnen gelegd. De aluminium buiskap blijkt op deze tocht een gouden greep en heeft de reis een stuk aangenamer (en veiliger) gemaakt.

In de ochtend komt er bezoek van de douane om enkele formaliteiten af te wikkelen en een nieuwe technische uitdaging. De gasfles is leeg, maar hier heeft alles een andere koppeling. Dat betekent niet alleen een nieuwe fles, maar ook een nieuwe slang met nieuw koppelstuk. Op een later moment in de reis mogen we dit nog een keer herhalen met weer een andere koppeling.

Omdat er nog steeds te veel wind staat nemen we de bus naar het dorpje Sumba dat in een ver verleden door de Friezen is gesticht. De omgeving bestaat verder vooral uit ruige natuur waar we mooie wandelingen maken.

Het weer slaat om. Van te veel wind gaan we naar te weinig en komt de zon tevoorschijn. Dat betekent op de motor door naar Torshavn, de hoofdstad van de Faeröer. Een levendige stad waar we door een cultureel festival met de neus in de boter vallen en een paar dagen de tijd nemen om de omgeving te verkennen. Op de terugreis komt Equinoxe nog een keer in Torshavn.

Oversteken naar IJsland

De oversteek naar het 400 mijl verderop gelegen IJsland betekent drie dagen hoog aan de wind varen met zuidwest 25 tot 30 knopen wind, uitschieters richting 40 knopen en flinke golven. Dat maakt deze oversteek nog zwaarder dan onze tocht naar de Faeröer. Hoog aan de wind varen is bij een Ovni een relatief begrip, want met een graad of zestig houdt het wel op. Veel hoger kom je niet. Het meeste werk laten we over aan Otto, onze windvaan stuurautomaat die zich kranig weert in de golven. Het is hard werken tijdens de wachten waarbij alle aandacht voor de boot nodig is en er weinig tijd overblijft voor social talk.

De eilandengroep Vestmannaeyjar aan de zuidoost kant van IJsland was oorspronkelijk het doel, maar blijkt niet bezeild. Daarom wijken we uit naar het 200 mijl oostelijker gelegen Djupivogur. Na een zware tocht lopen we om 2 uur in de nacht de haven binnen. Dankzij de poolzon is het nog licht, een prettige bijkomstigheid in onbekend gebied. Nu eerst bijkomen van de oversteek en daarna een plan maken voor het vervolg.

De zuidelijke route naar Reykjavik

Eindbestemming Reykjavik kan via de lange route om de noord of de kortere route langs de zuidzijde van IJsland. Aan de zuidzijde is weinig wind, maar vanwege afstand en tijdschema kiezen we toch die route. De tocht loopt langs de Vatnajokull, IJslands grootste gletsjer. Na ongeveer 30 uur motoren kwam ineens de wind terug tot een knoop of 35, alsof iemand de schakelaar had omgezet. Tegen 5 uur in de ochtend lopen we Vestmannaeyjar binnen waar we twee dagen blijven. Equinoxe zal deze eilandengroep met andere crews nog vaker bezoeken.

Twee dagen later varen we verder met een verwachting van 10 tot 15 knopen zuidwest. Helaas blijkt de realiteit buitengaats anders en is er met 20 tot 25 knopen noordwest geen andere keuze dan pal tegen de wind de motor aan te zetten. We zetten koers richting Keflavik waar ook de internationale luchthaven ligt. In een klein haventje meren we aan en nemen de tijd om de omgeving te verkennen en het plaatselijke rock & roll museum te bezoeken.

Het laatste stukje naar Reykjavik brengt een zonovergoten dag met een zachte bries en een vlakke zee. Walvissen en orka’s zwemmen met ons mee. Het mooie weer biedt ook de mogelijkheid om de meegenomen drone eens op zee uit te proberen. Vooral het terugkrijgen was een uitdaging, maar is uiteindelijk gelukt. Tegen 11 uur ’s avonds komen we rustig aan in de jachthaven van Reykjavik achter Harpa, de lokale schouwburg. Door de poolzon is het gewoon licht en kunnen we met een ankerbiertje deze etappe afsluiten. Het was een zware tocht vanuit Schotland, maar we hebben er allemaal van genoten.

In ons Wintermagazine volgt het verslag van etappe 3 én 4.
Schrijf je in op de nieuwsbrief om niets te missen van dit avontuur