Dirk Simons heeft met zijn vriendengroep een X-402 gehuurd en maakt een tocht naar de Shetlands en Noorwegen. Halverwege de tocht doen ze een bemanningswissel, niet iedereen kon zo lang vrij nemen voor de complete tocht. Een slimme oplossing, hierdoor kunnen de mannen allemaal hun horizon verleggen. In deel 1 las je over de voorbereiding en de tocht met de eerste bemanning. Hierbij deel 2 waar ze net van bemanning zijn gewisseld en ze verder zeilen in Noorwegen.

Tekst & foto’s: Dirk Simons

• Lees hier deel 1 van de tocht terug

We maken in de praktijk voor het eerst kennis met de vaar omstandigheden: overal rotsen, tot vlak ernaast dieptes tot +100 meter, luwtes en windschiftingen door de grillige geografie in de fjorden, weinig tot geen getijstromen en hoogteverschillen. We lopen zeer lichte averij op door foute inschatting van de schipper tijdens het aanleggen – een stukje gelcoat eraf. We plakken het af met tape tegen het inwateren. We gaan flink aan de borrel om Bruno te verwelkomen en bekopen dat de volgende dag met een onfris gevoel in de ochtend.

De Noorse Fjorden

Op 20 mei varen we om 14 uur af in de plassende regen. We zeilen door Fanafjorden – Lysefjorden – Langenuen (de regen stopt) – Selbjornfjorden (wind stopt er ook mee) – Nyleia – Stokksund naar Sagvag. Nyleia is een nauw vaarwater maar sprookjesachtig mooi. Ondanks de overvloedige regen die we over ons heen krijgen, staan we buiten met zijn allen naar het landschap te kijken. Om 21 uur meren we af in Sagvag, we liggen er alleen, de douche (één) en WC bevinden zich in huis bij de havenmeester (vr) en kunnen gebruikt worden voor een bescheiden bijdrage en na afspraak – ook een havenmeester is soms niet thuis.

De volgende dag verkennen we de omgeving na het ontbijt, te voet en met ons rubberbootje. Om 15 uur zetten we koers naar Leirvik, daar kunnen we diesel tanken. Van daaruit kruisen we op door de Klosterfjorden en Sundnessundet naar Klubben, een ankerplekje op de oostpunt van Halsnoya. Een elektriciteitskabel aan de west-kant en een naar onze zin te tricky toegang aan de oost-kant doet ons van gedachten veranderen.

We leggen aan in Stolsvik, aan de zuidkant van Halsnoya aan een verlaten steiger annex verlaten vakantiehuisje. Het is er schilderachtig, door de mist lijkt het een stek uit een Noors trollensprookje. De ochtend erop krijgen we vliegend bezoek – een drone komt ons even bespieden. Het ding ergert ons wel, het maakt veel lawaai en dat zijn we niet meer gewend. Bruno, Rik en ik maken een wandeling in de plassende regen. Robbe en Han fabriceren een krabbenfuik en vangen er nog drie krabjes mee, die worden teruggezet. 

Om 15.30 uur hebben we het gezien en zeilen we naar Akrafjorden. De fjord wordt smaller en is omringd met hoge bergen. De wind waait in de langsrichting van de fjord, in dit geval met ons mee, maar is zeer grillig en onbetrouwbaar. Vergelijkbaar met de wind in een straat met hoge bebouwing en hier en daar een zijstraat.

Op de motor dus tot in Piravik, helemaal op het einde van de Fjord. Het is een kleine marina, bedoeld voor motorbootjes, we vinden toch een steiger die lang genoeg is om onze reuzegrote boot (zo lijkt hij hier toch) aan vast te leggen. Gelukkig maar, om te ankeren zouden we een 80-tal meter ankerketting nodig gehad hebben, gerekend op 2,5 maal de diepte.

Het is een kleine nederzetting waar ze een grote fabriek aan het bouwen zijn, om kleine zalmpjes te laten wennen aan zeewater voor ze in de zalmnetten worden uitgezet. Ook hier is zalmkwekerij big business.  Binnen een aantal jaar zal het hier gedaan zijn met de rust, vrezen we. Na een mooie wandeling rond een nabijgelegen meer, waar ook een camping en mobilhome parking liggen, varen we op motor naar Akra in het begin van de Akrafjord.

Achteraf zijn we het unaniem eens dat dit het mooiste plekje is dat we aangedaan hebben. We liggen in een postkaart, zonder afbreuk te willen doen aan de schoonheid van de andere plekken. We doen een uitstapje met ons bijbootje en genieten gewoon van het uitzicht. Han duikt voor een weddenschap in het water, maar is er bijna even snel weer uit. Toch wat koud, blijkbaar.

Op 24 mei gaan we op weg naar onze laatste bestemming in Noorwegen. We moeten er inkopen kunnen doen, water en diesel tanken en douchen voor we huiswaarts zeilen. Onze keuze valt op Espevaer – een eilandje voor de Noorse kust – er woont maar 120 man, maar het is in de zomer een trekpleister voor zeilers en er staan een boel vakantiehuisjes, vandaar dat alles er voor handen is. 

Skanevik- en Bomlafjord zijn flink breed, er staat een stevige NW-wind en we gaan er flink van door. Tegen dat we in Espevaer zijn waait het 7 BF, nog altijd uit het NW. We kiezen dus de ZO-toegang tot het haventje dat mooi beschut ligt tegen de NW-wind. We kunnen in bijna volledige luwte afmeren.

Espevaer en voorbereiding terugtocht

De dag erop bereiden we onze terugtocht voor. Boodschappen, tanken, weervoorspellingen bekijken en een uitgebreide verkenning van het eilandje, te voet en per rubberbootje. Er zou een cafeetje zijn op het eilandje.

’s Avonds we gaan op zoek en komen inderdaad iets tegen dat ons een café lijkt, er staan tafels, stoelen, er is een bar met tap en een rek met flessen sterke drank. We gaan binnen en vragen iets te drinken aan de vier Noren die er zitten te praten. Een van de mannen legt uit dat wij eigenlijk niet in een café zitten, maar bij hem thuis, maar dat we wel iets kunnen drinken. We krijgen elk een halve liter bier en een schnaps. De man vertelt ons over de zalmfabriek in Piravik, over zijn leven in de offshore industrie en de plaatselijke toeristentoevloed in de zomer.

Ook dat er nog steeds gestroopt wordt op kleine walvissen en orka’s. Het is bij de Noren uit de steden in de buurt een zeer gewild vakantieplekje. Ondertussen zijn we aan onze derde halve liter annex schnaps bezig. We gaan naar huis en vragen de rekening.  

Nee, we mogen niet betalen en krijgen zelfs nog een zak diepgevroren garnalen mee en krabbenfuiken.  Han en Robbe vangen er drie grote krabben mee die worden verwerkt tot krabsalade. In de namiddag komt onze cafébaas zijn fuiken terug halen, zoals afgesproken. Rare jongens, die Noren en die Shetlanders.

Terug naar Monnickendam

Niemand heeft eigenlijk zin om te vertrekken maar onze tijd zit erop: we vertrekken 25 mei rond middernacht. De voorspelde lichte wind komt er niet, op de motor dus. De volgende dag rond 20 uur is er nog steeds geen wind, maar met onze diesel komen we niet tot Nederland. We besluiten voor de zekerheid naar Thyboron in Denemarken te motoren om bij te tanken. 

We balen. Af en toe komt er toch wat wind opzetten en we kunnen een deel van het traject zeilen. We zijn op 27 mei ron 20 uur in Denemarken. De kaartautomaat van het tankstation in Thyboron doet het niet.  We vinden twee jonge macho-vissers met een gepimpte BMW 520 stationwagen bereid om samen met iemand van ons een vat van 80 liter met diesel te gaan vullen en dat over te hevelen in de boot. Een andere vriendelijke visser neemt Bruno met de wagen mee naar een supermarkt die tot laat open is om wat extra inkopen te doen.

Om middernacht zijn we met alles rond en vertrekken we weer. Periodes met wind wisselen af met windstiltes, we zeilen zoveel mogelijk. Een van de keren dat we de gennaker inhalen komt er een scheur in. We weten dat er zeiltape aan boord is en plakken de scheur zorgvuldig dicht. We gaan dit zeil echter niet meer nodig hebben. Op 29 mei om 4.00 uur ’s ochtends trekt de wind aan zeilen we met 5 BF uit het NO keihard richting IJmuiden. We hebben nog een prachtige zeildag, waarvan iedereen met volle teugen geniet. 

Om 22 uur passeren we de sluis en motoren we naar de Oranjesluizen. De Schellingwoudebrug draait pas op 30 mei om 10 uur, uiteindelijk leveren we onze X-40 om 14 uur af bij Waterlandyachtcharter. Hoewel we hem echter liever mee naar huis willen nemen. Heel de bemanning is het erover eens dat dit met vlag en wimpel het beste schip is dat we ooit hebben gehuurd. Of we de extra dag moeten bijbetalen? “Nee, over 20 uur te laat op een tocht van dik drie weken gaan we niet moeilijk doen”.  Een vriendelijk einde van een geweldige, met momenten bewogen tocht. We hebben in totaal 1645 NM gezeild.